The Adelaide for Majesty: (sense of self-worth. family feud.)

PHASE 42

"Phryne—"

"You know what, Heimlich? You're a dick."

Nakita ko ang gulat sa kanyang mata, inirapan ko lang siya habang binibigyan siya ng imposibleng tingin. Nagpupuyos ako sa inis at galit saka siya tinalikuran agad at baka higitin ko lang ang buhok niya at sabunutan at pambuntunan ang inis kong nararamdaman na naipon mula kanina pa.

Halos impit akong magsalita at baka may makarinig habang mabilis akong humahakbang pataas. Marahas akong umiiwas at inaalis ang mga palad niyang dumadapo sa aking balikat at baywang habang nakasunod siya sa likod ko. Bumubulong pero ayaw kong intindihin.

"Heimlich Javadd Sanjrani, the fucking great pretender. You've got to be kidding me!" halos hangin ang laman ng lumabas sa boses ko.

Mula kanina, nawalan na talaga ako ng boses.

Dire-diretso lang ang lakad ko ng mabilis sa silid. Halos mapatampal naman ako sa sarili kong noo. Hindi ko na magawang makabalik nang matanto kong nakapasok ako sa kwarto niya ng hindi ko namamalayan.

Bakit ba ako pumunta sa kwarto niya!?

Dun pala dapat ako sa guest room! Dapat pala hindi ako pumayag na katabi siya!

But damn it! Nailipat na nga pala ang mga damit ko sa kwarto niya at nagbabahay-bahayan na nga pala kaming dalawa!

"Phryne, let's talk. Let me explain—"

Hinarap ko siya habang pinanlilisikan ng mata. He's biting his lower lip as if to see conscience, napaatras siya ng kaunti sa akin na inakalang susugurin ko siya ng pisikal o sasampalin.

Seriously, Heimlich! Totoo ba itong nakikita kong parang natatakot ka?

Gustuhin ko man ay wala na akong lakas. Nakakapanghina lang sa nalaman ko.

At aba! Dapat lang din siyang makonsensya, no! Tatanga-tanga siya! Pagmukhain ba naman akong tanga!? Hindi ko malalaman ang katotohanan kung hindi ko pa narinig mula sa bibig ng ama niya!

What a fucking liar! Ang sarap niyang tadyakan sa mukha!

"You're blocking my way, Heimlich. Pwede bang tumabi ka? Lalabas ako. Inaantok na rin ako," I lie.

"Hey..." nagsusumamong tugon niya habang patuloy na humaharang sa akin at lumalapit. Inuubos ang distansya naming dalawa, kinukuha ang kamay ko pero binabawi ko.

Inirapan ko siya at tinulak. "Wag mo akong kausapin." kapag ganitong tumataas ang presyon ko sa kanya.

Ngayon lang yata ako hinapo dahil mula kanina, hindi ako halos humihinga ng maayos dahil sa tindi ng pinipigilan kong emosyon.

"Please? Magpapaliwanag ako. Calm down," napapikit siya ng mariin.

Marahas ko muli siyang nilingon at bumuntonghininga ng malalim. "Calm down?" sarkastikong nginitian siya. "Kalmado ako, ano ka ba? Pwede bang umalis ka sa harapan ko?"

"Ayoko." seryoso at pagmamatigas nito.

Kahit na anong gawing kong lusot ay hindi ako makalabas.

He's so manipulative! Palagi na lang ganito! Hindi papayag na hindi masunod ang kanyang gusto! Pwede bang bigyan na lang sana muna niya ako ng space? Naiinis ako sa mukha niya! Lalo niya lang pinalalala ang init ng ulo ko. Kapag naaalala ko ang pangyayari kanina, alam kong nagmukhang tanga lang talaga ako ron. No, pinagmukha nila akong tanga doon. Lalo na ang Ilyas na 'yon.

We are in a huge living room. In the middle, where Ilyas is sitting, there are two female servants holding a red fan-bearer for Ilyas, tila parang mga alilang paypay ng paypay sa matandang prente lang ang pagkakaupo while holding a mayan sicar cigarette.