KALP TUTSAĞI +18

41. BÖLÜM "MEZARLIK"

Biraz içim buruk olsa da yeni bölüme hoş geldiniz çiçeklerim.

Biliyorsunuz ki, bu bölüm sezon finali. Lütfen bölümün sonundaki açıklamaları okuyun. Eminim ki aklınızdaki soruların cevaplarını bulabileceksiniz.

Fazla uzatmadan sizi bölümle baş başa bırakıyorum.

Keyifli okumalar dilerim hepinize.

_______

"SEZON FİNALİ"

4 yıl sonra

"Zeynep! Koşma ablacığım, düşersin."

Zeynep'e bilmem kaçıncı kez 'koşma' adlı uyarımı yapsam da beni yine umursamamış ve koşmaya devam etmişti. Benim canım kardeşim çok zor günler geçirmişti ve şimdi tüm o günlerin acısını çıkartırcasına mutluydu. Zeynep'in bu halleri beni de çok mutlu ediyordu. Zeynep kliniğimin bahçesindeki Golden cinsi köpekle oynamaya devam ederken bende kahve dolu kupamı elime alarak bahçedeki rahat koltuğa oturdum.

Aradan 4 yıl geçmişti. Koskoca 4 yıl.

Bu süreç çok kolay geçmemişti. Londra da çok zor şeyler yaşamıştık. Zeynep'in kalp ameliyatı sorunsuz geçse de sonrası çok sancılıydı. Kalbe uyum sağlaması uzun sürmüştü. O sıralar sınav sonucum açıklanmıştı ve Bursa Uludağ Üniversitesinde Veterinerlik Fakültesini kazanmıştım. Mezun olmama 1 yıl vardı ama Dinçer bana bu kliniği açarak sürpriz yapmıştı.

Dinçer.

Her anımda yanımda olan, bana bir abi gibi destek veren adam. Ona çok şey borçluydum. Şuan hepimiz Bursa da hayatlarımıza devam ediyorduk. Ben arada üniversiteme gidip geliyor, çoğu vaktimi burada harcıyordum. Zeynep okula başlamıştı. Dinçer ise burada bulunan bir şirkette çalışıyordu. Aynı evde kalmıyorduk ama aynı binadaydık. Dairelerimiz karşılıklıydı. Ne olur ne olmaz diye evleri alırken bana yakın olmak istemişti. Herhangi bir tehlikeye karşı...

Yavuz.

Yavuz'u en son davete gittiğimiz gece görmüştüm. Beni arayacağını, bana ulaşmak isteyeceğini düşünmüştüm ama hayır, hiçbir şey yapmamıştı. Telefon numarasından yerimizi bulmasın diye İstanbul da ki kimseyle görüşmüyorduk. Ben birkaç kez farklı hatlar alıp, Elif'le konuşmuştum, o kadar. Yavuz'un peşime düşmeyip, bu kadar sene sessiz kalması garip geliyordu en başta. Ama artık ona da alışmıştım. Yavuz'un beni unuttuğunu düşünüyordum.

"AA Dinçer abim gelmiş!"

Zeynep'in heyecanla bağırışıyla daldığım düşüncelerden çıkıp kliniğin kapısına baktım. Dinçer tek dizinin üstüne çökmüş, Zeynep ile sarılıyordu. Bu görüntü içimin ısınmasına sebep oldu. Zeynep'e olan ilgisi ve sevgisi çok hoşuma gidiyordu. Zeynep'le ayrılıp benim yanıma geldiğinde tebessüm ettim.

"Hoş geldin."

"Hoş buldum," diyerek yanıma bıraktı kendini. Yorgun görünüyordu. Zeynep'in elindeki jelibon paketini gördüğümde Dinçer'e baktım.

"Sen böyle şımartıyorsun sonra ben, söz geçiremiyorum," dedim yapmacık bir sinirle.

"Olsun," diye mırıldandı. "Bırak şımarsın, çocukluğunu yaşasın."

Bir yorumda bulunmayarak onu süzdüm. "Yorgun görünüyorsun, yine mi sabahladın?"

"Uyku tutmadı ya."

"Hala o kızı unutamadım deme bana!"

Sitemli sesimle sırıttı. "O işler öyle kolay olmuyor Esila Hanım."