Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Efsun 🍁
🕯
Chapter 1
İki tür insan vardır: Çaresiz kaldığında vazgeçenler ve çaresizlikte diretirken kendilerini bitirenler.
İlk seçenek kolay olan gibi görünse de aslında en zorudur. Vazgeçip hayatına devam etmek, her insanın yapabileceği bir şey değildir. İkinci seçenek ise daha çok olmayacak duaya âmin demek gibidir. Umut ettirir, insana nefes aldığı her anı zehir eder. Tıpkı benim yaşadığım gibi...
Ben, mücadele ettiğimi düşündüğüm bu yolda, kendisini bitirenlerden olmuştum.
Soğuk ve ıssız bir sokakta yürüyordum.
Adını; çocukluğuma heyecan, gençliğime hüsran olarak yazmış, ilk aşk bildiğim ve ilelebet benim olmasını dilediğim adamın evine gidiyordum.
Akın.
Adı kalbime dağlanmıştı.
Aldığım nefes, içtiğim suydu benim için. Sanki varlığımın yegâne amacı oydu ve ben onu sevmek için vardım. Bunun adının aşk olduğunu, sanki zahirden ahire değinceye kadar biliyormuş gibi kalbimde ilmek ilmek inmiştim ben bu yeryüzüne.
Ancak onu sevmek, yürek isterdi. Sağlam, korkusuz bir yürek... Ve ben, on sekiz yaşımda sanki o yüreği yemiştim. Ben Akın'ın soğukluğunun yüreğimi kışta bırakacağını bile bile sevmiştim onu.
Yaşım on sekizdi.
Ben, yüreğimi kışta bırakacağını bile bile bir adamı sevecek kadar gözü karaydım. Hem çocuktum hem de aşkım için savaşacak kadar deli akıyordu kanım.
En güzel yaşındaydım. Bütün olmazları olduracak kadar inatçıydım.
Yaşım daha on sekizdi.
"Yapacağım Sare!" dedim soğuktan gerilmiş parmaklarımın arasında titreyen telefona.
