Dwa płonące serca, które odważyły się złamać
Pamiętajcie, nikt nie mówił, że to będzie trwało wiecznie.
Harry Potter, chłopiec, który przeżył, zawsze czuł się tak, jakby każdego, kogo kocha, tracił. To wciąż się działo, kiedy zakochał się w niej po...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
"T-te kobiety... One mnie wykończą"
harry pov
- Łatwo jest im ciebie znaleźć. Masz cholerne szczęście, że nie zostałeś zabity - Hermiona pouczała, gdy szliśmy korytarzem - musisz sobie zdać sprawę, kim jesteś, Harry.
- Wiem, kim jestem, Hermiono, wszystko w porządku? - warknąłem.
- Ona po prostu mówi, że musisz być ostrożny - uzasadniła y/n.
- Przepraszam. Nie chciałem, żeby to zabrzmiało niemiło - przeprosiłem. Hermiona skinęła głową ze zrozumieniem.
Wszyscy zatrzymaliśmy się na widok Rona i Lavender opściskujących się na parapecie.
Założyłem, że po rozmowie, jaką Ron i ja odbyliśmy w pociągu, zerwał z nią. Chyba jednak nie.
- Przepraszam, idę zwymiotować - Hermiona powiedziała przed odejściem. To kolejny powód, dla którego Ron powinien zakończyć znajomość z Lavender.
y/n i ja kontynuowaliśmy nasz spacer po korytarzu.
Zdecydowałem, że teraz nadszedł czas, aby zadać jej pytanie, które dręczyło mnie od wczorajszych wydarzeń.
- Wczoraj wieczorem, w chwastach - zacząłem ostrożnie - co miał na myśli Greyback, kiedy powiedział, że tym razem dokończy robotę?
Zawahała się, zanim mi odpowiedziała.
- Nie wiem. Prawdopodobnie po prostu jakąś dziwną groźbę czy coś.
- Domyślam się, ale dlaczego do ciebie? Czy wasza dwójka spotkała się już wcześniej?
- Nie. Nie, nie spotkaliśmy się.
Przestała iść i odwróciła się do mnie twarzą.
- Mamy ważniejsze rzeczy, na których musimy się skupić. Na przykład Dumbledore. Czy on ci nie powiedział, że w momencie, gdy wrócimy z przerwy, chciałby się z tobą zobaczyć? - zapytała z ostrością w swoim tonie.
- W-właśnie miałem się udać do jego biura.
- Dobrze. Nie będę cię zatrzymywać.
Stałem tam jeszcze przez chwilę z zakłopotanym wyrazem twarzy. Dlaczego nagle była taka ostra? Czy ja coś zrobiłem?
- No idź już - kiwnęła głową w stronę jego biura.
Postanowiłem po prostu pójść. Dumbledore powiedział, że to ważne, a ja nie lubię kazać mu czekać.
Kilka minut później dotarłem do jego biura.
Bez słowa wpuścił mnie do środka i zaprowadził do myślodsiewni. Miała już w sobie wlane wspomnienie.
Nienawidzę wchodzić do wspomnień.
Wziąłem ostatni oddech, zanim zanurzyłem głowę, by zobaczyć to, co Dumbledore chciał mi pokazać.
