Yaralı İkizler [Tamamlandı]

46.BÖLÜM

İYİ OKUMALAR

ALAZ'IN ANLATIMIYLA
(YENİ ABİ)

Dün gece oğuz'a belki bin tane mesaj atmıştım ama ona ulaşamamıştım. en sonunda adamlarım onları kontrol ettiğinde bir sorun olmadığını söylemişlerdi bende rahatlamıştım.

gece boyunca kardeşlerimin resmini bakıp uyuyakalmıştım. Sabah her zaman ki saatimde uyanmıştım. Otel odasında ki küçük su ısıtıcısında kendime bir kahve yapıp ayılmaya çalıştım.

Balkona çıkıp oğuz'a mesaj attım bana cevap vermek yerine beni aramıştı ve konuşmuştuk. telefonu kapattığımda Oğuz'un bu sabah adamlarıma gülümseyerek çektirdiği resmi büyütmüştüm tam yüzü karşımdaydı.

artiste bak ya birde poz vermiş. yüzümde büyük bir sırıtış oluştu.

Benim varlığımı bilen tek kişi oğuzdu. Ona iki hafta önce söylemiştim.

ben ise onları 3 aydır takip ediyordum. İkizlerin karıştığını dolaylı yoldan onlara ben söylemiştim. Annemizin gideceğini de ona ben söylemiştim

Aslında biz öz kardeş değildik. Sadece annelerimiz ortaktı. Annemin oğuz doğduktan 1,2 ay sonra ki bir kaçamağının sonucuydum. Bu yüzden ilk başlarda oğuza söylemekten çekinmiştim gerçekten benim için çok zordu

FLASHBACK
2 HAFTA ÖNCE
ANNELERİ HALA YANLARINDAYKEN

karar vermiştim Aylardır onları takip ediyordum ve artık onların yokluğuna dayanamıyordum. Yıllardır kardeşlerimden uzaktım artık yanlarında olmak istiyordum

Yine de korkuyordum. Sonuçta ben onların öz kardeşleri değildim ya beni istemezlerse, İlk oğuz'un karşısına çıkacaktım ilk onunla konuşacaktım.

Hastane randevusu almıştım. Hastaneye geldiğimde arabadan inip inmeme konusunda kararsız kalmıştım. Kırılmaz görünebilirdim ama öyle değildim. Beni kovmasını istemiyordum. Beni anlamasını istiyordum ama korkuyordum.

En sonunda arabadan inip sert ve ağır adımlarla odasına geldim. Yavaşça kapıyı tıklattım. Gir sesiyle içeriye girdiğimde onu gördüm

Fotoğraflardan ve sosyal medyadan ezberlediğim yüzüne baktım. Gülümseyerek bakıyordu. Koltuğa oturduğumda daha önce duymadığım ve hep merak ettiğim o sesini duydum

"hoş geldiniz sorununuz nedir"

"aslında konuşmamız gereken bir şey var"

"tabi" Sakin olmalıydım. Gözlerinin içine baktığımda bana ne kadar çok benzediğini bir kez daha fark ettim Gelmeden önce belki de bin kez ona nasıl söyleyeceğimi düşünmüştüm ama bir sonuca varamamıştım en iyisi direk söylemekti sanırım

"bak bu durum biraz karışık ama... ben senin kardeşinim" Şok olmuş bir şekilde bana bakıyordu. Böyle olacağını tahmin etmiştim.

"bir şey demeyecek misin?" Kalbim hızla atıyordu. Korku tüm bedenimi ele geçirmişti

"b-ben anlamıyorum nasıl yani...yani biz"

"evet kardeşiz ama sadece annemiz ortak"

"nasıl yani şuan gerçekten hiçbir şey anlamıyorum beynim durmuş gibi hissediyorum"

"ilk başta bende şaşırmıştım... sana her şeyi anlatacağım." Başını evet anlamında salladığında konuşmaya başladım

"sen doğduğundan 2 ay sonra annem bir adamla yani babamla birlikte olmuş bir iki ay sonra hamile olduğunu öğrenmiş ama bunu babana söyleyememiş o zamanlar onu çok seviyormuş ve kaybetmek istememiş. Karnı büyümeye başladığında yurtdışına çıkmış ve ben doğmuşum. Yüzüme bile bakmadan teyzemize bırakıp geri dönmüş."