The Cold Forest In Idaho (Army Series #1)

Kabanata 28

Harper's POV

Two days after . .

I opened my eyes as I was hardly breathing, slowly. I felt something in my throat and in my mouth. Until I coughed for a few times, and so, bloods came out. Again.

Napalabi ako at nalasahan ang sariling dugo.

Damn

Tumingala ako at tinignan ang paligid. Nandoon padin ang lamesa at upuan. Nilibot ko pa ang buong kwarto pero wala na. Ako nalang ang nandito.

I sighed when I asked myself, where is Stephen now?

I truly hope he's still breathing. He's a jerk after all. Matagal mamatay ang mga katulad niyang masamang damo.

"Crap." I cursed when I thought I needed something.

Water.

I need water.

I'm so damn thirsty. Kahit dugo na ang nalalasahan sa aking bibig.

Naningkit ang mga mata ko.

Ilang araw na pala ang nakalipas? Ilang araw nang ganito? How many hours did I passed out? Or maybe, days?

Did they sent us back-ups?

Ano nang ginagawa nila sa Army?

I wonder if Trevor's fine? Together with the President. And Milo.

Kahit pa wala ako roon, Milo will protect them.

Knowing Trevor too. He's ruthless and brutal after all. An agent like him is cruel. Walang makakatalo sa kanya dahil mas masama pa siya sa demonyo.

I wonder if Eliot got my secret message. Once he received that, he'll know.

Dahan dahan akong huminga ng malalim.

I started calming myself. And think.

Lumingon ako sa aking suot na uniporme. Umikot pa ang aking paningin sa paligid. Hanggang sa luminga ako sa aking mga kamay na nakatali paitaas.

Habang nakaluhod sa sahig ay sinubukan kong tumayo. Ilang galos at sugat man ang natamo sa aking binti, ay pinilit ko paring tumayo.

I bit my lips when I felt the fucking pain in my legs. Trying to stay quiet.

Masakit man pero nakatayo na ako. Hanggang sa sinubukan kong galawin ang di medyo malayong upuan na nasa aking harapan.

I tried to reach it using my foot.

"C'mon. C'mon-" I whispered.

Hanggang sa nagalaw ko siya at natumba sa harapan ko. Umingay saglit pero wala naman yatang nakarinig. Hinila ko siya palapit at sinimulang sirain gamin ang aking mga paa.

Ilang minuto ako ron hanggang sa nawasak ito. Kinuha ko ang maliit na metal roon at ibinalanse sa aking isang paa.

I only got one chance.

Kailangan ko ihagis iyun papunta sa aking mga kamay.

I remained calm. Hanggang sa unti ko itong inihagis. Muntik pang madulas sa aking kamay pero nakuha rin kalaunan.

Lucky me

I immediately do the tricks. Para matanggal ang nakatali at nakaposas sa aking mga kamay. Agad ko itong natanggal ng di nahirapan.

"Dang, Harper. You're so great." Puri ko sa aking sarili.

Nagsimula akong maglakad at sinubukang buksan ang pintuan. It's not lock.