Yaralı İkizler [Tamamlandı]

48. BÖLÜM

DUYGUSAL BİR BÖLÜMLE GELDİM UMARIM BEĞENİRSİNİZ

İYİ OKUMALAR

OĞUZ'UN ANLATIMIYLA

N

e diyeceğimi bilmiyordum. Ona yalan söyleyip güvenini kıramazdım ama gerçeği söylediğim zamanda daha kötü olabilirdi. İki arada kalmıştım. Miray'ın gözünden bir damla yaş aktı

"b-bir şey söyle doğru mu?"

"doğru" Ona yalan söylemeyecektim. Ona ne olursa olsun dürüst olacaktım. Annemle babam gibi olmayacaktım.

"ama nasıl b-ben anlamıyorum"

"sana her şeyi anlatacağım ama lütfen sakin ol" Ellerinin titremesinden krizin çok yakın olduğunu anlamıştım. Gözlerini kapatıp birkaç derin nefes aldıktan sonra bana baktı.

"anlat ama yalan söyleme"

"yalan yok söz" Kenarda ki ışığı yaktım. Derin bir nefes aldım ve ona her şeyi anlatmaya başladım.

...

Anlattıklarım bittiğinde miray'ın gözünden yaşlar akmaya devam ediyordu. Ondan hiçbir şey saklamadan her şeyi anlatmıştım ama o bir cevap vermemişti. Sadece gözyaşlarını dökmüştü

"size söylemediğim için bana kızdın mı?" Bana kızmasını, kırılmasını ya da üzülmesini istemiyordum. Aramızda yeni oluşan ilişkiye zarar vermek istemiyordum.

O ise düşündüğümün aksine bana sarılıp başını boynuma gömdü. İlk başta afallasam da sonradan bende kollarımı beline sardım. Gözyaşlarını onun için döktüğünü biliyordum

Bizsiz yaşadığı her an için miray gözyaşı dökmüştü . sırf bu yüzden anne ve babama içimden küfür ettim. bir süre sonra başını kaldırıp bana baktı

"o-onu görmek istiyorum" İşte bu hiç beklediğim bir tepki değildi. Kızmasını üzülmesin ya da kriz geçirmesini beklemiştim ama onu görmek isteyeceğini hiç düşünmemiştim.

Gözlerime o kadar anlamlı bakıyordu ki miray'ın o an için alaz'a ihtiyacı olduğunu anladım. "üzerini değiştir çıkalım" Başını sallayıp benden ayrıldığında bende odama gidip hızla bir pantolon ve tişört giydim. Bir-iki dakika sonra miray odasından çıktı. birlikte evden çıkıp arabaya bindik. Alaz'ın kaldığı otele sürmeye başladım.

MİRAY'IN ANLATIMIYLA

Abim vardı. bir tane daha abim vardı. ailesi olmadan büyüyen hiç sevilmemiş bir abim vardı. tıpkı miraç ve benim gibi. Abim her şeyi anlattığında kalbime bir ağırlık çökmüştü. Kimse ailesinde ayrılmamalıydı ne olursa olsun herkes çocuklarını sevmeliydi.

Bizim ailemiz niye bu kadar kötüydü neden onu da sevmemişlerdi. Üvey olabilirdi ama o da annemin evladı değil miydi?neden onun yaptığı bir hatayı abim ödemişti

Biraz korkuyordum ve çekiniyordum. Beni sevmemesinden bize, miraç'a kötü davranmasından korkuyordum ama abimin anlattığına göre hiç öyle biri değildi ve o an kafamın içinde ki sesler konuşmaya başladı

"o da onlar gibi"

"sana zarar verecek"

"seni sevmeyecek"

"kimse seni sevmeyecek miray"

Değildi. Öyle olsaydı babam onunla görüşmezdi. Kafamın içinde ki sesler yanılıyordu. Ailemin yanımda olmayacağını söylemişlerdi ama onlar benim yanımda olmuştu. beni kurtarmışlardı. Kafamın içinde ki sesler haksızdı