9 குட்டி தேவதை
ஓவியனை தனது இல்லத்தில் பார்த்த ஆஸ்பயர் பிரமோட்டர்ஸ் மேனேஜர் அகோரமூர்த்தியின் முகம் வெளிரி போனது. கிட்டத்தட்ட, ஓவியனை பிடித்து தள்ளிக்கொண்டு வெளியே வந்தார் அவர்.
"சார், நீங்க இங்க என்ன சார் பண்றீங்க?"
"உங்க ஆபீசுக்கு போயிருந்தேன். நீங்க லீவுல இருக்கிறதா சொன்னாங்க. நீங்க தான் லீவ்ல இருக்கும் போது எந்த ஃபோனையும் அட்டென்ட் பண்ண மாட்டேன்னு சொல்லி இருந்தீங்களே...! அதனால தான் உங்களை நேரில் பார்த்துட்டு போலாம்னு வீட்டுக்கு வந்தேன்"
"நான் தான் நான்சியை பத்தி எனக்கு தெரிஞ்ச எல்லா விஷயத்தையும் சொல்லிட்டேனே... அப்புறம் ஏன் சார் இங்க வந்தீங்க?"
அப்போது, இருபது வயது மதிக்கத்தக்க இளம் பெண் ஒருத்தி, வீட்டினுள்ளிருந்து எட்டி பார்க்க, அவளை உள்ளே செல் என்பது போல் கண்களால் எச்சரித்தார் அகோரமூர்த்தி கோபமாய். அந்தப் பெண் விடுவிடுவென உள்ளே சென்று விட்டாள். அவள் அகோரமூர்த்தியின் மகள் என்று புரிந்து கொண்டான் ஓவியன்.
"நம்ம மாடிக்கு போய் பேசலாமா சார்?" என்றான் அகோரமூர்த்தி.
அதற்கு சம்மதம் தெரிவிக்கும் தொணியில், தன் தலையை லேசாய் சாய்த்து அவரைப் பார்த்தான் ஓவியன். அகோரமூர்த்தி முன்னே நடக்க, அவரை பின் தொடர்ந்தார்கள் ஓவியனும், முருகனும்.
"சொல்லுங்க சார்..."
"நாங்க, நான்சியோட இன்கமிங் அண்ட் அவுட்கோயிங் கால் லிஸ்ட்டை எடுத்திருக்கோம்"
அகோரமூர்த்திக்கு குப் என்று வியர்த்தது. அவர் முகத்தை கைகளால் துடைத்துக் கொண்டார்.
"அவங்க உங்க கிட்ட தான் வேலை செஞ்சுகிட்டு இருந்தாங்க. ஆபீஸ்ல குறைந்தபட்சம் எட்டு மணி நேரம் உங்க கூட இருந்திருக்காங்க. அதுக்கு மேல அவங்க கூட ஒரு நாளைக்கு மூணு, நாலு தடவை ஃபோன்ல பேச வேண்டிய அவசியம் என்ன ஏற்பட்டது?"
"அஃபிஷியலா பேசினோம் சார்..."
"எப்படி? நான் எப்பவும் உன் கூடவே இருக்கணும்... உன்னோட வெல்வெட்டு கன்னத்தை தொட்டு பாக்கணும்... நீ மறுபடியும் என் படுக்கையில் வேணும்..."
YOU ARE READING
ரகசியமாய்...! (முடிவுற்றது)✔️
Mystery / Thrillerமுறுக்கு மீசையும், கட்டு மஸ்தான் உடலும், கலையான முகமும் கொண்ட வாலிபன் ஒருவன், அவசர சிகிச்சை பிரிவு அறையின், கதவில் பொருத்தப்பட்டிருந்த கண்ணாடி வழியாக உள்ளே பார்த்துக் கொண்டு நின்றான். அவனது முகத்தில் நம்மால் எண்ணில்லா உணர்வுகளை பார்க்க முடிகிறது. சொ...
