Peki Ya Bir Kötülüksem

Bölüm61 Evangeline'in Düşünceleri

Lanet olsun! Lanet olsun! Lanet olsun!

Ne yapmam gerekiyor!? Uzun zamandır üzerinde emek verdiğim Christian'ı kaybettim ve şimdi Caein de benden uzaklaşıyor.

Nasıl kurtulmuş olabilirler...?

Planının işlemesi için onlara ihtiyacım var.

En baştan başlamam gerekirse. Her şey planladığım gibi gidiyordu. Hedeflerim avucumun içindeydi ve beklediğim doğrultuda planımı gerçekleştiriyordum.

Ama sonra o kişi her şeyi mahvetti! Sürekli etrafta dolaşıp garndüke yaklaşmamı sağladı ama... Ama neden şimdi bu değişim!?

İlk başta pek umursamadım ama iki önemli hedefimi benden uzaklaştırdı.

Ne cüretle!? O değiştiğinden beri grandükte benden uzaklaşmaya başladı.

Tabi hala benim için her şeyi yapabilecek bir konumda ama...

Planım için rapor vermem gerekiyordu bu nedenle her zamanki gibi gizlice dışarı sızdım.

-Yakın da savaşa gideceğim. Her şey hazır mı?

-Evet. Güvenliğinizi garanti ediyorum. Ama dük hakkında bir şey yapamayız.

-Ne demek bir şey yapamayız!? Sizin için yaptıklarımdan sonra!

-Üzgünüm.

-Haah. Bunu tekrar görüşeceğiz.

-Leydim garndük hakkında...

-Biliyorsun onun sonsuza dek mutlu olmasını istiyorum.

Rapor verdiğim adam arkamdan bir şeye bakmaya başladı.

Arkamı döndüm.

-Bir şey mi var?

-Hayır devam edin.

-Heh. Evet onun sonsuza dek mutlu olmasını istiyorum. Beni mutlu ettiği sürece. Sonunda öldüreceğim ve mutlu bir şekilde ölmüş olacak.

-Leydim zamanım yok. Efendim bekliyor.

Haah. Rapor verme zamanı.

Konuşma bitince döndüm. Bundan sonra grandüke yaklaşmak için elimden gelenin en iyisini yaptım.

Ağlamak her zaman işe yarar. Kimse güzel ve narin bir kızın ağlamasını istemez. Ve özellikle kendini üstün ve beni korunacak biri olarak gören erkekler yavaş yavaş bana bağlanır.

Basit değil mi?

O kız nasıl davranacağını bilmiyordu. O yüzle bir sürü insanı kendine çekebilir ama ne yapacaksın itibarı berbat.

En azından öyleydi.

Savaşa gitmek istemiyordum. Ama gelen emir üzerine gitmem gerektiği söylendi.

Buna itiraz edemezdim yoksa sonuçlarına katlanmam gerekirdi.

Bu kötü bir tartışmaya yol açtı. Ne olursa olsun masum ve kırılgan karakterimi korumak için o gelmeden ona gidemezdim.

Sonunda itiraz edemedi. Hatta benim için çok konforlu bir alan yarattı.

Heh. Ölürken acı çekmeyecek. Bu aralar çok merhametliyim.

Gerçek kimliğimi kimse bilmiyor. Belirli bir kaç kişi dışında tabi ki

Savaş konusunda, aslında ben de oldukça hoşnutsuzdum. Ama yapacak bir şeyim yoktu.

Her gün ağır yaralılar geldi ve onlara bakmaya zorlandım. Çok iğrenç görünüyorlar.

Buraya itibar kazanmak için geldim yani işten kaçamam.