The Adelaide for Majesty: (sense of self-worth. family feud.)

PHASE 43

I gasped. Malalim akong napalunok at ilang kurap na ginawad ko sa kanya. Tinitigan ko siya saglit na baka nagbibiro lang siya at tatawa bigla sa huli. Ngunit nanatili pa rin itong seryosong nakatitig sa akin, naghihintay sa itutugon ko matapos sa introdaksyong sinasabi niya.

Tumikhim siya saglit para makuha ang atensyon ko.

"Tell me you're just kidding, Heimlich..." mahinang utas ko.

Inakala kong hindi ako magugulat sa sasabihin niya pero halos parang may bombang sunud-sunod na nagpasabog sa harapan ko dahil sa nalaman ko mula sa kanya. Hindi... hindi simple itong nalaman ko! Hindi normal ito! Parang napaka imposible!

Inoobserba ko pa muli ang seryosong makuha niya na baka biglang umarko ang nguso nito sa pagkangisi ngunit nanatili lang itong seryoso habang umiiling.

"I'm not kidding, Phryne. This is serious," napakunot siya saglit sa akin. He also bit and licked his lower lip as he sighed. "Seriously, I'm actually surprised that you don't seem to know me while our name is very fragrant in different countries. Not to brag, but we are famous. The Sanjrani are also often in the news because of my father. Kaya nakapagtataka lang na hindi mo ako... namumukaan," paliwanag niya habang napapakagat ang labi sa akin habang tinititigan ang nagugulat kong reaksyon.

Hindi ko pa rin magawang makapagsalita ng maayos.

Maya-maya'y umarko ang labi nito sa pagkangiti habang pinupukulan ako ng imposibleng tingin. "You're really impossible woman. Kaya tuwang-tuwa ako sayo dahil wala kang kamalay-malay," he slightly chuckled.

Napalunok ako at napasinghap habang kumukurap sa kanya. "Teka lang, ha..." kinalma ko muna ang aking sarili. Umiwas ako ng tingin at saglit na natulala ngunit binalik ko muli ang tingin ko sa kanya. "Unang-una, hindi ako madalas magbukas ng T.V. Pangalawa, wala akong pakialam sa mga ganyang bagay pero may alam ako sa mga ganyang monarkiya na yan, okay? At pangatlo, hindi ko alam na isa ka pa lang totoong Prinsepe! Like—oh, my god!? Alam mo 'bang si Prince William lang ang kilala ko?"

Tumango siya habang lalong lumalaki ang ngiti sa akin. "Yes, I know him. I used to meet him a lot because he used to visit here with his wife Kate Middleton," then he smirked.

"Holyshit!" napapahapong sambit ko habang nanlalaki ang mata ko sa kanya. Halos mapasapo pa ako sa sariling bibig.

Really, Heimlich, fuck!

"Oh, my god!" naiiling ko pa rin siyang tinitingan. "Seriously, hindi kita kilala. Kamalayan ko ba sayo! At isa pa... oh, god. Hindi ko alam! B-Bakit ngayon mo lang ito sinabi sakin?" halos hindi ko na alam ang sasambitin.

His lips formed into grim line. "Dahil alam kong mag-iiba ang tingin mo sakin..."

Sabagay tama siya. Pero hindi naman kasi halata sa mukha niya.

For me, he looks like the most sinfully handsome, horn-bastarded badass I've ever seen. That was my first impression of him. And that impression was right. Like very accurate. Ni hindi nga sumagi sa isip ko ang ganitong bagay tungkol sa kanya. Basta ang alam ko lang ay mayaman siya. Sobrang yaman. At ngayon, ito pala ang dahilan sa kabila ng pagiging mayaman niya.

Hindi ko naman maiwasang galain ang mga mata ko sa kapaligiran. This room is very vintage and classic. It doesn't look bright and when you look at it, the colors are very heavy to feel. Especially the lights, you can feel the vibe as if you are back in ancient times. All equipment is purely vintage. Every bit of dust is also obvious and is rarely cleaned. Even the webs and spiders that I see in an old cabinet, that is battered by the dim lights.

"Wow... I didn't know you had this kind of room, Heimlich. You guys are really crazy rich, "I sighed deeply. "Ang daming gamit at mukhang mga luma na... bakit hindi mo pinapalinis ito sa naninilbihan sa inyo?" kuryosong tanong ko sa kanya dahil parang pinamamahayan na ng ilakabok ang kapaligiran rito.