ဂ်ံဳအင္အတြက္ ဒီညေနခင္းသည္ သိပ္ကိုတိတ္ဆိတ္
လြန္းေနသည္ ။ အိမ္ဝန္းထဲ ေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္
ေဖေဖ၏ေနာက္မိန္းမနဲ႔ မယားပါသား၏ စကားေျပာ
သံေတြ ရယ္သံေမာသံေတြက သူ႔အား အျမဲတေစ
ေလွာင္ေျပာင္ေနေလ့႐ွိသည္ ။သို႔ေပမဲ့ ဒီညေနသည္
ဆိတ္ၿငိမ္လြန္းၿပီး ထိုသူေတြတေယာက္မွ မ႐ွိေန
သည့္အတိုင္း ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္ ။ သူ႔အတြက္ ဒီ
အေျခအေနသည္ ထူးဆန္းလြန္းသည္ ။ သူဟာ ၿပီးခဲ့
တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစား
လိုက္ရသည္။အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝေက်ာင္း
ကေန အိမ္ကိုအျပန္ ေန႔ရက္ေတြႏွင့္ ဆင္တူသည္ ။
ေမေမ မ႐ွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေန႔ရက္
ေတြဆီသို႔ သူျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏ ။
သူ႔ကိုယ္သူ အထက္တန္းေက်ာင္းယူနီေဖာင္းႏွင့္
ေဖေဖႏွင့္သား ႏွစ္ဦးထဲေနတဲ့အိမ္ဆီ ျပန္လာသလို ။
ကင္ဂ်ံဳအင္ဟာ အသံတိုးတိုး ခပ္ဖြဖြ ရယ္လိုက္မိ၏ ။
မျဖစ္ႏိုင္တာ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ၾကာခဲ့ၿပီဟာ။
အားလံုးက ေျပာင္းလဲသြားတာမွ သူေတာင္သူ႔ေဖေဖ
ေဘးကေန အေဝးကိုလႊင့္စင္သြားတာ မဟုတ္လား ။
" သား ဒီကိုလာခဲ့ပါဦး ေဖေဖ့ကို ဒီစာဖတ္ျပစမ္း "
မ်က္မွန္ မတပ္ထားတဲ့ ေဖေဖက သူ႔အား လက္ယက္
လွမ္းေခၚေနသည္ ။သတင္းစာ စာရြက္ေပၚက စာလံုး
ေတြကို မ်က္လံုးေတြကိုေမွးက်ဥ္းကာ ၾကည့္ေနပံုက
အရင္ကအတိုင္း မေျပာင္းလဲဘူး ။ သူ႔ကို အခုလိုေခၚ
တတ္တဲ့ ပံုစံေရာ ဘာတခုမွ မေျပာင္းလဲဘူး ။ဒါေပမဲ့
ေဖေဖက နည္းနည္းပိန္သြားတယ္လို ့သူထင္သည္ ။
" ေဟ့ေကာင္ေလး လာစမ္းပါကြ တံု႔ေႏွးတံု႔ေႏွးနဲ ့"
အရင္ကဆို သူ ေဖေဖကို စေနာက္ေနက် စကားလံုး
ေတြက " ဦးေလးႀကီး အသက္ႀကီးေနၿပီပဲ " ဆိုတဲ့
ဟာသေတြ ၊ ဆံပင္ျဖဴေတြ ႏႈတ္ျပၿပီး စ,ေနာက္ခဲ့ဖူး
သည္ ။ ဒါေတြက ႏွစ္အနည္းငယ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ ။သူက
အခု ေဖေဖ့အျမင္မွာ ရန္ပြဲေတြျဖစ္ ၊ မယားပါသားကို
ျပသာနာ႐ွာေနတဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုးသားတစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီ ။
အိမ္ကေန အျမဲထြက္ေျပးၿပီး ေဖေဖနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မ
ဆိုင္ရတာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီပဲ ။
