O C S

Hoofdstuk 14

POV Harry

Louis's ogen waren gevuld met tranen toen hij staarde. Ik vond het niet leuk. Ik wou dat hij stopte met staren.

Wat doe ik mezelf aan?

Hij knielde opeens voor me met zijn handen nog steeds voor zijn mond. Hij snikte en nam één van mijn armen. Ik wou het niet, maar wou het ook niet tegen houden. Eerlijk, het maakte me niet meer uit of hij me aanraakte. Er was niets dat ik kon doen, het was gedaan. En alles was Louis en ik samen hadden, was ook gedaan.

Je verdiende Louis in de eerste plaats al niet.

Fag

Louis kon duidelijk de littekens zien. Sommige waren ouder dan andere. Sommige waren van jaren geleden en sommige van gisteren. Dit was de reden waarom ik altijd lange mouwen droeg, niet alleen in de winter. He merkte waarschijnlijk op dat elke lijn perfect recht was. Zijn linker arm nam mijn andere arm. Hij staarde naar beide armen.
Hij had mijn beide armen zachtjes vast. Iemand zo mooi als Louis zou niet mogen huilen, zeker niet over mij. Louis's ogen waren dik en rood en tranen rollende over zijn wangen, zoals bij mij.

Zijn ogen waren gericht op mijn armen. Opeens draaide hij zijn blik en keek recht in mijn ogen, door mijn ziel. Hij lip bewoog en hij sprak.

"Waarom?" Snikte hij hevig, terwijl hij mijn armen nog steeds zacht vast hield. Zeker, dat hij geen enkele open litteken zou aanraken.

"Het spijt me." Zei ik zacht door mijn tranen heen.

Zonder waarschijnlijk legde Louis zijn armen rond me en begon te snikken in mijn jas. Ik knuffelde hem terug, ook wenend. Mijn armen brandde nog sneeds maar dit was belangrijker.

Tussen zijn snikken, begon Louis te praatte.

"Nee, stop. Dit is niet.. dit it.. alsjeblieft.. stop gewoon." De laatste woorden waren gevuld met zoveel pijn. Dit wou ik niet doen, helemaal niet. Maar ik was verslaafd aan mijn uitweg.

We bleven zo voor een tijdje. We zagen er waarschijnlijk gek uit. Twee jongens huilend en knuffelend in de toiletten van een middelbare school. Louis trok terug na een tijdje. Hij pakte een paar verbanden van de vloer op samen met een paar zakdoekjes die vol met bloed hingen. Hij fluisterde dat hij zo terug zou komen. Ik zei niets en bleef stil zitten. Hij kwam terug een paar ogenblikken later. Hij zette zich terug neer en fluisterde, "mag ik?" Ik knikte onbezorgt, wachtend op Louis's actie.

Hij begon voorzichtig de wondes te verschonen en het verband er rond te doen. Het brandde zo hard.

Het was duidelijk voor iedereen wat er was als ze de dikke verbanden zagen dus trok ik snel mijn mouwen weer naar beneden.

Na een tijdje voelde ik Louis's hand door mijn krullen gaan. We maaktte oogcontact, ik nam zijn hand en drukte erin. Waarom was ik zo bang om Louis aan te raken? Zijn huid was zo zacht en warm. Ik vond het leuk als we knuffelde. Onze lichamen waren zo dicht bij elkaar dar ik zijn warme adem voelde.

Maar ik begreep het nog steeds niet.

"Louis.." zei ik zacht met nog steeds zijn hand in de mijne, "Ik.. Ik dacht dat je me haatte." Mompelde ik.

Ik voelde Louis's grip sterkee worden.

"Harry, natuurlijk haat ik je niet. Het spijt me dat ik je negeerde die dag. En het spijt me voor het verdedigen van Zayn maar ik wou het eerlijk gezegt niet. Ik zweer het, Harry." Louis eindige met tranen in zijn ogen.

Hij zei niets over het bericht. Dat bericht dat me compleet brak. Hoe kan hij er nu niets van zeggen.

"En het bericht?" Mijn stem was stil en het oogcontact was weg.