The Adelaide for Majesty: (sense of self-worth. family feud.)

PHASE 14

"Prina... ang mabuti pa ay kumain ka na." malamig na anyaya sa akin ni Kuya.

Kanina pa kami tahimik at kanina pa rin nakaalis sina Nanay at Tatay matapos ang nakakahiyang pangyayari rito sa loob ng ospital. Maraming nagtataka dahil maraming napapagawi ang tingin, ngunit wala namang nang-usisa pa, wala na rin akong lakas para manghingi ng paumanhin dahil nabulabog ang iba.

"Hindi pa ako gutom." tipid na sagot ko ng hindi siya nalilingon habang ako'y titig na titig sa tulog na si Chichi. Narinig ko lang ang malalim niyang buntonghininga at hindi na rin nagsalita pa.

At kahit na nakatitig lang ko kay Chichi ay para bang lampas ang tingin ko, malayong iniisip. Maraming iniisip. At ang unang-una ron ay ang sapilitang pagkuha ni Nanay ng pera sa akin na inakala niyang galing mismo sa nakuha kong trabaho. Hindi niya alam na palusot ko lang 'yon. At kailanman ay wala pa akong nakukuhang magandang trabaho na may magandang sahod lalo na't nag-aaral pa lang naman ako. Akala ko ay makakalusot yung pagpapalusot ko.

Ngunit mali ako, naging taliwas sa naisip ko dahil muntik ko ng kalimutan na pera nga pala ang pinag-uusapan rito. Hindi ko man lang naisip na sa oras na makita niya ay malamang ay hihingin niya dahil sa sitwasyong nangyayari sa amin. Dahil una't sa lahat ay kailangan talaga namin ng pera.

Nagigipit kami. Baon na sa utang. Kailangan. Wala ng pera.

Malaki ang tsansang hindi ko na magagawang bawiin pa 'yon, dahil pagkakuha pa lang sa akin ni Nanay ay alam kong agad na gagamitin nila yon pangbayad sa kautangan at sa ilan pang kailangang bayaran. Hindi na ako umaasang maibabalik pa iyon sa akin... malabo na.

Hindi ko alam kung magsisisi ba ako dahil magagastos na yun o hindi. Pagsisisihan ko rin ba kung bakit hindi ko rin masabi-sabi ang totoo? At kapag sinabi ko yun, hindi ko alam kung mag-aalala ba si Nanay o lalong magagalit sa katangahan ko?

At kung sasabihin ko, alam ko namang iisipin niyang... kasalanan ko. Dahil mas iisipin niyang nagdadala ako ng problema sa aming pamilya. At ang resulta, lalo lamang siyang magagalit sa akin. Hindi ko na alam. Tila nagbarado ang utak ko sa nangyari. Walang maisip na solusyon at hindi ko alam kung ano pang maaaring mangyari.

Dapat ko na bang kalimutan ang katulad na banta ni Mayor Juarez na manahimik na lang ako? Isipin ko pa lang... ay gusto ko ng magharumentado! Paano naman ako? Nabiktima ako! At kahit kailan ay hindi ako matatahimik! Araw-araw pa rin ako uusigin gabi-gabi at hindi makakatulog ng maayos! Iisipin niya na yung binigay niyang pera ay tinanggap ko. Na para bang okay lang sakin ang nangyari dahil pera lang ang naging katapat para mapatahimik ako. Ganun siya kademonyo.

May mas idedemonyo pa kaya sa matandang 'yon?

"Prina..."untag niya ulit pagkaraan ng ilang minuto.

"Ang sabi ko hindi pa ako gutom, Kuya."

Bumuntonghininga ulit siya. Maging siya ay kanina pa rin hindi nagsasalita. Marahil ay nagulat siya at hindi makapaniwala. Inaasahan ko naman na ganito ang magiging asta niya lalo na't napansin kong malalim rin ang iniisip niya. Siguro nagtataka siya... kung paano ako nakakuha ng ganung kalaking pera. Matalino siyang tao at alam ko, ngayong oras na ito ay palaisipan pa rin yung sa kanya.

At alam kong hindi siya ganun kadaling bilugin ang ulo at magpapaniwala. Ngunit... kahit na madalas ko siyang mapagsabihan sa maraming bagay, o kahit anong sikreto, pero pagdating dito, hindi ko siya masasabihan. Parang kusang natitikom ang bibig ko. Natatakot ako. At mas natatakot ako kung isisiwalat ko. Kaya kailangan ko ng mag-ingat sa mga galaw ko sa susunod, nang sa gayon ay tuluyang maniwala siya at hindi magtaka.

"Kahit hindi ka gutom, kumain ka pa rin. Hindi magandang malipasan. Alam kong galing ka pa sa parlor na pinapasukan mo."

Ako naman ngayon ang napabuntong-hininga. Naiinis ako at hindi ko alam kung bakit. Bakit nagagawa pa rin niyang maging kalmado? Bakit hindi niya ako magawang bulyawan katulad ni Nanay? Bakit hindi niya ako pagalitan? Naiinis ako kasi kada nagiging kalmado siya ay parang pakiramdam ko kinakaawaan niya ako.