ဘတ္ဟြၽန္းတစ္ေယာက္ ေျခာက္နာရီတိတိ အခ်ိန္
ေၾကာင့္ အိမ္ထဲကေနကတိုက္က႐ိုက္ ေျပးထြက္လာ
ခဲ့ရပါေတာ့သည္ ။မေန႔ညေနက ေခါင္းေလ်ွာ္ထားၿပီး
ဒီမနက္ ေသခ်ာမၿဖီးထားရေတာ့ ပြလန္ၾကဲေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႔သာ ေျပးရင္းလႊားရင္ ပံုသြင္းေနရ
ေသးသည္ ။ လက္တဖက္ကလဲ ဆူညံေအာင္ ျမည္
ေနတဲ့ ဖုန္းကို ေျဖေနရေသးသည္ ။ သူ႔ရဲ႕လက္ဆြဲ
အိတ္ကို ကိုင္ထားစရာ လက္ေတြထပ္မ႐ွိေတာ့တာ
ေၾကာင့္ ဖုန္းေျဖေနတဲ့လက္၏ တံေတာင္ဆစ္တြင္
ခ်ိတ္ဆြဲထားရ၏ ။ ခ်န္းေယာလ္ေျပာသလို ဂဏန္း
ေလး လက္အမ်ားႀကီး႐ွိရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမ
လဲ ။ အိပ္ရာထ ေနာက္က်တာလဲ ပတ္ခ်န္းေယာလ္
ေၾကာင့္ ။ မနက္ အလုပ္သြားရမယ္ဆိုတာ သိသိႀကီး
နဲ႔ ။ အိုက္ယိုး မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ။
" လာေနပါၿပီဆိုကြာ မွတ္တိုင္ကေစာင့္ေန အ့အား "
တဖက္က ဂ်ံဳအင္ကို မဲၿပီးေအာ္မိေတာ့ ပန္းအိုးတစ္
လံုးေတြကို ေျခေထာက္တဖက္က ဝင္တိုက္သည္ ။
တဖက္က ကင္ဂ်ံဳအင္ကေတာ့ တဟဟားေအာ္ရယ္
ေနေတာ့တာပဲ ။ဘတ္ဟြၽန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး
ေမာဟိုက္ေနၿပီ ။အလုပ္ေနာက္က်ရင္ ႒ာနမွဴးစိတ္တို
ႀကီးက ႏွာတင္းဦးမည္ ။ ၿပီးရင္ နားေတြပြင့္ထြက္မ
တတ္ စကားေတြ ေျပာဦးမည္ ။ ဒါေတြအားလံုး ပတ္
ခ်န္းေယာလ္ေၾကာင့္ ။ ဒင္းကေတာ့ မနက္မိုးလင္းထဲက အလုပ္ကိစၥ႐ွိတယ္ဆိုၿပီး လစ္သြားတာ တခ်ိဴးထဲ။
ဘတ္ဟြၽန္းမသိတာ ထြက္ေျပးသြားတာက သူ႔အ
တြက္ အေကာင္းဆံုးပဲ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဂဏန္းေလး
၏ စူး႐ွတဲ့လက္မေတြက သူ႔ကိုအျပစ္ေပးလိမ့္မည္ ။
" ဟဟား ေျဖးေျဖးေပါ့ကြ ငါလာေခၚေပးမွာေပါ့ကြာ
ငါ ႐ွင္းကိုေစာင့္ေနလို႔ ေနာက္က်ေနတာ "
ကားက ကင္ဂ်ံဳအင္၏ ကိုယ္ပိုင္ကား ။ သူေ႒းသားပဲ
ကားတစ္စီးေလာက္ကေတာ့ ပိုင္တာေပါ့ ။ ပိုက္ဆံ
အိတ္ထဲမွာေတာ့ အပိတ္ခံထားရတဲ့ ကတ္ေတြႏွင့္
ဗလာသက္သက္ပါပဲ ။ အလုပ္ဝင္ေနၾကတာ ကုမၸဏီ
တစ္ခု မွာ သံုးေယာက္အတူ ။ သူတို႔က တကၠသ္ုိုလ္
ေက်ာင္းသားေလးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး ။ အခ်ိန္
ေတြ ၾကာၿပီးေနာက္ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့
ေကာင္ကေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ ။ အသီးအသီးက
ကိုယ့္လုပ္ခ်င္တဲ့ နယ္ပယ္မွာ ေနရာယူၾကၿပီးၿပီေလ။
