Mutlu Mesut 🧵Tamamlandı🧶

🧵1🧶

Beğenmeyi ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın...

Titreyen parmaklarımı birbirine kenetleyip dolan gözlerimi yola diktim. Zaten çenemin titremesi bir an bile durmamıştı.

Camdan gördüğüm yol yağ gibi altımızdan kayıp giderken düşen göz yaşımı saklayamadım bile. Eminim yanımda oturan abim fark etmiştir bu durumu.

"Ağlama artık. Sana kaç defa anlattım. Bu senin iyiliğin içindi. " abimin üzgün sesiyle elimi dudaklarımın üstüne kapattım. Minibüsteki insanların ağladığımı duymasını veya görmesini istemiyorum.

"Abi, ben daha küçüğüm. " utandığım için fısıldayarak söyledim. Abim sadece kafasını önüne eğmekle yetindi. Aslında onunda bu olayda yapabileceği tek şey buydu.

Babam yaklaşık bir ay önce beni sırf memur olduğu için isteyen birine vermek istedi. Bu aralar abim görevde olduğu için yaşananlardan haberi yoktu. Babamsa bunu fırsat bilip pislik herifin tekine verip yollamak istedi evden. Belki de damadı olacak olan adamın memur olması ona cazip gelmişti.

Malum bu devirde memur bir damat bulmak birçok insan için hayalden ibaret. Babam içinde öyleydi.

Burnumu derince çekip yazmamın ucunu yukarı kaldırıp yüzümü gizledim. Ağladığım için utanmama rağmen kendimi durduramıyorum işte.

İki hafta önce babam nişan tarihini Ahmet'in ailesi ile konuştu. Korktuğum için postaneye gidip abimin bıraktığı numarayı aradım. İlk çalışta kimse açmamıştı ancak ikinci defa aradığımda telefonun ucunda bir erkeğin sesini duydum. Normalde karşı cinsten biriyle konuşmaya çekinen ben, çaresizlik ve mecburiyetten ağlayarak durumu anlatmış ve bunları abime iletmesini istemiştim. Neyse ki abim nişandan önce yetişti. Birkaç gün önce eve gelip benim evli olduğumu babama söyledi.

Bu zamanda biriyle nikahlanmak için gidip bizzat senin imza atmana gerek yok ne yazık ki? Abim benim yerime imzamı atmış ve komutanıyla, birlikte görev yaptığı biriyle evlenmeme mecbur razı olmuştu. Yoksa Ahmet denen adamla evlenip sürünecektim. O adamın daha önce mahalleden bir kadınla adı çıkmıştı üstelik.

Babam ilk başta esip gürlesede sözde damadının mevkisini duyunca pis bir sırıtışla beni sorgulamadan abimle yollamıştı. Annem üzüntüden yataklara düşmüş bense abime güvenip yollara atmıştım kendimi.

"Küçük olduğunu biliyorum ancak mecburdum. Babamı biliyorsun. Seni yanıma almak istesem izin vermez. Ben görevdeyken de sana ne olacağını bilmeden yaşamak istemedim. " abime de kızamıyorum ki. Eminim kısa sürede kendince plan yapmıştı. Bana ulaşması imkansız olduğu için kendimi evli bir kadın olarak buldum. "Babam fazla bile dayandı. Kızlar en fazla on yedisinde evlenirken senin on dokuzuna gelmeni bekledi. " yüzüm asıldı. Beklemesinin sebebi de yine abimdi.

Babam şimdiye kadar abimden çekinse de tuhaf bir şekilde son zamanlarda abimi umursamadan beni evlendirmeye karar kılmıştı.

"Abi. Kötü biri mi?" Utana sıkıla bu soruyu sormuştum. Evli olduğum adamı bir kere bile görmemiştim.
Abim minibüsün sarsıntısı ile önündeki koltuğa tutunurken cevap verdi.

"Kötü biri olmadığı için böyle bir şey yaptım. Gram güvenmesem yapmazdım ancak kendimden çok ona güveniyorum. " dudaklarımı birbirine bastırıp yeniden yaşlar akmasın diye kendimi sıktım. Zaten toprak yol yüzünden sarsılmaktan içim dışıma çıkmıştı.
"Ailesi yok zaten. Bir görev arkadaşları bir de sen olacaksın işte. " minibüs sarsıntıyla durunca kafamı çevirip dışarı baktım. Dağın başına gelmiştik resmen.