First Person For U
မင္းက သိပ္ကို ထူးျခားတဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ
_______________________________________________
Chapter “Two”
“ ေနာက္ႏွစ္ပါတ္အတြင္း လုပ္မဲ့ ေက်ာင္း အႏွစ္ (၅၀) ျပည့္ပြဲကို သိထားၾကတယ္မလား ၊ အဲ့အတြက္ ပြဲမွာ ဆရာတို့က ေက်ာင္းဂုဏ္ျပဳသီခ်င္းကို ဆိုေပးရမယ္ “
ဒုတိယရက္မွာ အတန္းပိုင္ဆရာ သယ္လာတဲ့ သတင္းဟာ သီခ်င္းဆိုဖို့ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ။ ေက်ာင္းသား/ သူေတြရဲ့ ဟာခနဲ ညဥ္းတြားသံေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ နဲ႔ လွုပ္လွုပ္ရွားရွားေတြ ျဖစ္လာသည္ ။
“ ပ်င္းစရာႀကီး အခ်စ္သီခ်င္းဆို ေတာ္ေသးတယ္ “
“ ဆရာဗ်ာ လုပ္လာျပန္ၿပီလား ဒီသီခ်င္းေတြ “
“ ငါက မင္းတို့ကို သင္ေပးရမွာကိုလဲ အားနာေပးၾကဦး
မင္းတို့ခ်ည္းပဲ ညည္းျပမေနနဲ႔ ငါ့ဖို့လဲ ထားၾကဦး “
ဆရာရီဘင္းနဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြက အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကၿပီး စာသင္ခန္းက ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ေနေတာ့သည္ ။ တျခား သီခ်င္း မဟုတ္ဘဲ
ေက်ာင္းဂုဏ္ျပဳသီခ်င္းျဖစ္ေနေတာ့ ပိုဆိုးၾကသည္။
ဆရာရီဘင္းကေတာ့ ဒီသီခ်င္းအတြက္ တက္တက္ ႂကြႂကြ ဦီးေဆာင္ၿပီး သင္ၾကားေပးဖို့ ရယ္ဒီ ျဖစ္ေနေတာ့၏။
“ဒီသီခ်င္းအတြက္ ဆရာက မင္းတို့သူငယ္ခ်င္း ပတ္ခ်န္းေယာလ္ကို အကူအညီ ေတာင္းထားတယ္ ၊ သူ ေရးေပးလိမ့္မယ္ သူ႔ဆီက သီခ်င္းရတာနဲ႔ ဆရာတို့က စၿပီး သီခ်င္းတိုက္ၾကမယ္ ခ်န္းေယာလ္ေရ အားကိုးမယ္”
ဆရာရီဘင္းရဲ့ အၾကည့္ေနာက္ကို တစ္ထပ္တည္း လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ့္ နေဘး ေနရာမွာ ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ ေလ်ာ့တိ ေလ်ာ့ရဲ ထိုင္ေနတဲ့ ေအးစက္စက္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္ ။
ဆရာရီဘင္းက ရယ္ေမာၿပီး အကူအညီေတာင္းတာကို သူက အေျပာင္းအလဲ မရွိတဲ့ ေအးစက္စက္ ေရခဲ မ်က္ႏွာနဲ႔ မလွုပ္မရွား ထိုင္ေန၏။
“သီခ်င္းေအးေအးေဆးေဆး ေရးခ်င္ရင္ ေက်ာင္းဂီတခန္းကို သုံးလို့ရတယ္ေနာ္ ၊ ျမန္ျမန္ေလး ေပးနိုင္ရင္ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ ဆရာတို့လဲ သီခ်င္းျမန္ျမန္ တိုက္နိုင္တာေပါ့ “
