Astrid Monteverde (Bitch Series #1) ✔️

CHAPTER 39

ASTRID

"Let's break up..."

After I said the words that I did not expect to come out of my mouth, I saw that she was stunned and could not speak immediately. Her attention shifted to me, and she gaped as if trying to process what I had said.

She chuckled after I said that.

"N-nagbibiro ka lang d-diba?" She stuttering while she said that habang ako naman ay pilit pinapalamig ang aking boses at kinalma ang aking postura kahit pa ay ilang sandali nalang ay bibigay na rin ako.

"I hope I'm not," I said in a cold voice. Nakita ko naman ang pagdaan ng sakit sa mata niya at parang nawalan ng lakas na tumawa at tinakpan ang kanyang bibig para maiwasan ang mapahikbi.

I looked away when I saw her tears running down her cheeks, and I clenched my fist into a ball.

Ayaw kong magpa-apekto sa nakikita ko ngayon sa mata niya hangga't maari at baka bumigay ako, pero damn. Sobrang sakit lang na makita siyang ganito lalo na't dahil pa sa akin. Hindi ko kayang makita siyang nasasaktan, pero ano ang magagawa ko?

This is my choice! My fucking goddamn choice! Bullshit!!!

"H-hindi ko aakalain na a-abot tayo sa ganito at ngayon pa talaga kung kailan mag-iisang buwan na tayo diba? Haha, nakakatawa lang." Saad niya at tumawa ng mapakla. Kinuyom ko naman ang kamay ko at pilit pinatatag ang aking sarili.

Please don't be like that, baby. Huwag mo naman akong pahirapan. I said to myself before I decided to look at her.

Nakita ko naman siyang napatakip lang sa kanyang bibig at nanghihinang lumuhod na ikinasinghap ko.

"W-what happened to us? B-bakit naman nagka ganito tayo bigla? Mahal kita ehhm..mahal na mahal kita..D-diba, you said you love me? Sabi mo m-mahal mo ako diba? B-bakit naging parang isang bula na-nakikipag hiwalay ka na?"

She cried harder. Habang ako naman ay hindi na nakatiis pa at humagulgol narin ng iyak. Hindi ko kaya. Hindi ko kayang makita siyang ganito dahil pati ako ay nasasaktan narin.

Damn. Why does this so fucking hurt so damn much?!! Bakit?? Bakit naman ganito kasakit?!!!

I look at her and kneel in front of her at hinawakan ang kanyang mukha na punong-puno ng luha dahilan para mapaiyak ako at parang gusto ko nalang bawiin ang aking sinabi ngunit nang maisip ko ang pinag-usapan namin ni mom ay pilit kong pinatatag ang aking sarili para sa kanya. para sa taong mahal ko.

Di bale na ako ang masaktan basta huwag lang siya. Huwag lang ang babeng mahal na mahal ko. I'm sorry, baby...

"K-kailangan na nating itigil ang kalukuhang ito. H-hindi tayo ang para sa isa't-isa. Babae tayo pareho.. l-let's just move on. You don't deserve me.. you don't deserve someone like me.. I'm sorry..sorry.." I said to her using my calm voice at dali-daling tumayo habang siya naman ay nakaluhod pa rin at naluluhang nakatingin sa akin.

I can't stand seeing her like this. Hindi ko aakalain na aabot kami sa ganito. K-Kung hindi lang dahil sa damn—surely, we are both happy now. We are both happy. Lalo na't ngayon sana ang mahalagang araw naming dalawa, pero anong ginawa ko? I hurt her.

I hurt the woman I love the most. Doon palang sa isipang may iba na ang nakalaan sa kanya ay sobrang sakit-sakit na. Ano pa kaya pag nakita ko na diba? Fuck!!! Fuck this life!!!

"M-minahal m-mo ba talaga a-ako?" I looked at her using my cold expression. Dahil sa naging tanong niya habang ako naman ay parang natuod sa kinatatayuan ko.

Minahal ko nga ba siya? Hindi rin naman siguro ako iiyak nang ganito pag hindi diba? Pero k-kailangan kong magsinungaling. Para sa ikabubuti niya at ikabubuti ng lahat.