O C S

Hoofdstuk 2

POV Harry

•

•

De dag ging verder. Er was niets gebeurt, alleen les na les. En hoe hard ik ook probeerde, ik kon mijn gedachten alleen maar focussen op de jongen.

Middag pauze. Niet dat ik ging eten, ik eet nooit. Het vuile eten eten voor al die mensen? Nee, niet mogelijk. Ik kan amper eten met mijn familie dus skip ik lunch en ga naar de bibliotheek. Alles was georganisserd. Het was perfect. Stil.

•

Ik loopte door de witte gangen met mijn boeken strak in mijn handen.

Toen ik de bibliotheek binnen ging, glimlachte Mvr. Castell naat me. Ze was vriendelijk. Ik zat vanachter, tegen een raam met mijn boek op de tafel.

Ik had maar een paar minuten gelezen tot ik de stoel over me hoorde bewegen. Ik keek omhoog en zag hem. De mysterieuze jongen.

Waarom is hij hier?

Hij zette zich neer en glimlachte naar me.

Ik kon mijn blik niet van hem afhouden. Waarom zou hij met opzet hier zitten?

"Hey," zei hij, om de stilte te verbreken. Ik antwoorde niet. Het was waarschijnlijk iets dat Zayn heeft bedacht.

De jongen schraapte zijn keel, "Ik, uh, moet mijn excuses aanbieden. De jongens die je uitlachtte omdat je stotterde was fout." zei hij, oprecht sorry.

Wacht, denkt hij dat hij dat ze aan het lachen waarom omdat ik soms stotter? Hij mag niet denken dat ik soms stotter want dat doe ik niet. Soms, als Zayn er is of als ik nerveus ben.

"Ik stottor niet." zei ik eindelijk, mezelf beschermen.

Hij trok zijn wenkbrauw op.

"Ik bedoel, alleen als ik ne-nerveus ben of als Zayn er is." maakte ik duidelijk, als stotterend.

Dat verpeste mijn punt.

Maar hij glimlachte naar me, "Ben je nerveus?" vroeg hij. Ik knikte verlegen. Hij maakt me nerveus, een jongen dat ik niet kende.

"Wees niet nerveus." antwoord hij met een kleine grijns op zijn gezicht.

Ik voelde mezelf rood worden, niet dat ik dat veel doe.

"Bijna vergeten," zei hij plots, "ik ben Louis." zei de jongen met de gestreepte shirt.

Louis. Eindelijk wist ik zijn naam.

Maar dan stak hij zijn hand uit, een handdruk. Ik legde snel mijn handen op mijn benen.

"Sorry, maar .. i-k ik kan het niet." fluisterde ik. Hij knikte en trekte zijn hand weer in, zonder vragen te stellen.

"Het is oke." zei Louis terwijl ik op mijn lip beet.

"Het is .. een microbe." zei ik verlegen.

"Ik begrijp het," vervolgde hij, "Ik kan niet tegen spinnen." voegde hij snel toe, met een glimlach. Ik kon het niet helpen maar een glimlach verscheen op mijn gezicht. Het was best grappig.

We zeiden verder niet veel. We zaten gewoon over elkaar terwijl we verdiept waren in onze boeken. Maar plots kwam deze gedachte op. Moest hij niet eten? Ik schraapte mijn keel waardoor hij opkijkte.

"Eet je niet?" vroeg ik, speelend met mijn duimen. Hij legde zijn boek neer een keek naar me.

"Het is mijn eerste dag hier, en ik ken amper iemand. En ik vond mijn weg naar de bibliotheek, de minst ongemakkelijke plaats waar ik kan komen." antwoorde hij.

"Je weet toch dat ik hier ben en ik ben best gênant ben." antwoorde ik. Dat was raar. Nog nooit is zoiets uit mijn mond gekomen. Ik zei het met vertrouwen.. grappig.

Ik keek naar Louis die begon te lachen. Ik lachte mee, steeds verbaasd van de woorden dat uit mijn mond kwamen.

"Ik wist niet dat je dat in je had .. uh .. sorry maar ik weet je naam niet." zei hij, benieuwd op het einde.

"Harry." zei ik zonder twijfel. "Mijn naam is Harry." antwoorde ik iets stiller dan ervoor. "En ik wist ook niet dat ik het in me had."

"Je bent grappig, Harry." zei hij met een glimlach.

Niemand heeft me ooit grappig genoemt. Het enigste wat ik kon doen was glimlachen, "Bedankt." zei ik.

De bel ging. Ik zuchte zacht, ik wou meer tijd met hem doorbrengen. We stonden beide op, maar het is anders, ik moest mijn stoel duwen.. drie keer. Louis keek me aan maar hij zei niets.

We wandelde door de bijna lege gangen, extra aandacht dat ik tegen niemand zou botsen tot Louis iets zei.

"Je lijkt geen 18 of 19 .. hou oud ben je?"

Die vraag had ik meerdere keren gekregen. Het antwoord is, ik ben gewoon slim. Niet dat ik een uitslover ben. Ik heb gewoon een paar jaar overgeslagen, dus 16, 17 in 3 maand.

"Ik heb een paar jaar overgeslagen, 17 in een paar maand." antwoorde ik met mijn blik naar de grond gericht.

"Echt?" zei hij verast.

"Ja." mompelde ik.

Louis ging naar het lokaal waar hij waarschijnlijk les had maar stopte en keek naar me. "Dit is mijn lokaal. Dag, het was leuk met je te praten." glimlachte hij.

"Wederzijds." antwoorde ik.

Dan ging ik verder naar mijn lokaal.

Hij zei dat het leuk was met me te praten. De random jongen die ik 3 uur kende.
De perfecte, slimme, leuke jongen vond het leuk om met mij te praten.

Mijn hart maakte een sprongetje met die gedachten.

Hij kon mijn gedrag verdragen. Het was zeker iets anders.

•
•

Het zal een tijdje duren voor ik ga updaten want het vertalen duurt een tijdje en school begint volgende week en ik moet me echt focussen als ik dit jaar wil halen.

DO NOT FORGET TO VOTE AND COMMENT