Mutlu Mesut 🧵Tamamlandı🧶

🧵42🧶

Beğenmeyi ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın...

🧵Osman🧶

Mesut abinin gitmesinin üstünden on dakika geçti ancak yatakhaneye gitmek istemedim. Onun yerine Sefer'in yanında oturup sigara içmeye devam ettim. Her ne kadar en çok Sefer'le gerilsemde aralarında en rahat ettiğim kişiydi.

"İsim mevzusu mu?" Yine içimi okuyan gevşek çocuğa baktım. Mesut abiyleyken takındığı gıcık gülüşü yoktu artık. Mevzunun ciddiyetini bildiği için sakince bana bakıyordu. En azından şu anlık konuşulabilecek modda. 

"Hiç aklımda yoktu biliyor musun? Bir anda dudaklarımdan döküldü. " normalde ketum takılırken belkide ilk defa kalkanlarımı indirdim. Sanırım yaşım ilerledikçe daha duygusal oluyorum.

"Yüzünden anlaşılıyordu zaten. " Sefer yeni sigarasını yakarken izlemekle yetindim. İçimin titremesinin sesime yansımasını istemiyorum.

"Unuttum sanıyordum. " sesim titremesede Sefer halimi anlamış gibi elini omzuma atıp sıktı. Bizi bizden başka kim anlar ki?

"Bazen geceleri o ismi sayıklıyordun. " öğrendiğim yeni bilgiyle hızla Sefer'e döndüm. Ela gözlerinin parladığını görünce sertçe yutkundum.

"Bilmiyordum. O kadınla ilgili tek bildiğim bir isim halbuki. Yüzünü bile bilmezken sadece bir isim. " içimi daha fazla dökmemek için eski ketum halime geri döndüm. Sefer'se içimin yangınını biliyor olmalı ki yarısını içtiği son sigarasını bana uzattı.

"Bugünü tarih olarak atacağım. İlk defa bana içini döktün. " Sefer üzücü ortamı dağıtmak için yine gevşek haline dönünce isyan edermiş gibi ofladım. Halbuki halimden memnundum. "Oflama bana. Hem senin için lokum sakladım. " yine bizimki rahat durmamış belli ki. Şu askeriyede en disiplinsiz kim deseler direkt onu gösteririm. Çocuğun her işte bir parmağı var.

Sefer'in aslında taktığı maskeyi görebiliyorum. O gülüşlerindeki yapaylığı fark edebiliyorum. Hele konu aile mevzusu olunca aramızda en çok onun canının yandığının farkındayım. Açıkçası bizim bu dörtlü grupta ailesi ile ilgili olayları bilen tek kişi Sefer. Ancak çocukluktan beri bir kere bile anlatmadı. Sadece tramvalarının olduğunu biliyorum. Hoş yaşı büyüdükçe onları gizlemeyide öğrendi.

Misal tek kalma korkusu. Bahsettiğim bu korku daha farklı. Misal nöbetteyken bu korkuyu yaşadığını biliyorum. Sevdiklerinin onu bırakma korkusu. Bu yüzden hep içimizden birinin yanında ya.

Elinde poşete sarılmış gazeteyi çıkardı. İçinde lokum olduğunu bildiğim için açmasını bekledim. Halbuki lokumu seven ben değilim kendisi. Ancak biraz daha yanında oturayım diye bahane aradığının bilincindeyim.

"Sence Mesut abiyle yengem kavga ediyor mudur?" Sefer sorusunu bitirir bitirmez ağzına lokumu tıktı. Sarışın çocuğun haline kafa sallayıp bir tanede ben aldım. "Sen yeme. Sende gizli şeker var. " elimdeki lokumun yarısını zorla çekiştirip ağzına attı. Sırf lokumu az diye girdiği hallere sırıttım. Çarşıya inince lokum alsam iyi olacak.

"Bence yengem onu evden atacak. Birazdan yanımıza gelir. " Sefer cevabımı umursamadan lokumları ağzına tıkıyordu. Dayanamayıp bileğinden tutunca kafasını kaldırıp bana baktı. "Yemeyeceğim sakin ol. " elimde yarısı alınmış lokumu ağzıma attım. Sefer'se rahatlamış şekilde arkasına yaslandı.