"Seni sevmeme izin ver," diye fısıldadı. "Ver ki sana cenneti yaşatayım."
_
Sevmek nedir bilmeyen Yavuz Seçkin, babasının yolundan giderek sevdiği kadını kendine tutsak eder.
Hayatı acılarla dolu olan Esila Durukan, Yavuz'a boyun eğmemeye kararlıdır...
Hepinize merhaba çiçeklerim, uzun bir aradan sonra yeni sezona hoş geldiniz.
Umarım hepiniz iyisinizdir, sağlıklısınızdır.
Sizleri çok özledim.
Keyifli okumalar dilerim.
______
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bu güzel afiş için, Kalp Tutsağı Edit sayfasına çok teşekkür ederim.💘)
"YENİ SEZON"
Yüzümde hissettiğim dokunuş beni, gözlerimi açmaya itiyordu. Bende bu isteğe karşı gelmedim ve yavaşça gözlerimi araladım. İlk başta bulanık gören gözlerim, birkaç saniye sonra netleşmişti. Bakışlarım ilk olarak beyaz bir tavanla buluştu. Gözlerimi etrafta gezdirdiğimde ise hiç bilmediğim bir odada olduğumu fark ettim. Ani bir korkuyla yerimden doğrulacakken bir el, korktuğumu anlayarak sıkıca kolumdan tuttu. Tutan kişiye baktığımda ise sesli bir şekilde yutkundum. En son mezarlıktaydım ve Yavuz'u görmüştüm. Sonrası yoktu. Kolumdaki eli iterek yattığım yatakta toparlandım ve sırtımı yatağın başlığına yaslayarak gözlerimi karşımdaki kişiye diktim.
Bana özlemle bakan gözlerine.
Yavuz'a.
Ne o konuştu ne ben. Sadece baktı, baktım. Onun bakışlarında özlem, benim bakışlarımda ise merak vardı. Demir'in verdiği adres beni mezarlığa götürmüştü, mezarlıkta ise gerçekten de görmüştüm Yavuz'un mezarını. Ama o kanlı canlı karşımdaydı. Kafam karışmış, zihnimde birçok soru birikmişti. Yavuz karşımda ise o mezarlık neden vardı? Neden yaptırılmıştı? Ya da Yavuz benim orada olduğumu nereden biliyordu? Yoksa İstanbul'a gelmem için Demir ile bir olup, bana oyun mu oynamışlardı?
Kaşlarımı çatarak Yavuz'u inceledim. Onu görmediğim bu 4 senede çok değişmişti. Hastalığı onu fazlasıyla yormuş, kilo verdirmişti. Yüzü çökmüş, bakışları gölgelenmişti. Sakalları ve saçları uzamıştı. Ama ne yalan söyleyeyim yakışıklığından hiçbir şey kaybetmemişti. Üstünde siyah bir tişört, aynı renk kot pantolonu vardı. Onun da benim yaptığım gibi, beni incelediğini gördüm.
Boğazını temizlediğinde bakışlarım tekrar gözlerini buldu.
4 sene sonra ilk defa sesini duyacaktım...
"İyi misin?" diye sordu ilgili bir sesle. Sesini duymak garip hissettirmiş ve bedenimden bir elektrik dalgası geçmesine sebep olmuştu.
Onu başımla onayladım ve kollarımı dizlerime sardım. Mezarlıktan buraya nasıl gelmiştim merak ediyordum ama soracak gücü kendimde de bulamıyordum.
"Benimle konuşmayacak mısın?" Kaşlarını havaya kaldırmış, merakla bana bakıyordu. Gözleri, sesimi duymak ister gibi büyük bir istekle bakıyordu.
Sonunda konuşacak sesimi bulduğumda, "Buraya nasıl geldim?" diye sordum. Sesim kısık çıkmıştı.
