DÖNÜŞ

23-Abi♣️

Bölüm Şarkısı- Gece Yolcuları/Hüzün

23. Bölüm

Sabah aklıma ilk gelen dün yaşananlar oldu. Bugün gelmesi gereken abimler işleri yüzünden gelemiyorlardı. Bir haftaya geleceklerdi. Bunu duyduğum zaman gerçekten çok fazla üzülüp ağlamıştım. Benim bu acınası halime dayanamayan sevgilim de istersem bugün yanlarına gidebileceğimizi söyledi. Aslında şöyle boş kafayla düşününce saçma geliyordu. 3 yıl görmemiştim yani 1 hafta daha görmesem ne olurdu ki? Biraz daha sıkardım dişimi. Biraz daha katlanırdım özleme. Bu isteğim yüzünden, buradaki tatili bırakıp İstanbul'a gitmek Rüzgar için ayıp olurdu. Hemen hızlıca yüzümü yıkayıp odamdan çıktım. Rüzgar'a mutlu görünüp bir hafta bekleyeceğimi söylemem gerekiyordu. Rüzgar'ın odasına bakınca olmadığını gördüm. Sanırım kahvaltıya inmişti. Bende aşağıya inip mutfağa girdim. Sadece Sedef vardı bir şeyler hazırlıyordu.

"Günaydın." diyerek mırıldandım. Bana baktığı zaman bakışlarında farklı şeyler olduğunu fark ettim. Sanki bir şey saklıyormuş gibi garip bakıyordu.

"Neredeler?" diye sordum ondan cevap gelmesini beklemeden. 

"Bahçedeler." Kahvaltı bahçedeydi. Mükemmel. Yüzüme gülümsememi takıp bahçeye çıktım. Ve gördüğüm manzara karşısında şok oldum.

Abim ve Meriç Abim masada oturuyorlardı. Nasıl yani? Gerçek mi görüyordum, hayal miydi?

"Abi?" diyerek mırıldandım. Hepsi benim sesimle bana döndüler. Abim ayağa kalkarak yanıma geldi. Bende koşarak ona sarıldım. 3 Yılın acısını çıkarırcasına. Sıkıca. Mutluluktan gözyaşlarım akıyordu.

"Ama siz? İş?" diyerek mırıldandım güvenli kollarımın arasından. 

"Şşşt. Düşünme sen onları. Bak geldik buradayız artık beraberiz." Daha da sarıldım abime. Daha da akıttım göz yaşlarımı. Yanımdaydım. Artık yanımda olacaktı . 

"Yeter artık sıra bende!" Ve kendimi bir anda Meriç Abimin kollarında buldum. Abimden sonra öz abiden farkı yoktu benim için. Benim için çok değerliydi.

"Güzelim." diyerek saçlarımı okşuyordu. Benimde aynı şekilde kollarım ona sarılıydı.

"Bu kadar yeter!" Ve kendimi Rüzgarın yanında bulmam. Ne yani kendi abisinden de mi kıskanmıştı. Ona bakınca umursamaz anlamda omuz silkti. Abim önce sinirlenmiş gibiydi ama daha derine bakınca gözlerindeki beğenmişlik ifadesini görebiliyordum. Ahh Meriç Abim! O da şaşkınlıkla kolları açık bir şekilde Rüzgara bakıyordu. Bu haline istemsizce güldüm.

"Oha lan benden de mi kıskandın?" Ve Rüzgardan yine umursamaz omuz silkme hareketi. Bu hareketi ona yasaklamalıydım sanırım. Fazla dikkat çekici oluyordu. 

"Gereğinden fazla sarılmıştın." Rüzgarın umursamaz cümlesine gülerken, abim gelip omzunu sıvamıştı. Bu onun dilinde , "Aferin git gide gözüme giriyorsun." demekti. Meriç Abimde küsmüş gibi yapıp sandalyesine oturdu. Dayanamayıp gidip yanaklarından öptüm.

"Çok özlemişim ya." diyerek söylendim. Aslında isteğimden birisi Rüzgarı birazcık delirtmekti.

"Eylül yanıma gel!" Rüzgarın sinirli sesine dil çıkarıp abimlerin yanına oturdum. Gerçekten çok fazla özlemiştim!

..

Kahvaltımızı yapmış hep beraber içeride oturuyorduk.

"Sen de mi buradasın?" Abimin sert sesini duymamla baktığı yere baktım ve Sedefi gördüm. Yaşananları abimlerde biliyordu. Ama Elif teyzeler bilmedikleri için seslerini çıkaramıyorlardı.