O C S

Hoofdstuk 19

POV Louis

Ik had 10 berichten gestuurd en 5 keer gebeld, maar Harry was nog steeds onbereikbaar. Ik had hem al een dag niet gezien of gehoord. Normaal zou het me niet storen en hij zou waarschijnlijk ruimte en tijd alleen nodig hebben maar Niall zou afspreken met ons die dag. Hij zou met Harry en mij afspreken in exact één uur. Ik drukte ongeduldig op mijn gsm scherm. 

Ik zuchtte en liet mijn hoofd naar achter vallen. Wat moet ik nu doen? Moet ik alleen afspreken met de blonde jongen? Ik typte het laatste bericht naar Harry voor ik opstond om mijn sleutels te pakken. 

In exact 10 minuten was ik aan het staren naar Harry's huis door mijn autoraam. Na een minuut na te denken over of ik random op de deur moet gaan kloppen of gewoon door te rijden, reed ik gewoon door naar het café waar Niall zou wachten. 

Ik wou niet eens met Niall afspreken na wat hij mij en Harry heeft aangedaan, maar het was te laat om te cancellen. Ik deed de deur open en keek rond. Niall was er nog niet. Ik ging zitten aan een tafel voor 2 en bestelde een grote koffie een een muffin.

Niall kwam binnen toen ik het laatste stukje van mijn muffin had op at. Ik wou zeggen dat hij er goed uitzag maar hij zag er totaal niet goed uit. Zijn haar was helemaal in de war en zijn huid was witter dan anders. Er zaten donkere kringen onder zijn ogen die helemaal rood waren. 

Ik glimlachte niet toen hij over mij kwam zitten. Ik keek gewoon neer naar mijn lege koffie beker om oogcontact te vermijden. Na een paar seconde stilte sprak Niall. 

"Waar is Harry?"

Ik schraapte mijn keel, "Ik, uh, hij kon er niet bij zijn vandaag."

"Oh.. oke." zei Niall terwijl hij dezelfde spanning voelde als mij. 

"De laatste weken zijn slecht voor me geweest." begon hij.

"Dat kan ik zien." fluisterde ik, maar aan zijn gezicht expressie te zien, had hij me gehoord. 

"Hm.. ik ben uit de kast gekomen voor iedereen."

Ik keek op vol ongeloof, "echt?"

"Ja.. ik ben behandeld geweest als shit.." zei hij. Ik knikte mijn hoofd want ik wist exact hoe hij zich voelde. 

"Ik ben al een paar keer in elkaar geslagen.. ik kan het gewoon niet meer aan." zei Niall met pijn en tranen in zijn ogen.

"Niall, het spijt me."

"Ik.. ik vroeg me af of je het oke vindt moest ik naar jouw school komen." zei hij plots.

Ik keek hem geshockeerd aan, "Ik.. um.. ja?"

Niall glimlachte. Waarom zei ik ja? Niall is geen deel meer van mijn leven en ik wou ook niet dat hij dat werd van Harry's? Maar wat kon ik anders doen? Zeggen dat hij dat niet mag?

Ik hoopte dat ik niet alles had verkloot.

-

Harry, waar je ook bent, we moeten praten.

Ik drukte hard op de verzendtoets en wachtte. Ik wachtte. Na 10 minuten gaf ik het op en liep uit het café. Ik moest weten waar Harry was. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik hem vertrouwde, maar dat kon ik niet. 

Ik vertrouwde hem niet met zichzelf. Hij deed zichzelf pijn en heeft OCS, twee slechte combinaties. Dus reed ik naar zijn huis, en deze keer, had ik wel voldoende moed om naar de deur te stappen en aan te bellen. Na een paar seconde deed een vrouw open.