Peki Ya Bir Kötülüksem

Bölüm54 Düşman Kampa Yolculuk

İyileştiğim an bir ekip hazırladım. Caein savaş alanında lazım ve diğerleri de bir çeşit komutan yani asker seçmeliydim.

Benden başka üç asker ve bir büyücü.

Yolculuk gizli bir biçimde sessizce yapılacak.

Gece yola çıkacağız ve hiç durmadan belirlenen yere ilerleyeceğiz. Kampa sızmak asıl olay.

Büyücü koruma büyüklerini tespit edecek ve ben Kara büyüyle bozmaya çalışacağım.

Kara büyü diğer büyüklerden bir biçimde daha üstün çünkü onları yeterli güçlüyse çürütebilir.

İçeri sızdığımızda büyücü dışarıda kalacak ve dönmememiz ihtimalinde haber gönderecek.

Dördümüz ise içeri sızıp etrafı gezeceğiz.

Ölen düşman askerlerinden kıyafetlerini çaldık. Bu belki bizi biraz idare eder.

Amacımız belli. Ekip belli ve zaman belli.

Geriye kalan tek şey aksiyon almak. Her şey hazır olunca gecenin bir yarısı atalarımıza atlayıp yola çıktık.

Direk çapraz gitmemiz imkansız çünkü orta bölümde savaş var ve bu yolumuzu önemli ölçüde uzatıyor.

Mola vermemeyi planlasak da bu mümkün değil gibi görünüyor.

Yolda vahşi bir hayvan veya düşmanla karşılaşabiliriz. Yani tamamen hızlı gitmeye de odaklanamayız. Ormanda gittiğimizi de unutmamak lazım.

Kısacası zorlu bir yol.

Yanımıza aldığımız bir hava elementi büyücüsüydü. Kendisi tatlı bir bayan.

At sürmeye aşina olmadığından benim atıma bindi.

Halktan biri. Kuleye küçükken katılmış ve oradan neredeyse hiç çıkmamış.

At sürmeyi bilmemesi normal. Sürekli büyü çalışmaları yapan biriymiş.

Onun için savaş oldukça zor geçiyor olmalı.

Kulede yıllarca büyü ile uğraşmış ve dış dünyayı deneyimlememiş biri kendini bir anda kan ve vahşet cehenneminde buluyor.

Nasıl bir psikoloji de olduğunu bilemeyiz. Sonuçta kimin aklı bir savaştan sonra aynı kalmış.

Bir insanın hayattan kopmasına tanık olmak bile bu kadar korkunç olabiliyorken birinin canını kendi ellerinle almak daha da korkunç.

Komutanı öldürdüğüm o anı hatırlıyorum. Acımadan sapladım.

Yüzünde ki korkuyu hatırlıyorum. Ama sonra dönüp baktığımda öldürdüğüm diğer askerler de var.

Bunu bir yerden sonra normalmiş gibi yaptım.

En büyük kanıtta bu. Ben ölümden sonra değiştim şimdi ise öldürdükten sonra değişiyorum.

Ne tür bir kötülük yaptım bilmiyorum ama bunlar hep beni buluyor.

Eskiden buraya gelmekten korkarken şimdi tek düşündüğüm düşmanı öldürmem ve yaşamam gerektiği.

Yol boyu sessizdik. Sadece bir kere büyücü ve atlar için durduk. Ama kısa süre sonra tekrar hareket geçtik.

Şansa düşman askeri veya tuzağı çıkmasa da bir ayı ile karşılaştık.

Öldürmek dört asker ve bir büyücü için o kadar zor değildi. Benim korkum kurt sürüsü çıkmasıydı.

Neyse ki böyle bir şey olmadı.

Etraftan dolaştık ve atları koşturduk. Sonunda beklediğimiz yerdeydik.

Düşman kampı!

_________
Yazar:Villainesssss

Yarın eğer internet çeken bir yere gidebilirsem telafileri yapcam.