Peki Ya Bir Kötülüksem

Bölüm95 Bir Tiranın Doğuşu

Tüm hayatım boyunca

Karanlığın tek yoldaşım olduğu bir yerde

Kilitli kalmış gibi yaşadım

Ne kadar zaman geçerse geçsin,

Gecemi gündüz mü bilmem mümkün olmamıştı

Yaşadım ama gerçekten yaşamadım

Ve şimdi öğrenmek istemiyorum

Sadece ölümle yüzyüze geldiğimde

Dilediğim şeylerin zorlukla gelip gelmeyeceğini

Parmaklarımın arasından sızan kum gibi

Ne kadar sızdırmamaya çalışsamda

Pişmanlıkların doğrultusunda

Kayboluşum pahasına yok olmak zorundayım.

Zifiri karanlıkta ölümü hissettim

Esen güçlü rüzgarın etkisinde kalmıştım

Artık vitrindeki bir manken kadar boş

Bayat bir pasta kadar çürümüş

Sesi olmayan bir bülbül kadar çaresiz

Ve bir gül kadar yalnızım.

Şimdi herşeyi anlıyorum

Etrafımız güzel ağaçlar ve çiçeklerle süslü

Hepimiz görünürde gülümsüyoruz

Ama yine de hiç birimiz mutlu değiliz

Aynı şimdi olduğu gibi bazenleri inanılmaz derecede yalnız hissettim

Duygularım içeri sıkıştı ve kalbime battı

Biriyle paylaşmak istedim

Bir arkadaşın sıcaklığını özledim

Sadece güvenmek istedim

Ve ben onu burada buldum...

Kaybedene kadar.

Sabah güneş doğarken bedenin başında kaldım.

Son bir patlama ve bende ölecektim ama bu ne kadar umrumda?

Güneş buraları aydınlatınca bedeni ve ellerinde tuttuğu büyük altın meyveyi aldım ve ilerledim.

Bölgeden çıkınca Daniel oradaydı ve deli gibi ne olduğunu soruyordu.

-Majesteleri! Neler oldu! İyi misiniz!? Sesler duydum ve...o...o iyi mi?

Dişlerimi sıkarken kafamı hayır anlamında salladım.

-Oh tanrım...

-O... öldü Daniel. O an o canavar yüzünden...

-Bu...bu...

Bedene koruyucu bir büyü yaptım ve yola çıktık.

Ne Daniel mola vermememizden şikayet etti ne de ben ses çıkardım.

Birlikte sessizce ilerledik.

Sonunda Saraya varana kadar Daniel at üzerinde uyudu ben sürmeyecek devam ettim.

Uyuyabileceğimi sanmıyorum.

Sonunda vardığımızda kollarımda tuttuğum bedeni görenler ağızları açık fısıldamaya başlıyordu.

Caein beni karşıladı.

-İkinci malzemeyi...o...

Ona dikkat etmedim onun yerine asistanlarıma emir verdim.