ATEŞİN VARİSİ - İKİZ RUHLAR (TAMAMLANDI)

Ateşin Varisi 2'den Bir Kesit - 3

Ormanın girişi çoktan görüş açımdan çıkmıştı, biraz bayır indiğim için görüşüm de kısıtlıydı ancak biri tarafından izleniyormuşum hissini üzerimden atamıyordum doğrusu. Neyse ki kendi düşüncelerimin tuzağına düşüp saklanmak için bir yer arayışına geçecekken, Aidan sorumun cevabını verdi: "Anılarını aldılar senden, Sandy. Çok değil, yalnızca iki hafta oldu ve sen ezelden beri Morte'nin biricik kızı, James'in hayatının aşkı olduğunu sanıyorsun. Gittiğimiz yerde, yani King Sarayı'nda sana yardım edebilirler."

Dudaklarımı ıslatıp tekrar yürümeden önce biraz zaman tanıdım kendime. Anılarım kayıptı. Benden çalınmıştı. "Neden peki?" diye fısıldadım güçsüzce. Kim, nasıl böyle bir şey yapmaya cüret ederdi? "

"Hangisi için sordun, küçük? Sana neden mi yardım ederler yoksa anılarını neden mi aldılar? Birincisi, onları tanıyorsun ve seni seve seve kabul ederler. İkincisi ise, Morte senden korkuyor. Gücünü ele geçiremeyeceğini biliyordu, canını yakamazdı, senden ve aranız bozuk olsa dahi ardında kalan arkadaşlarından korkuyordu. Bu yüzden, seni kendisine bağlayabilmek ve dediklerini yapmanı sağlamak adına, onları zihninden sildi."

Kalbim saatler sonra, hızlı yürüyüş tempomdan çok daha farklı bir sebeple çarpıyordu şimdi. "Ben..." diye geveledim. Ne diyebilirdim ki?

Babamı hatırlıyordum; beni sevdiğini, ona nasıl sadakatle bağlı olduğumu hatırlıyordum. Bu sarayda doğmuş ve büyümüştüm, varistim.

James... Ellerimi tuttuğu bir günü hatırlıyordum, ardından anılar hızla geçip gidiyordu. Büyülü bir bahçede yalnızca ikimiz vardık, karla kaplı bir ormanda çalışıyorduk, bana sarılıyor, saçlarımı şefkatle okşarken hafifçe sallanıyordu. Düşünmeye çalıştıkça aniden şakaklarımı saran bir acıyla geriledim. Omzumdan sarkan çanta birden yere düştü, kuru yaprakların arasında yere düşerken bir elimi sertçe alnıma bastırmıştım.

Canım çok acıyordu ancak ne olduğuna dair hiçbir fikrim yoktu. "Bu..." diye tısladım dişlerimin arasından. Zihnimin içerisinde çınlayan onlarca çıngırak var gibiydi, kulaklarımı tırmalayan uğultu öyle yüksekti ki gözlerim karardı. "Bu normal değil," dedi Aidan. "Tehlikede olabilirsin. Yürümeye devam et, Sandy. Çok fazla kalmadı. Yakında her şey açığa kavuşacak."