Chapter 27

8.6K 80 30
                                    

I could hear the unfamiliar voices of the people around me. I could hear them but I was too weak to open my eyes. My body aches.

"Charges to 200J! Clear!"

"Clear!"

But those voices were gradually fading. Para bang lumalayo ako sa kanila. All I could feel was pain. Hindi ko na nagawang idilat ang mga mata ko.

"How could you yell at her? How could you say those words to her? Just how could you?"

"I didn't mean to say those fucking—"

"Fucking? Watch your words. I'll slit that tongue of yours if I heard that again. I'm warning you."

"I didn't mean to say those words. I was just mad. I was angry. I couldn't control myself..."

"Was? Hindi ka na galit sa kanya ngayon?"

Matagal bago sumagot ang isang malalim na boses.

"I'm... I'm mad."

"Did I hear you right? Come to me, you deserve to be beate—"

"I'm mad at myself, Mom... I am damn mad at myself because I hurt her. Because I am a jerk."

Hindi nakasagot si Mrs. Alexandra. Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko. Pinagmasdan ko ang kwartong ito at agad na nanlaki ang mga mata ni Mrs. Alexandra nang makita ako.

"She's awake!"

Agad na napatingin sa akin si Ice at mabilis na lumapit sa akin.

He held my hand. "A-are you okay?"

Tumingin ulit ako sa paligid. Alam kong nasa ospital ako pero nagtataka ako kung bakit siya nandito. The last time we talked, he was mad. Sinabi niyang sana hindi na lang ako nabuhay.

"Tatawag ako ng doctor," mabilis na sambit ni Mrs. Alexandra.

"Yen, please... look at me."

Tumingin ako sa bintana. I don't want to see his face anymore. I'm done with him. Sobra niya akong sinaktan at hinding-hindi ko siya mapapatawad.

"Yen—"

"Yen!" Napatingin ako sa pinto nang marinig ang boses ni Ethan. Mabilis siyang lumapit sa akin kaya tinanggal ko ang pagkakahawak ni Ice sa kamay ko.

"Ethan, I want to be alone with you. Please tell this person to leave because I don't want to see him anymore and I don't need him," I said.

He looked at him. "Did you hear that, Mr. Damian? Please leave," kalmadong sambit ni Ethan.

Hindi ko tinitignan si Ice pero alam kong tumingin siya sa akin. "Yen, we need to talk—"

"Ethan, tell him that I'm done with him. Tell him that he's just a burden... tell him to get out of my life," I coldly said.

Natahimik sila pareho. Namuo ang mga luha sa mga mata ko pero ayoko nang umiyak. Pagod na pagod na ako sa lahat.

Maya-maya lang ay lumabas na siya. Inilapag ni Ethan ang mga prutas na dala niya sa table at umupo sa upuan sa tabi ko.

Dumating ang doktor para tignan ang kalagayan ko at nang sinabi na maayos na ako at kailangan ko na lang ng pahinga ay lumabas na sila.

I faced Ethan. I know he's worried about me. Kitang-kita 'yon sa mga mata niya kahit hindi na niya sabihin.

"I'm okay, Ethan... I'm really okay." I smiled at him.

Napahinga siya nang maluwag. "Why did you do that? I heard you stabbed yourself. Don't do that again, Yen."

Embracing the Wind (Formentera Series #2)Where stories live. Discover now