Mutlu Mesut 🧵Tamamlandı🧶

🧵45🧶

Beğenmeyi ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın...

🧵Mesut🧶

Aldığım koliyi hiç zorlanmadan evden çıkardım. Beklenmedik şekilde tayinimizin çıkmasıyla mecbur şehir değişikliği yapmamız gerekti. Bizde Mutlu'yla karar verip bütün eşyalarımızı bu evde bıraktık. Bizden sonra gelenlerin kullanması için. Kullanmak istemezlerse de atabilirler.

Sadece Maral'ın eşyaları ve kendi kıyafetlerimizi aldık. İlk günlerde evde bulunan tek minderimizi bile arkamızda bıraktık.

Gözlerim bize yardıma gelen ikiliye kaydı. Sefer etrafa gülücükler saçarken Osman onun tam tersi olacak şekilde yüzünü asmıştı.

"Tayin için dilekçelerinizi yolladınız mı?" Sırf onların tayin işini halletsin diye komutanımdan yardım istedim. Hoş bitirim ikilinin bundan haberi olmadığı için aynı şehire düşme ihtimalimizin olmadığını düşünüyorlardı.

"Yolladık abi. İki güne haber gelir. " Sefer kucağındaki Maral'ı iki yana sallarken beni cevapladı. Osman'sa elindeki çantayı aracın bagajına koyup Sefer'e baktı.

"Haber alırsanız biz nasıl öğreneceğiz?" Mutlu eşarbını düzeltirken evden çıktı. Bir yandanda dış kapıyı kitleyip anahtarı Osman'a doğru uzattı.

"İşte işin heyecan kısmı orada. Sizin şehire gelince süpriz yapacağız. " sonlara doğru sesi kısılan Sefer, dönüp yanındaki Osman'a baktı. İkisinin arasında bizim bilmediğimiz bir bakışma geçti ve Sefer'in gülüşü saniyelik söndü. "İnşallah ikimizide farklı yere yollamazlar. " Sefer bunu derken özellikle bize bakmadan Maral'la oynama devam etti.

"Dua edeceğim. Sizlerden ayrılmak istemiyorum. " Mutlu'nun titrek sesiyle Sefer'in derin bir nefes aldığını duydum. Bende kardeşlerimden ayrılacağım için üzgünüm ancak onlar gibi duygularımı dışa vurmakta zorlanıyorum. Gerçi Osman'da benim gibiydi. Sessizliğini koruyup Mutlu ile Sefer'in vedalaşmalarına izin verdi.

"Bol bol et yenge. Ben sizsiz yapamam. Hele yeğenime alışmışken. " sesi sonlara doğru kısıldı ve yüzünü eğip sakladı. Ağladığı belli olan Sefer'le bozguna uğradım. Şimdiye kadar onu ağlarken görmediğim için içim cız etti.

"Ağlama lütfen. " yanakları yaşla dolan karım hızla bana döndü. "Mesut gitmeyelim. " Mutlu ellerini yüzüne kapatıp ağlayınca dayanamayıp kolumu omzuna sardım ve kendime çekip sarıldım. Kollarını hemen belime sarıp sarsıla sarsıla ağlamaya başladı. Sefer'in de Mutlu yüzünden ağlamaları arttı. Tek farkla sessizce ağlıyordu. Osman elini kafasına atıp okşadı. Bende bu arada kollarımın arasındaki karımın sakinleşmesini bekliyordum.

"Şiiittt. Tamam artık. Hadi sende arabaya bin. Ver sende kızımı. " Mutlu dönüp Sefer'e dolu gözlerle baktı. Osman'a da el sallayıp arabaya bindi. Şaşkın karım Maral'ı almayı bile unutmuştu. İlk Osman'ı kendime çekip sarıldım. "Bizim gevşek sana emanet. Durumunu pek iyi görmedim. " Osman'ın kulağına fısıldayıp geri çekildim. Gözlerini yumarak beni onayladı. O da Sefer'in durumunu iyi görmüyordu. İlk Hakan sonra biz gidince kendini kaybetti resmen.

Sefer'e dönüp kucağındaki kızımı bir koluma alırken diğer kolumuda ona sıkıca doladım. Hızla kollarını bana dolayıp ağlamaya devam etti.