ATEŞİN VARİSİ - İKİZ RUHLAR (TAMAMLANDI)

6.Bölüm-Gizli Görev

"Daha iyi bir yere koy onu."

"Ben senin hizmetçin miyin Esta? Gel kendin as!" Sırtımı sarayın soğuk duvarına yaslamış, bir ayağımı da arkamdaki duvara koymuştum. Kollarım göğsümde bağlıydı, sırıtarak Thomas ve Esta'nın atışmasını izliyordum. İki hiç anlaşamayan kardeş gibilerdi, onları izlerken inanılmaz derecede eğleniyordum.

Yarın şenlik başlıyordu. Octavia'dan öğrendiğim kadarıyla şenlikler tam on gün sürüyordu ve ilk beş gün diğer krallıklardan gelen misafirleri ağırlıyorduk. Bu son günde herkeste inanılmaz bir gerginlik vardı. Acele adımlar, sabırsız konuşmalar... Bense yorgunluktan ölmüş halde yalnızca izliyordum. Zaten burası inanılmaz kalabalıktı. Octavia ve James dışarıda buz pateni ve açık yemek masalarını düzenliyordu. Koşturan eğitmenler ve Yabancı'lar gözümün önünde silikleşirken aklıma bir gün öncesi geldi. Kriz geçirmek üzere olduğum gün.

Neden böyle bir şey yaptığımı bilmiyordum, bedenimin kontrolünü kaybetmiştim. Ama ürkütücü olan bu da değildi. Beni ürküten ve aklıma geldikçe kendimden korkmama neden olan şey zihnimi hissetmememdi. O an düşünememiştim, resmen ben ben değildim. Kraliçe inanılmaz korkmuştu. Dün özür dilemek için gittiğimde beni bir bahaneyle dışarı çıkarmıştı. Açıkça elbette söylememişti ama ben gözlerinde görmüştüm. Benden korkuyordu. Bu açıktı.

"Hepsi bizden korkacak." Aidan'ın tıslamaya benzer sesiyle irkildim. Bazen onun varlığını unutuyordum ve o anlar böylesinden çok daha iyiydi. "Beni dinleme Aidan."

İçimdeki ruh olabilirdi, zihnimin sesi de olabilirdi ama ben değildi. Beni dinleyemez, fikirlerimi değiştiremezdi.

"Hepsi yanacak." Susmayıp daha da korkutucu bir şekilde devam ettiğine yaslandığım duvardan doğruldum ve elimi öfkeyle saçlarımın arasından geçirdim. "Yeter Aidan. Lütfen."

İlk başlarda içimdeki bu sesin, bu varlığın Aidan olduğundan emin olamasam da o heykelli rüyayı gördükten ve onu ismiyle uyarınca susmasından bir şekilde o olduğunu anlamıştım. Beni ürkütmüyordu, kulağa biraz korkunç gelse de onun farklı olduğunu hissetmiyordum bile. Ben bendim, yalnızca zihnimdeki seslerin hepsi bana ait değildi.

"Hemen tembellik yapmaya başlamış." Yanıma gelen Thomas'a bakıp sırıttım. Hemen yzanıma uzandı ve cam su şişesine uzanıp kapağını açtı. Kafasına dikip kana kana açtikten sonra nefesini vererek güldü. "Bu iyi geldi. Dışarıda fırtına var ve ben burada piştim." Esta'yı işaret etti. "Sarışın hala şu süsü asmaya uğraşıyor. Yakında kafayı yiyecek." Haklıydı.

Esta duvara süsü asamayınca hızla yere fırlattı ve öfke dolu bir ses çıkardı. O böyle yaptığında içimde dalgalanmakta olan bir şey hissettim. "Hissettin mi?" Thomas'a şaşkınca bakarken o bana gülümsemekle yetindi ve yanıma gelip az önce yaptığım gibi duvara yaslandı. Esta'ya bakarken açıklamaya koyuldu. "Esta öfkelendiğinde veya öfke gibi yoğun bir duygu hissettiğinde eğer yakınımızdaysa bunu hissederiz. Enerjimizin dalgalanmasına neden olur. Her ne kadar gücü biraz önemsiz gibi görünse de bizi hayatta tutan enerjilerimizin dengede kalmasını o sağlar." Dudaklarım anlattığı şeylerle iyice aralanmış, kaşlarım şaşkınca kalkmıştı. Esta ile göz göze geldiğimde gülümseyip el salladı. Ona karşılık verirken tekrar inanılmaz yorulmuş görünen Thomas'a döndüm. Gerçekten de bitikti. Terden nemlenmiş saçları iyice dağılmış, göğsü hala hızla kalkıp iniyordu. Benim hareketlendiğimi görünce tek kaşını kaldırdı. "Bir şey m oldu?" Sorun yok dercesine gülümsedim. "Sadece dışarıyı merak ediyorum."

"Ben de geleyim, hava almaya ihtiyacım var." O böyle söyleyince ona izin verdim ve birlikte arka kapıya doğru ilerledik. İnsanların yaptıkları şeylere hayranlıkla bakıyordum. Bir kız yanındaki su dolu bardağa elini uzattı ve suyu havalandırıp havada dondurdu. Sesli bir şekilde gülerken heyecanla parmaklarımı oynattım. Gücümü böyle kullanmak istiyordum. geçtiğimiz herkesin bakışları bana döndüğünde rahatsız olduğumu anlamış Thomas destek olmak istercesine elini beline koydu. Birkaç kız onun bu hareketine bakıp öfkeli gözlerini bana dikmişti. Kıskanmışlar mıydı yani?