O C S

Hoofdstuk 15

POV Harry

(vorig hoofdstuk)

Hij staarde naar me voor een lange tijd en het werd duidelijk hoe dicht we zaten. Het was aan het vriezen maar omdat hij zo dicht zat, kon ik zijn warmte voelen. Zonder te beseffen wat er aan het gebeuren was, ging Louis's hand door mijn krullen, onze gezichten maar een paar centimeters van elkaar. Ik wist niet precies wat er aan het gebeuren was, maar voor ik het wist, kwam Louis dichter. Louis kwam dichter bij mij lippen en ik was niet zeker hoe ik moest reageren, maar ik wou het zo graag kussen.

Louis's lippen waren zo dicht, de tijd stopte. Ik wou hem zo graag kussen, zo hard maar het idee kwam in mijn gedachten naar boven. Louis had een vriendje en ik was een paar centimeters weg van hem die zijn vriend ging bedriegen. Ik kon het niet. Voor onze lippen elkaar raakte, draaide ik mijn gezicht weg, en verbrak het contact. Ik schraapte mijn keel en ging met een hand door mijn haar. 

Ik had bijna Louis Tomlinson gekust. 

"Uh.. het spijt me, ik weet het niet." zei Louis na een pauze, zijn kaken waren rood en zijn handen zaten in zijn zakken van zijn jas.

"Ne-e, h-het is niet.. ik vind..wij beide.." ik schraapte mijn keel, ik wist dat deze zin er niet goed ging uitkomen. 

Er ging een minuut voorbij tot Louis eindelijk sprak.

"Je bent nog altijd mijn beste vriend." zijn stem was vol spijt, waardoor ik me schuldig voelde.

De jongen van wie ik hou, heeft me bijna gekust, en nu zegt hij dat het een fout was, dat we alleen vrienden zijn. Het doet pijn, maar Louis was mijn beste vriend, dus glimlachte ik alleen.

"Ja.. het spijt me.." stotterde ik.

"Nog altijd beste vrienden?" vroeg Louis iets blijer als daarvoor.

"Tuurlijk."

Ik hou van Louis, maar ik wou hem niet laten bedriegen.

We wandelde nog een uur door het park.

"Oh, Harry dit was ik bijna vergeten. De dingen die Zayn tegen je zei, zijn niet waar. Ik heb die dingen nooit gezegt," zei Louis tussen ons gesprek door. 

Ik glimlachte. Ik wist dat hij die dingen nooit had gezegt. Zayn was gewoon een grote idioot.

"En ik ga nooit meer tegen hem praten, ik zweer het. Hij is een idioot." Ik lachte een beetje, Louis kon mijn gedachten lezen. Na een seconde startte de conversatie weer. Zelfs met dit koude weer, kon Louis me weer warm laten voelen. Hij was de menselijke vorm van de zon. 

Onbewust krapte ik aan het verband die mijn wonden verborgen hielden. 

"Laat je arm zien, Haz," Louis's stem was zo kalm. We stopte even en Louis pakte zacht mijn arm vast met zijn kleine handen. Het verband was meer rood dan het wit was.

Ik had echt te diep gesneden.

"We moeten dit vervangen, anders gaat het ontsteken." Zei Louis als hij mijn jas terug naar beneden deed en naar de auto wandelde. "Mijn moeder is een verpleegster, dus hebben we wel wat liggen thuis."

Oh. Ik moest naar Louis's huis, een huis waar ik nog nooit was geweest. Dat is ok.. Want Louis was mijn beste vriend en het was normaal.

Maar dat betekende niet dat ik onder weg niet aan het bidden was voor een huis dat schoon en symmetrisch is. 

Een paar minuten later stopte we bij een groot huis... een heel groot huis. Ik dacht dat zijn moeder een verpleegster was, geen miljonair. 

"Dit is.. heel groot." zei ik als ik uitstapte.. een beetje ongemakkelijk.