DÖNÜŞ

44-Sarhoş ♣️

Bölüm Parçası- Koray Avcı/ Unutamam Seni

44.Bölüm

Gözlerimi açmaya çalışmamla beyaz tavanla bakışmam bir oldu. İğrenç koku ve vücudumda hissettiğim ağrıya bakılırsa hastanedeydim. En son Hatırladığım şey ise Rüzgarın ağzından çıkan sevgi sözcükleriydi. Daha sonrasında hissettiğim ağrıya daha fazla dayanamayıp kendimi bırakmıştım.

"Uyanıyor!" Duyduğum Heyecanlı ses sanırım Asya'ya aitti. Tahminlerime göre de herkes buradaydı.

"Kızım iyi misin?" Yok artık! Babamı da boşuna çağırıp telaşlandırmışlar mıydı?

"İyiyim babacım merak etme." Diyerek gülümsedim. Boşu boşuna telaş yapmalarına gerek yoktu iyiydim. Tahmin ettiğim gibi herkes gelip halimi sormuştu ve hepsine aynı cevabı vermiştim. Hissettiğim hafif ağrı dışında bir şeyim yoktu. Şimdilik. Partide olanları yalnızken düşünecektim.

"Ne oldu Eylül? Neden bayıldın?" Bu soruya verecek cevabım yoktu işte. Kapı sesiyle gülümseyerek kurtarıcıma baktım. Doktor gerekli açıklamayı yapardı sanırım.

"Hastamız nasıl?" Doktordu sonuçta. Yalan söylememem gerektiğini düşünüp düzgünce cevap verdim.

"Hissettiğim hafif ağrı dışında gayet iyiyim." Doktor başını sallayarak onayladı beni. Daha sonra bazı şeylerle beni kontrol edip kağıdına not Aldı.

"Sistemden gördüğüm kadarıyla kullanman gereken ilaçlar var ve sen büyük ihtimalle son zamanlarda bunu kullanmadın!" Dudağımı ısırarak başımı eğdim. Şimdi boşu boşuna herkes telaşlanıp hastalığımı öğrenecekti.

"Ne ilaçları Eylül!" Çaresiz bakışlarıma omzumu silkerek abime baktım. Ne cevap verecektim ki? Doktor her şeyi anlatıyordu zaten.

"İlaçlarınızı düzenli kullanmadığınız için kistinizde bir ölçüde büyüme kaydettik. Sanırım bu sıralar yaşadığınız, sizi kötü etkileyen olaylar da hastalığınızı tetiklemiş ve bugün patlak vermiş." Başımı sallayarak gözlerimi kapattım. Nereden patlak vermiyordum ki?

"Ne hastalığından bahsediyorsunuz! Adam akıllı konuşsanıza!" Meriç abim, abimin omuzlarından tutarak sakinleşmesini sağladı. Şu anda fazlasıyla sinirli görünüyordu.

"Sanırım hastamızın anlatması sizin için daha iyi olur. Şimdilik geçmiş olsun." Diyerek doktor odadan çıktı. Herkesin bakışları benim üzerimdeydi ve benden bir cevap bekledikleri belli oluyordu.

"Kızım doktor neyden bahsediyor?" Çaresizce babama baktım. Boşu boşuna onlara anlatıp üzmek istememiştim. Ama bugün anlatmak zorundaydım işte.

"Konuşsana!" Abimin sert sesiyle yutkunup yavaşça anlatmaya başladım.

"Rüzgar ile beraber İzmir'e gittiğimizde bir süre sonra kasıklarımda keskin ağrılarla güne başlamıştım. Başta umursamayıp kimseye bir şey söylemedim. Akşama doğru giren ağrılara dayanamayıp bayılmıştım. Rüzgar hemen hastaneye götürmüş belirli tahlillerden sonra uzman doktora çıktık. Yumurtalıklarımda kist olduğunu ama baştan fark ettiğimiz için ilaçla tedavisinin mümkün olduğunu söyledi. Bende ilaç tedavisine başladım. Size de söyleyip boşuna üzmek istemedim."  Diyerek sözlerimi bitirdim. Hepsinin gözlerinde üzgünlükten başka sinir ifadesi de vardı. Babamın perişan hallerini görünce kendime lanet ettim. Abim ultra derece sinirli bakışlarını gönderip, odadan dışarıya çıktı.

"Ne olursa olsun bize söylemen gerekirdi Eylül! Ya daha kötü bir şey olsaydı? Senin durumundan haberimiz olmadığı için yanlış tedavi başlatabilirdik! Sonucu ne olursa olsun bize söylemeliydin!" Sonuna kadar haklılardı. Onlardan saklamamam gerekirdi.