The Adelaide for Majesty: (sense of self-worth. family feud.)

PHASE 39

"So, this is where you bring a girl when you're trying to impress her, huh?" tinaasan ko siya ng kilay.

"Just shut up, Phryne." umiling lang siya sa akin sa pang-aasar ko, imbes na nairita ang mukha niya ay lalong umarko ang labi niya sa pagngisi. "Sinabi ko naman sayong wag kang mag-isip ng ikaseselos mo. I told you. I haven't brought any other woman here except you. Happy?"

"Hindi nga sabi ako nagseselos! Paki ko ba!" padedepensa ko na lalong ikinangisi niya lalo at parang tuwang-tuwang panoorin ako.

Tingin niya sa akin ay para akong mukhang tanga habang minamasdan niya akong ng isang matalinong tulad niya.

Dinig kong bumuntonghininga siya ng malalim habang naiiling.

"Napakasarap mo talagang halikan."

Napanguso ako at halos palihim kong kinurot ang mga daliri ko. Damn Heimlich, bakit ka ba ganito? Pwede bang suntukin mo na lang ako kesa ganito ang maramdaman ko sayo?

Aaminin kong wala ng paglagyan ng saya ang puso ko. Para bang awas na awas na ito at kakailanganin na niyang saluhin. At kahit walang salitang bumubulalas sa amin ay para bang sapat na iyon. Mga matang nangungusap at nagkakaintindihan. Kapag ngumingiti siya, napapangiti rin ako. Kapag kinikindatan niya naman ako, dinidilaan-este iniirapan ko.

I feel like it's been a long time tonight. Enjoying every minute of our insatiable laughter, exchange of words, storytelling of things even if it doesn't matter. He showered me with teases and what kind of obscenities he whispered that I just laughed at.

Hindi siya ganito. Sinabi niya sa akin noon na, he doesn't like romantic hassles, at hindi ko makakalimutan 'yon. But now, what is he doing? Why does he make me feel this way? Para sa mga tulad niya, hindi ko pa rin talaga magawang tanggapin ng aking sistema. Bawat galaw niya at pagpapakita niya ng motibo ay palaging nagpapagulat at supresa sa akin.

Really, Heimlich, what are you?

"What are you thinking?" untag niya sa pagiging matahimik ko, naninibago sa pagiging malamig na boses ay napapadalas na ang kanyang pagiging malambing na tono.

Heimlich from fucking hard to goddamn soft.

I bit my lower lip to suppress my laughter. Napailing ako sa kanya. "May naalala lang ako... anong nangyari sa 'I don't want any romantic hassles with you', huh?" pangungutya ko kaagad sa kanya.

Nakita ko paglunok niya. Ilang segundo muna siyang tumitig sakin bago muling magsalita. Mukhang naalala. He licked his lower lip, my eyes followed his gentle caress on my cheek.

"Listen, that was before I met you. What I'm about to tell you is astounding, mi adelaide. Whether you believe it or not. Everything has changed since I met you. I have no regrets and I will change nothing. Dahil..." his adams apple protruded, and softly chuckled. "...gustung-gusto ko ang nangyayari sa ating dalawa. Gustung-gustung-gusto ko. Ikaw... gustung-gusto mo rin ba?" kagat-labi niyang tanong na ikinalunok ko.

Para bang mabubulunan ako. Hindi ko alam kung pagsisisihan ko ba na pinaalala pa iyon o ikatutuwa ko dahil sa naging sagot niya. Heimlich, bawiin mo ang sinabi mo dahil ang kaluluwa ko malapit nang dumampi sayo.

"Heimlich,"

Napapalunok at sa pagpihit niya habang hawak ang kamay ko ay ramdam ko ang unti-unting paghalik niya sa mga daliri ko habang hindi ako nilulubayan ng tingin. It was as if his gaze would swallow me. I gulped. Nakatingala lang ako sa ginagawa niya habang ginagawa niya iyon, na kulang na lang ay matumba ako sa panginginig at panlalambot ng binti ko.

I bit my lower lip as he put my both arms at pinatong niya iyon sa kanyang balikat kasabay ng paghapit niya ng marahan sa baywang ko palapit sa mainit niyang katawan. Our eyes locked. He was moving slowly and I seemed to be hypnotized by his bluish-green eyes and I just found myself swayed by him.