"Seni sevmeme izin ver," diye fısıldadı. "Ver ki sana cenneti yaşatayım."
_
Sevmek nedir bilmeyen Yavuz Seçkin, babasının yolundan giderek sevdiği kadını kendine tutsak eder.
Hayatı acılarla dolu olan Esila Durukan, Yavuz'a boyun eğmemeye kararlıdır...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Esila'dan
Yaşadığımız bu hayatta, hep bir yolda yürüdüğümüzü düşünürdüm. Ama bu yol sonsuzluğa uzanan, düz bir yol değildi. Çukurlarla, taşlarla doluydu. Attığımız bazı adımlarda tökezliyor ya da düşüyorduk. Bu, yaşadığımız hayatın bir kanunuydu aslında. Herkes sorunsuz, düşmeden, mutlu bir şekilde yürümek isterdi. Ama hayat acımasızdı ve kimseye tolerans tanımıyordu. Önemli olan düştüğümüz yerden sapasağlam kalkmak ya da bize uzatılan eli tutmaktı.
Aylin, yaşadığı güzel hayattan bir anda sıyrılmış ve kendini boşluğa düşmüş bir şekilde bulmuştu. Ona uzanan tüm elleri itip, intihar etmişti. Aile; kimisi için bu dünyada tattığı en güzel duygu, kimisi için ise yarası oluyordu. Bu hayatta ne yaşayacağımızı seçemediğimiz gibi, ailemizi de seçemiyorduk.
Yine de çözüm kesinlikle intihar değildi. Zamanında ben de bu hatayı yapmış ve çok pişman olmuştum. Şu an olsa asla böyle bir şeye kalkışmazdım. Çünkü bizim istediğimiz şey ölmek değildi. O an hissettiğimiz duygular o kadar ağır geliyordu ki ya da çıkmazın içine öyle bir giriyorduk ki, çözümün bu olduğunu sanıyorduk.
Değildi. İntihar çözüm değil, aksine pişmanlıktı.
Şimdi Aylin'in delicesine pişman olduğu gibi.
Demir'in Yavuz'u aramasıyla aceleyle toparlanmış ve büyük bir korku içinde hastaneye gelmiştik. Çok şükür ki Aylin iyiydi. Bir sürü hap içmişti ama Demir sayesinde, zamanında hastaneye yetiştirilmiş ve midesi yıkandıktan sonra da serum takılmıştı. Aylin'in kaldığı odaya girdiğimizden beridir kimseden ses çıkmıyordu.
Yavuz yanımda dikilmeyi bırakarak yavaş adımlarla kardeşinin yanına doğru ilerledi. Aylin iyiydi ama tam olarak toparlanamamıştı. Yüzü bembeyazdı, gözleri kızarmıştı. Yavuz, Aylin'in yanına oturduğunda Aylin gözleri dolu bir şekilde Yavuz'a baktı.
"Abi," dedi dudakları titrerken.
Yavuz, Aylin'in elini tutarak alnına bir öpücük kondurdu. "Abim," dedi yumuşak bir sesle. "İyi misin? Kendini nasıl hissediyorsun?"
Aylin gözünden bir damla yaş akarken başını usulca salladı. "Abi ben çok özür dilerim," dedi kısık sesiyle. Fark ettiğim bir diğer şey ise, Aylin'in Demir'e hiç bakmıyor olmasıydı. Gözleri saniyelik bile değmemişti Demir'e. "Çok bunalmıştım, yapmamalıydım."
"Şşt," dedi Yavuz. "Bunları sonra konuşuruz. Sen kendini yorma. Şu an önemli olan, senin iyi olman."
Yavuz, Aylin'in yanından kalkacakken, Aylin elini sıkıca tuttu. "Lütfen gitme abi, burada benimle kal."
