O C S

Hoofdstuk 11

POV Louis

Als de woorden mijn mond verlieten, kreeg ik meteen spijt. Harry trok zijn hand terug en wreef over zijn hand waar ik op geslagen had. Ik had dit verknalt. Ik heb Harry aangeraakt.. Voor de eerste keer ooit. Maar het leek hem niet te schelen. Zijn ogen waren gevuld met tranen. Ik wou hem vertellen dat ik het niet meende, dat ik niet wou dat hetzelfde hier gebeurt zoals in mijn oude school. Maar er kwam geen enkel woord uit mijn mond. Ik schraapte mijn keel en keek weg terwijl ik mijn tranen voor mezelf hield.

Ik heb het enige ding verpest.. naast Niall.

POV Harry

 Ik wou niet naar de bibliotheek gaan. Niet omdat Louis daar was, maar omdat ik wist dat Louis daar niet zou zijn. Ik wist dat dit ging gebeuren. Ik wist dat Louis erachter ging komen hoe waardeloos ik ben.

Je verdient dit.

Hoe kon ik zo dom zijn? Iemand zo lief en grappig zou nooit vrienden met me willen zijn.

Ik was een idioot.

Toen ik in de bibliotheek liep, zonk mijn hart. Niemand was me aan het opwachten.

Ik zette me neer, drie keer en nam mijn telefoon, wachtend op een berichtje van Louis maar het kwam niet.

POV Louis

Ik ben een complete idioot. Harry haatte me en het was mijn fout. Ik had dit niet moeten doen. Hoe hard het ook pijn doet om gepest te worden, een vriend verliezen doet meer pijn. Een paar mensen kijken naar me terwijl ik door de gang liep.

Ik negeerde de bibliotheek en liep naar de refter voor de eerste keer dit jaar. Iedereen praatte luid en aten hun lunch. Ik koos zeker voor de bibliotheek. Niet wetend waar naar toe liep ik rond, opzoek naar een lege tafel. Toen ik neer zat trok een hand me omhoog.

Zayn

"Dus, je hebt mijn advies gevolgd"? zei hij als hij me los liet.

"Ja." antwoorde ik kort zonder oogcontact te maken.

Ik rolde mijn ogen en wou weg lopen maar Zayn hield me tegen.

"Waar denk je naar toe te gaan?" vroeg hij, niet gemeen of niet vriendelijk. Hij trok me neer zodat ik aan zijn tafel zat.

Hij wil dat ik aan zijn tafel zit? Ik weet niet of ik me vereerd zou moeten voelen of niet.

Maar ik volgde hem en zat neer naar Liam en hem. Ik luisterde naar hun gesprek, tot ik zelf iets zei. Ze waren verast.. cool. Maar het zijn pesters. Ik liep weg van ze, en nu zit ik aan dezelfde tafel.

"Dus je bent niet meer met die freak, Harry?" een meisje met blond-paars haar keek me aan. Ik denk dat Zayn haar Perrie noemde.

Ik schraapte mijn keel maar knikte. Nee, tuurlijk niet Louis. Ik wou niet dat ze dachten dat ik Harry opgaf voor hen. Ik gaf op zodat ze me geen pijn zouden doen. Maar Harry heeft andere mensen, hij heeft me niet nodig. Ik moet doorgaan.

Zayn glimlachte en mompelde 'goed'.