ဒီေန႔မနက္ ကားမွတ္တိုင္တခုမွာ အမွတ္မထင္ ဆရာရီဘင္းနဲ႔ တည့္တည့္သြားတိုးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာက ခပ္ေရးေရးအျပံဳးတပြင့္ႏွင့္မို႔ ႏူတ္ဆက္
ျဖစ္သြားသည္ ။ ဒီရက္ပိုင္း ကားပ်က္ေနလို႔ ဘတ္စ္
ကား စီးျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း စကားစ,ေျပာလာၿပီး
စကားေတြက ဟိုဟိုဒီဒီ ေရာက္ေတာ့သည္ ။ ဂစ္တာ
အိတ္ကိုလြယ္ၿပီး ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ ကို
ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕က
မသိမသာခိုးၾကည့္ၾကရင္း တီးတိုးစကားေျပာေနသံ
ေတြကို ခ်န္းေယာလ္ ကိုယ္တိုင္က ၾကားေနရေပမဲ့
မသ္ိသလို ေန,ေနသည္ကို ဆရာရီဘင္းက တီးတိုး
ရယ္သည္ ။
" တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ မင္း သေဘာက်တဲ့အတိုင္း
လုပ္ခြင့္ရပါၿပီကြာ စိတ္ႀကိဳက္ သီခ်င္းေတြေရးပစ္ "
ခ်န္းေယာလ္က ႏူတ္ခမ္းတြန္႔ရံု ျပံဳးသည္ ။ သူ စကား
နည္းတာကို သိေနတဲ့ ဆရာရီဘင္းကေတာ့ သူကိုယ္
တိုင္ပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာသြား
သည္ ။ ဆရာရီဘင္း စကား သံုးခြန္းမွာ ခ်န္းေယာလ္
ဘက္က တခြန္းေလာက္သာ ။ ဒါေတာင္ အင္း, တစ္
လံုးထက္ ပိုမလာခဲ့ပါ ။
" ဘတ္ဟြၽန္းနဲ႔ေကာ အဆက္အသြယ္ရလား "
" ရပါတယ္ ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးရင္ ျပန္လာမယ္
လို႔ေတာ့ေျပာတယ္ "
ဘတ္ဟြၽန္းအေၾကာင္းစ,ေမးေတာ့မွ စကား႐ွည္႐ွည္
စေျပာလာတာမို႔ ဆရာရီဘင္းက အျပံဳးသဲ့သဲ့ႏွင့္ ခ်န္း
ေယာလ္ ဘက္ကို ေခါင္းေစာင္းကာ ၾကည့္လာသည္။
" ကြၽန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ "
ထိုးဆိုက္လာတဲ့ ဘတ္စ္ေပၚ တက္သြားတဲ့ ခ်န္း
ေယာလ္ကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာရီဘင္းကေတာ့ မ်က္ႏွာ
ထက္ အျပံဳးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေသးဘူး ။
ဘတ္ဟြၽန္းအေၾကာင္းေမးမွ သူ႔ကို အဖက္လုပ္စကား
ေျပာသြားတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ကို သူ သေဘာက်မဆံုး ။
သူတို႔ေလးေတြ အထက္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္
တူတူ တက္ခြင့္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမည္ ။
" ဒီကေလးေတြကေတာ့ကြာ "လို႔သာ တီးတိုးေရရြတ္
ရင္း ေနာက္ထပ္ ထိုးဆိုက္လာတဲ့ ဘတ္စ္ေပၚတက္
သြားလိုက္ေတာ့သည္ ။
