KALP TUTSAĞI +18

53. BÖLÜM "YÜZLEŞME"

Yeni bir bölümle daha karşınızdayım çiçeklerim, umarım hepiniz iyisinizdir ve sağlıklısınızdır.🤍

Hepinize keyifli okumalar dilerim...

_____

Yavuz'dan/ 1 ay sonra

Ölüm, sadece bir kişinin yaşamının son bulması değildi. Evet, sadece bir kişi ölür ve o mezara sadece bir kişi girerdi. Ama yanında tüm sevenleri de ölürdü, nefes almayı bırakırdı. Bazı ölümler yanında büyük bir aşkı da götürürdü. Bazı ölümler insanı kimsesiz yapardı. Bazı ölümler dünyanın en çaresiz insanı yapardı adamı. Ne yapacağını, ne hissedeceğini bilemezdin. Ölüm yokmuşçasına insanlara bağlanır, onlara aşık olurduk ama aşktan önce tek bir gerçek vardı, o da ölümdü.

Ve bunun önüne kimse geçemezdi.

Koskoca 1 ay geçmişti. Benim güzelim olmadan 30 gün, 730 saat ve 43829 dakika geçmişti.

Zaman acımasızdı, zaman kimsenin acısını umursamadan akıp gidiyordu. Evet, Esila ölmüştü ama yanında büyük bir aşkı da alıp götürmüştü. Yanına benim kalbimi de hayatımı da almıştı.

Ben mi?

Ben yaşayan bir ölüydüm. Esila orada, kollarımın arasında can verdiğinden beridir benim de kalbim atmıyordu. Esila'nın ölümü herkes için çok ani ve çok acımasız olmuştu. Onu kurtarmaya ne gücüm ne de aşkım yetmişti. İyi değildim, iyi değildik. Şu son 1 ay kimse iyi değildi. Hiçbirimiz Esila'nın öldüğüne inanamıyorduk.

Ama tek gerçek Esila'nın ölmüş olmasıydı. O gün tek bir beden hayatını kaybetmişti. Yanında ise hepimizi götürmüştü. Aylin'in çığlıkları, Elif'in Esila'yı kurtarmak için durmadan kalp masajı yapması, Dinçer'in hıçkıra hıçkıra ağlaması, Demir'in titreyen elleriyle ambulansı araması...

Hepsi sanki bir kabustu ve hiçbirimiz bu kabustan uyanamıyorduk. Hepimiz dağılmış ve tükenmiştik. Esila'yı öldüğü günün, ertesi günü toprağa vermiştik. Onu bırakmak, o kazdıkları yere koymak istememiştim ve çareyi beni bayıltmakta bulmuşlardı. Elif, yanında getirdiği sakinleştirici iğneyi vurmuştu bana. Ben Esila'mın mezarına toprak bile atamamıştım. Uyandığımda ise çoktan akşam oluştu. Canımın acısının tarifi yoktu. Sanki biri geçen her dakika vücudumdaki bir kemiği sertçe kırıyor, canımı yakıyordu ama ölmeme asla izin vermiyordu. Can çekişiyordum.

Zeynep için dayanıyordum. Onu bulduğumuzda çok korkmuştu ve ablasının ölümünü daha söyleyememiştik. O da planın bir parçasıydı. Özkan, Esila'yı nasıl tuzağa düşüreceğini düşünürken Yekta'nın aklına böyle bir plan gelmişti. Esila'nın üvey annesine yakınlaşarak, Zeynep'i almalarını sağlamıştı ve Özkan da bundan faydalanarak Esila'yı tuzağa düşürmüştü. Zeynep'i depoya kapatmışlardı ve Esila öldükten sonra bana bilinmeyen numaradan bir mesaj gelmişti. Zeynep'in adresini mesaj atmışlardı. Gidip onu hemen almıştım oradan. Şimdi ise Zeynep Elif'te kalıyordu.

Öğrendiğimiz bir diğer gerçek ise, Yekta Seçkin'di. Esila'yı öldürmesi ve benim canımı yakması için adamını kullanarak Özkan'a dolaylı yoldan yardım etmişti. Annemle boşanmışlardı ve Esila'nın ölümünden sonra onu gördüğüm ilk yerde öldüresiye dövmüştüm. Şimdi ise kayıplardaydı. Nerede olduğunu bilmiyorduk. 

Aynı şey Özkan içinde geçerliydi. Orada, Esila'yı havuza kelepçeleyip gittiğinden beridir sesi çıkmıyordu. Esila'nın öldüğünü ve sonrasında olan her şeyi biliyordu.

Peki ben neyi mi bekliyordum? Yüzleşmeyi.

Özkan'ın, Esila'nın ölümünden sonra karşıma çıkıp, benden de intikam almaya çalışacağını biliyordum. Çünkü sırada ben vardım. Ben de karşıma çıkacağı o günü bekliyordum. Hem de büyük bir zevkle.