The Cold Forest In Idaho (Army Series #1)

Kabanata 17

Several days and weeks have passed.

Me and Atlas are still, living in the mansion. Halos mahigit dalawang buwan narin kami roon kung tutuusin.

Aster is nowhere to be found.

And of course, Ashton can't be home because he's a marine. Living in the sea is his half of home now. Malimit nalang talaga ang pagtapak ng mga marine sa homeland.

I asked Atlas one time about our house. Cause I'm getting little worried. Ni wala kami roon ng ilang buwan. Baka pa pagkauwi namin ay madumi na roon. Ang laki pa naman nong bahay.

"Don't worry. We have some helpers there. They'll take care of it." Aniya nang nagtanong ako.

Oh...

I didn't even know that we have helpers. Well, malaking bahay naman yun. We really need them at this point. Lalo na kapag wala kami roon.

Sa ilang araw at linggo, ilang beses lang akong nagpupunta sa Air Force para maglibang at para narin magtraining sa Fire Station. Hindi man ganito ang training namin sa army, but atleast kahit sa shooting lang ay bumabawi ako.

Sometimes Atlas inviting me to the Plane Station. Sinasabing pwede 'kong subukin ang ilang mga jets roon. He can teach me.

But I said no. It's not my job nor my passion. And it's 'their' jet for petes sake. I'm not going to allow a special treatment. Porket asawa 'ko na ang anak ng General rito ay gagawin ko na iyun.

And because, of course, guns are my babies.

They're all matters to me.

Nothing else.

Until my injury healed.

Naramdaman ko nalang isang araw na maayos na ako, wala nang masakit sa aking balikat. That I'm totally and a hundred percent healed.

I looked and touch my shoulder. Nag exercise rin ako para makasigurado. At ayun na nga, okay na ako.

I stayed at the mansion for another days.

Hanggang sa nagsalita si Atlas sa aking tabi, isang gabi.

"Gusto mo bang lumabas?" He asked. Looking at me.

Kumunot ang noo 'ko.

"Like now?" I asked. Nalilito sa kanyang tanong. He just chuckled.

"What do you mean? Lumalabas naman tayo." Kako nang nag-isip.

Lumapit siya at hinawakan ang aking bewang.

"I mean, we could go into other places. Mamasyal. Tayong dalawa." Paliwanag nito.

Napakagat ako sa aking labi.

Atlas is sleeping now in my room since that night when he asked me. Since then ay nagkakamabutihan narin talaga kami. I can tell na ang laking pagbabago sa amin.

..sa akin.

Sa mga sumunod na gabi ay nagtatanong parin siya kung pwede ba matulog sa kwarto ko kasama siya, hanggang sa nasanay na nga kami at dito na siya lagi sa tabi ko natutulog.

"Hindi ka ba naboboringan rito? Haven't you tired of shooting and training by yourself too?" Natawa ako sa kanyang pang-huling tanong.

"Your wife is a soldier mister." Sagot ko.

Napakurap siya.

Hanggang sa hinaplos niya ng marahan ang aking pisngi.

"Yeah. My wife." Aniya, habang nakatingin sa akin. His eyes met mine. Ramdam ko nalang sa aking sarili na lumalakas at bumibilis ang tibok ng aking puso.