O C S

Hoofdstuk 7

POV Harry

Ik keek, helemaal bevrozen als Louis zijn lippen van de Ierse jongen haalde. Mijn hart brak en het was moeilijk om niet in tranen uit te barsten.

Alles rond me heen draaide rond. Zijn ze samen? Het zou veel verklaren. De hele tijd zo close. Ik zorgde ervoor dat ik mezelf verstoptte voor hun zicht achter een hoge plant.

Louis hield duidelijk niet van me. Als hij van Niall houdt, dan houdt hij van mensen die graag aanraken, iets wat ik nooit zal zijn.

Aanraking is slecht.

Ik schudde mijn hoofd, ik kon niet begrijpen wat er gebeurt voor me.

Het voelde als hel. Ze waren nu aan het zoenen, het maakte me meer kapot als de seconden voorbij tikten. Niall hield zijn hand op Louis's achterste en zijn lippen gleden langs zijn hals.

Nee. Hij doet het fout. Louis houdt niet van mensen die zijn achterste aanraakten. Hij vindt het leuk als iemand zijn hand op zijn onder rug legt. En hij vindt het niet leuk als iemand zijn sleutelbeen kustte; zijn zwak punt is achter zijn oor en nek.

He doet het fout!

Waarom is het Niall en niet ik?
Alles van deze situatie is verkeerd.

Ik moest weg. Ik kon niet langer kijken en het zag er niet uit dat ze gingen stoppen.

De papieren doekjes en de sleutel viel op de grond, en ik ging weg. Ik rende.

Mijn voeten lieten het bevroren gras kraken en de koude wind maakte mijn wangen in een paar seconden roos, die brandde.

Mijn huis was niet zo ver, dus het duurde maar een paar minuten als ik rende.

•

Toen ik thuis kwam, zuchtte ik als ik mijn moeder zag zitten in de zetel, waarschijnlijk met een kater.

Ze was in één van haar slechte humeuren.

Vandaag was echt slecht. Dit is niet wat ik nodig heb.

"Waar was je?" schreeuwde ze als ze me zag.

Geweldig. Ik zei niet dat ik vertrok, te bang. Ik ademde diep in.

"Ik was ge-gewoon .. uit .. met een v-vriend." stotterde ik stil, zonder oogcontact te maken. Ik hoorde haar lach door de kamer, die me liet beven.

"Jij hebt geen vrienden, Harry." zei ze kort af als ze zich recht zette in de zetel.

"Ik heb het je al gezegt, ik heb er e-een." zei ik als ik naar de grond keek. Dat is wanneer ze recht stond, "Durf niet om slim te lijken in mijn buurt!" gromde ze, met een wijsende vinger.

Mijn lip was aan het beven en ik slenterde naar achter tot mijn rug de muur raakte. Pure haat was het enigste dat ik zag in de ogen van mijn moeder.

"Mama, ik bedoelde het niet z-"

Ik kon mijn zin niet afmaken omdat er een hand mijn gezicht aanraakte.

Freak

Je verdient het

Ik liet de tranen over mijn bevrozen wangen glijden, terwijl ik keek hoe ze mompelde hoe waardeloos en onbemind was.

Ik liep de trap op, terwijl ik over mijn kaak ging met mijn hand tot ik mijn kamer bereikte. Ik duwde de deur dicht met een harde knal en zakte op de grond. Ik verschool mijn knieën in mijn armen en weende.

Waardeloos

Fag

Niets

Harde snikken verlieten mijn mond. De stem was luider, en ik wist dat alles wat het zei waar is.

Louis zal nooit van me houden, en ik moest dat accepteren.

Liefde

Wie zal ooit van je houden?

Je bent niets voor hem.

Ik bedekte mijn ogen en schreeuwde, willen dat alles zou ophouden. Ik rolde op in een bal en sloot mijn ogen.

Ik moest er voor uren hebben gelegen, in stilte hebben gehuild. Het geluid uit mijn jas maakte me wakker. Ik wou niet opstaan, wetend dat het Louis was die me belde. Ik stond eindelijk recht, nam mijn gsm en zat terug neer.

12 ongelezen bericht, 8 gemiste oproepen van Louis.

Ik zuchte. Misschien hem verlaten was niet zo slim geweest, maar wat moest ik doen? Ik kon niet blijven kijken hoe Louis met een andere jonger bezig was doe hij altijd over mij zou kiezen. Wie zou van me houden? Niemand. Ik scrolde door zijn berichten.

"Harry, waar ben je?"

"Ben je oke?"

"Harry, zeg alsjeblieft waar je bent."

"Harry, je maakt me bang!"

"Harry, antwoord verdomme!"

"WAAR BEN JE?"

"Harry, is er iets gebeurt? Ik ben bang."

Ik keek naar het bericht van een minuut geleden.

"Als ik iets verkeerd heb gedaan of gezegt, vergeef me alsjeblieft Haz, je bent mijn beste vriend."

Mijn hart stopte. Haz. Beste vriend.
Door alle tranen die langs mijn wangen gleden, glimlachte ik. Hij noemde me met mijn nicknaam. Hij noemde me zijn beste vriend. Ik wist niet goed hoe ik me moest voelen. Het was alsof de donkere wolken open gingen.

Ik zat recht en startte;

"Het spijt me. Ik moest weg van alles. Ik ben ok, maak je geen zorgen. En het was niet door jou, Boo."

Ik bloosde toen ik het laatste woord typte.

Boo. Ik vond het leuk, het pastte Louis. En als ik een nicknaam kreeg, krijgt hij er ook één.

Ookal ben ik niet degene van wie hij hield, ik ben zijn beste vriend, en dat was eerlijk alles wat ik nodig had.

Voor nu.