Only us ( vervolg Only you) Ft Justin Bieber, One direction en Austin Mahone

Everything's gonna be alright?

Pov Justin:

Met tranen in mijn ogen bel ik een ambulance terwijl ik Melissa haar hand niet loslaat. Als ze hebben gezegd dat ze er zo snel mogelijk aankomen bel ik mijn moeder. Ik toets haar nummer in en gelukkig gaat hij over. "Hey lieverd" zegt ze en ik huil nog steeds "mam, kan je hier heen komen? Ik heb Melissa net bewusteloos in de badkamer gevonden en de ambulance is onderweg. Kan jij alsjeblieft op Melanie komen passen?". "Natuurlijk lieverd, ik kom er meteen aan!" zegt ze en dan verbreekt ze de verbinding en staar ik naar Melissa. Hoe kan dit nou zo ineens? Ze is nooit ziek ofzo en ze zorgt goed voor zichzelf, ik snap het gewoon echt niet. Na een tijdje beweegt haar hand en begint ze met haar ogen te knipperen. "Lieverd?" zeg ik en dan kijkt ze me met spleetoogjes aan "wat is er gebeurt?" vraagt ze met een heel zacht stemmetje. "Ik weet het niet, je ging naar de wc en toen ben je denk ik flauw gevallen ofzo" zeg ik en ze kijkt me heel erg suf aan. "Geen zorgen, ik heb al een ambulance gebeld en mijn moeder komt eraan voor Melanie". "Ik heb het echt warm" zegt ze dan en ik leg mijn hand op haar voorhoofd. "Wow, je bent ook echt heel warm en je zweet, volgens mij heb je koorts" zeg ik en dan ondersteun ik haar zodat ze een beetje rechtop kan gaan zitten. Ineens hoor ik de ambulance aan komen en ik draag Melissa even naar ons bed en loop dan naar beneden om de deur te openen. De ambulancebroeders rijden de brancard naar binnen en ik breng ze naar Melissa toe. "Wat is er gebeurt?" vraagt een van de hulpverleners en Melissa haalt haar schouders op en dan vertel ik alles. "We nemen je even mee naar het ziekenhuis" zegt een van de hulpverleners "denk je dat je naar de brancard kan lopen?". Melissa knikt en ik help haar om beneden te komen. Als ze Melissa in de ambulance leggen komt mijn moeder aanlopen. "Mam, ik ben zo blij dat je er bent, ik moet nu echt met Melissa mee. Melanie ligt al te slapen, ik leg je alles later nog wel uit" zeg ik en ik geef haar snel een knuffel "geen zorgen lieverd, het komt wel goed" zegt ze en dan stap ik in de ambulance en ga voorin zitten. We rijden weg en ik wordt gerust gesteld "het komt wel goed, we zijn er bijna" zegt de hulpverlener achter het stuur. "De patiënt valt weg" wordt er dan ineens van achteren geroepen en dan zet de chauffeur de sirenes aan en scheuren we het laatste stuk naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis wordt Melissa een kamer binnen gereden en ik moet even op de gang wachten. Er lopen wat artsen en verpleegkundigen in en uit en na zo'n twintig minuten mag ik naar binnen. Melissa is weer bij en zit rechtop in bed met een infuus in haar arm. Ze kijkt versuft uit haar ogen maar glimacht toch als ze me ziet. Ik ga bij haar zitten op de stoel naast het bed en pak haar hand. "Lieverd, hoe voel je, je nu?" vraag ik en net als ze wil antwoorden komt er een arts binnen. We kijken hem allebei afwachtend aan "omdat je zo suf bent willen we even wat bloed gaan prikken" zegt hij en Melissa slikt "doet dat pijn?" vraagt ze "ik hou niet zo van naalden". Ik wrijf voorzichtig over haar hand "rustig maar prinses, het valt wel mee en als het pijn doet knijp je maar in mijn hand" zeg ik en ze knikt. "Oké, ik maak alles even klaar en dan ben ik zo terug" zegt hij en dan loopt hij de kamer uit. "Ik ben zo moe" zegt ze dan en ik geef haar een kusje op haar hoofd "het komt wel goed lieverd" zeg ik "zal ik je moeder even bellen en zorgen dat ze kan komen?" vraag ik en ze knikt "dat zou fijn zijn. Ik loop de kamer uit en bel haar moeder. Ik zorg voor een vliegticket en dan loop ik weer terug de kamer in. De arts is terug en ze staan op het punt om bloed te gaan prikken. Snel ga ik weer bij Melissa zitten en pak haar hand. "Daar komt de prik" zegt de arts en Melissa kijkt naar mij en knijpt in mijn hand. Als ze genoeg bloed hebben halen ze alles uit haar arm en maken het wondje schoon en plakken er een pleister op. "We gaan dit even onderzoeken en we hopen jullie zo snel mogelijk de uitslag te kunnen vertellen" zegt de arts "het is nu het beste als je gaat slapen want we houden je voorlopig hier en we hebben voor je vriend wel een opvouwbed om op te slapen". We bedanken hem en even later wordt er voor mij een bed gebracht zodat ik bij Melissa kan blijven vannacht. "Ga maar lekker slapen prinses" zeg ik en ik streel ondertussen haar haren. Ze knikt en ik begint zachtjes 'be alright' voor haar te zingen: "You know that I care for you. I'll always be there for youI promise I will stay right here, yeah"......

Langzaam vallen haar ogen dicht en stop ik met zingen. Voorzichtig kus ik haar voorhoofd "alles komt goed, dat beloof ik" fluister ik . Nog een tijdje blijf ik naar haar kijken en dan ga ik op het opklapbed liggen want ik heb mijn slaap ook nodig.

De volgende ochtend, heel vroeg:

Pov Melissa:

Voorzichtig open ik mijn ogen en kijk om me heen, waar ben ik? Denk ik bij mezelf. Dan dringt ineens door dat ik in het ziekenhuis lig. Ik kijk naast me en zie Justin rechtop zitten op een opklapbed. Als hij merkt dat ik wakker ben glimacht hij naar me "hoe laat is het?" vraag ik met een zacht stemmetje en hij kijkt op zijn iphone. "Het is half zeven, zal ik vragen of ze je een ontbijtje komen brengen?" vraagt hij en ik knik voorzichtig. Justin staat op en geeft me een kus. Dan loopt hij de kamer uit om een zuster te zoeken. Na een tijdje komt hij terug en gaat hij naast me zitten " ze komen je zo wat brengen" zegt hij en ik knik. "Ben je nog steeds zo moe en duizelig?" vraagt hij dan en ik knik "wel ietsje minder maar dat komt door het infuus". "Mooi, ik hoop echt dat we hier weer snel weg kunnen" zeg Justin en dan geef ik hem ineens een knuffel en hij slaat zijn armen om me heen. "Straks heb ik nog iets ernstigs" zeg ik en er rolt een traan over mijn wang. Justin veegt hem weg "het zal wel meevallen en misschien staan we over een paar uur al weer buiten". Op dat moment komt er een vrouw binnen met voor ons allebei een ontbijtje. We bedanken haar en dan loopt ze weer weg. We eten ons ontbijt rustig op en daarna kijken we een beetje tv, daar had Justin om gevraagd. Na een paar uur komen de arts binnen die me gisteren ook heeft geholpen en hij kijkt heel serieus en ik weet niet of hij nou goed of slecht nieuws komt brengen. Justin komt naast me zitten op het bed en pakt mijn hand vast. "We hebben je bloed goed bestudeerd en hebben wat onderzoekjes bij je gedaan" begint hij en ik houd mijn lippen stijf op elkaar en houd mijn adem in. "We hebben overlegt en hebben een diagnose". Zijn gezicht betrekt en ik krijg tranen in mijn ogen. "Het spijt me ontzettend om dit te moeten zeggen, maar je hebt leukemie". Ik verstijf, dit kan niet, ik droom nu gewoon. Bij Justin rollen ook tranen over zijn wangen. Justin geeft me een knuffel en ik begin nu echt te huilen. Van alles gaat nu door me heen, ik heb gewoon kanker. Straks ga ik nog dood.......