The Adelaide for Majesty: (sense of self-worth. family feud.)

PHASE 58

"Gutom na ba ang pussy ko, hmm?" malambing na ani ko sa pusa kong naulinigan kong panay lambing at isinusuksok ang sarili sa loob ng kumot na ginagamit ko.

Tanging pagngiyaw lang ang itinugon niya at natunghayan ko na lang na nakapikit muli ito sa pagtulog.

"Manang-mana ka talaga sa akin, no? Napaka takaw matulog!"

Pasimple kong inunat ang aking katawan. Iminulat ko ang aking mata at natantong maaraw na. Napabuntonghininga ako. Ramdam pa rin ang panlalambot at pangingimay sa buong katawan ko habang dahan-dahan kumukurap ang aking mata.

Hindi ko alam kung anong oras na ba. Usually kapag umaga, lalo na't kapag wala akong ibang part-time ngayon, tamang tambay lang ako sa apartment ko, nood ng ng movies sa Netflix or Hbo, foodtrip kasama ang pussy ko o kaya mamasyal mag-isa sa labas. Halos minsan, umaga lang ang pamamahinga ko. Syempre pinagbibigyan ko rin ang sarili ko dahil mahirap na at baka kapag binugbog ko ng sobra ang katawan ko sa buong araw ay baka mabalda na ako.

At minsan naman, namamasyal rin kami ni Mari, punta sa mall, bili ng damit, kumakain, minsan lang din namin makasama pa ang ilang kaibigan dahil abala rin sila sa mga buhay nila. Hindi ko nga lang alam kung anong pinagkakaabalahan ni Mari ngayon dahil mula kagabi, hindi pa siya umuuwi sa apartment niya. Madalas kasi siyang mas maaga magising dahil agad niya akong pinupuntahan rito sa apartment ko, halos magkatabi lang kami ng tinitirhan. Nakatanggap na lang ako ng text niya na ngayong araw siya uuwi dahil nasa duty pa siya.

Medyo duda nga lang ako ron dahil umuuwi naman yon. Ngayon lang hindi. Napabungtonghininga na lang ako ng malalim at nag-reply sa kanya na mag-ingat siya.

Kita ko sa aking orasan na tanghali na pala.

Nagugutom pa man ay tinatamad pa akong bumangon. Sa pagkatulala ko sa kisame, hindi ko maiwasang maiwaksi sa isipin ko ang nangyari kagabi... at habang inaalala ang mga yon ay para bang gusto ko na lang sampalin ang mukha ko ng paulit-ulit!

Ang tanga-tanga mo, Prina! Sa pangalawang pagkakataon, pinahiya mo na naman muli ang sarili!

Bakit ba kasi may pag-iyak ka pa? Yan tuloy nakita niya kung gaano ka naging kapatay-patay sa kanya! Argh! Hindi ko alam kung magsisisi ako ng husto sa ginawa ko gayong pwede ko namang makausap siya ng maayos, at umaktong normal para 'di na dumating sa puntong umiyak pa ako sa harapan niya pero...

Napakagat ako ng mariin habang nakapikit ng maalala ko ang istura niya bago ko siya tinalikuran at tulad ko... umiiyak din siya.

Panaginip lang ba 'yon o totoo?

Haynako, Prina, tanga-tangahan?

Malamang... totoo. Totoong umiyak siya. At habang inaalala ang mga yon ay hindi ko alam kung bakit lumulubog ang puso ko sa hindi maipaliwanag na dahilan. Bakit pakiramdam ko ay nagi-guilty ako?

Bago pa muli makaramdam ng kakaiba at lamunin na naman ang kaisipan ko, ay agad kong ipinalis iyon sa isipan at iniwasan.

Hindi na dapat pa akong maniwala sa kanya. Ang hiling ko pa naman ay gusto ko ng malagay sa tahimik, pero bakit kahit mag-isa ako, nababagabag at nabubulabog... namumulto niya pa rin ang pagkatao ko?

Akala ko ay hindi na naman magiging normal ang araw ko nang pumasok ako ngunit ganun na lang ang gulat ko sa mga nagdaang araw na hindi ko na siya madalas makita. Isa, dalawa, tatlo, anim.

Isang linggo.

Hindi sa nagiging dismayado ako... nagtataka lang ako.

Halos isang linggo ko ng... hindi nararamdaman ang presensya niya. Maski anino niya hindi ko na makita-kita pa. Parang bumalik muli sa dati. Normal na naman muli ang araw ko. Walang lalaking kumukulit makipag-usap, naninita, umeeksena sa mga sinusuot ko, walang bumubuntot-aso sa tuwing papasok ako sa mga VIP room para lang 'di ako mawala sa paningin niya, walang humaharang, walang nakikipagbasag ulo sa tuwing may karamihang customer na lumalapit at nagnanasa sa katawan ko, walang sumasalubong sa labas sa tuwing uuwi ako... at higit sa lahat, walang nag-o-offer para ihatid ako kahit na madalas... tumatanggi ako.