O C S

Hoofdstuk 20

POV Louis

Mijn been ging zenuwachtig op en neer. Ik bleef kijken naar mijn telefoon alsof ik verwachte dat hij ging antwoorden, lokaal wist ik dat die kans zeer klein was. Ik kon het niet helpen om zijn laatste bericht opnieuw te lezen.

Het spijt me, ik kom maandag naar school

Maandag. Maar hij was er het eerste uur niet en mijn hart werd zwaarder en zwaarder. Liam naast me, gaf me een meelevende knik. 

"Hij komt wel, daar ben ik zeker van." zei hij, achterover zittend. Ik knikte maar ik geloofde hem niet 

Ik wou niet eten tot hij hier was. Ik kon niet eten. Zou hij pijn hebben? Zou hij dood zijn? Ik schudde mijn hoofd. Nee, hij is oké, dat moest. Elke seconde duurde een eeuw. Een schaduw met een hoodie over zijn hoofd liep de bibliotheek binnen en ik schoot recht. Zijn hoofd hield hij naar beneden terwijl zijn kap het meeste van zijn gezicht verborgen hield. Ik heb het hele weekend niet gezien, maar het voelde veel langer. 

"Hey" zei ik. Hij tilde zijn hoofd een beetje op een glimlachte kort. 

"Hey Louis," Harry's stem was zo hees. Er was iets mis met hem. Maar het leek alsof er altijd iets mis was met hem. 

Ik wou vragen waar hij was of waarom hij mijn berichten niet heeft geantwoord, maar in plaats daarvan nam ik zacht zijn hand. Hij schokte kort, maar liet me dan zijn hand nemen. Onze handen waren onder de tafel verbanden, zodat niemand het zag, maar ik was zeker dat Liam het wel zag. Harry's wangen werden roze en hij keek naar me. Het voelde gewoon goed. 

- 

Harry's hoofd rustte op mijn bureau met zijn ogen gesloten. 

"Moe?" vroeg ik met een glimlach. Hij mompelde alleen en deed zijn ogen open. 

"Ja, een beetje."

Ik ging zitten op mijn bed en nam mijn notitieboek met een grappige kikker. Harry stond op en kwam naast me zitten. Ik moest hem verstellen over Niall, maar ik wou zijn happy mood niet verpesten. Hij zei dat zijn lader van zijn gsm kapot was gegaan waardoor hij mijn berichten niet kon beantwoorden. Ik zei dat ik hem geloofde, ook al zag ik in zijn ogen dat hij aan het liegen was. Als hij niet wilt vertellen waarom hij het hele weekend afwezig was, moest ik het niet weten.

Ik vroeg voorzichtig of ik zijn armen mocht zien. Hij deed zijn mouwen omhoog en ik zuchtte opgelucht. Geen nieuwe snedes. 

"Sorry, ik weet dat dit gênant is, maar ik wil zeker weten dat alles goed met je gaat."

"Nee, ik snap het. Dank je. Het voelt alsof iemand om me geeft?"

"Natuurlijk geef ik om je, Harry." zei ik eerlijk. Ik kijk hoe hij met zijn vinger over zijn littekens ging. "Bedankt dat je het niet gedaan hebt." eindige ik. 

Hij glimlachte, maar keek dan terug naar zijn benen. Er was een stilte voor een paar seconden dus opende ik mijn book. Ik had verwacht dat Harry hetzelfde ging doen, maar zijn boek bleef liggen op zijn schoot. 

"Heb je Niall gezien zondag?" zei ij voorzichtig

Ik keek op van mijn boek, zuchtend. 

"Ja"

"En?"

"Uh, Niall komt naar onze school." zei ik terwijl mijn hand door mijn haar ging. Harry's wenkbrauw ging omhoog.

"Wat?" zijn stem was bijna bang. Ik wist dat het slecht was om toe te stemmen met Niall. Het was helemaal niet oké, en Harry bewees dat.

"Luister, hij kwam uit school en het pesten werd zo erg, dat hij gewoon moest vertrekken. Dit is de enigste plek dat hij kent dat veilig is." zei ik terwijl ik Harry's arm wou pakken, maar hij deed zijn arm opzij. 

"Veilig? Hoe is het veilig hier? Denk je dat Zayn veilig is?" Harry's stem werd luider en hij stond recht. 

"Zayn heeft ons niet meer lastig gevallen de laatste tijd."

"Waarom denk je dat dat is? We zijn bevriend met Liam en dat is de enigste reden. Wat gebeurt er als jij uit de kast komt? Denk je dat hij je niet gaat pesten?" Harry was bijna aan het schreeuwen. 

Mijn mond bleef dicht. "Je wil niet dat ik uit de kast kom." zei ik, terwijl ik naar mijn voeten keek. Hij had gelijk. Zayn zou ons gerust laten als ik niet uit kwam. Hij wou niet dat ik uit de kast kwam. 

"Wat?" Harry nam een stap terug, "Dat heb ik nooit gezegd."

"Maar je bedoelde het wel zo. Je wilt niet gepest worden." Harry slikte. We wisten beide niet wat te zeggen. 

"Dat is niet belangrijk nu. Het belangrijke hier is Niall die gaat verhuizen." zei hij terwijl hij van onderwerp veranderde. 

"Wat kan ik nog zeggen? Het spijt me?" zei ik vol sarcasme. Ik was geïrriteerd. 

"Geloof je Niall's verhaal?" 

"Ja, ik geloof Niall." zei ik eerlijk en Harry lachte. 

"Zie je het dan niet? Hij wil je alleen in bed krijgen!" schreeuwde Harry. 

Ik was stil van zijn opmerking. Er was een lange, gênante stilte. Ik zei niets, ik staarde hem alleen maar aan. 

"Ik kan dat niet hebben." zei Harry zacht met zijn ogen vol tranen of frustratie, of iets anders. 

"Waarom niet." zei ik direct. Harry leek alsof hij elk moment kon uitbarsten in tranen. Zelfs als we aan het discussiëren waren, wou ik hem knuffelen. 

Het gebeurde allemaal zo snel. Een moment waren we aan het schreeuwen in elkaars gezicht en het andere moment waren we aan het kussen. In het begin was ik verbaast, maar ik legde mijn armen rond zijn middel en deed mee. De kus duurde maar enkele seconden voor Harry zacht wegduwde. Hij keek weg. 

"Het spijt me." 

Ik nam zijn handen in de mijne, "geen spijt hebben."

-

De volgende dag in de bibliotheek, vertelde ik het Liam. Harry zat naast me en glimlachte af en toe naar me. Liam was er nog niet, maar ik moest rustig ademen om mezelf kalm te houden. De deuren gingen open en Liam kwam aangelopen met zijn lunch in zijn handen. Hij had een blauwe shirt en jeansbroek aan. Toen hij zat, schraapte ik mijn keel en liet Harry's hand los dat ik vast had onder de tafel om me te kalmeren. Liam keek me aan, alsof hij wist dat ik iets moet vertellen. 

"Hey" ik opende mijn mond met een glimlach

"Hallo" zei hij

"Oke, er is geen manier mogelijk zonder dat ik gênant en bang overkom maar," ik nam een diepe zucht, "ik ben gay."

Ik keek onderzoekend naar Liam's gezicht voor een seconde, maar hij begon te glimlachen. 

"Oke, bedankt om het mij te vertellen." zei hij nog altijd met een glimlach op zijn gezicht. Ik voelde een gigantisch gewicht van duizend bakstenen van mijn schouders vallen. Liam wist het en hij was oké met alles dus de hele school zou er ook wel oké mee zijn, toch?

Fout. 

--------------

Het heeft een jaar geduurd, maar here we go. Ik wist oprecht niet of deze app überhaupt nog gebruikt werd, maar duidelijk wel. Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk te schrijven zonder fouten dus excuse me als er spellingsfouten inzitten. In augustus ga ik weer tijd hebben om te schrijven na stage en werk dus er komen er nog enkele aan!!

Bedankt in ieder geval aan diegene die zo lang gewacht hebben op een update en die verder willen lezen!