Love or hate

Chapter23(Unicode+Zawgyi)

'ဟင်း...အင်း....'

'ဝေး....ဝေး..ကလေးလေးသတိရလာပြီလား..?'

'မောင်...'

'အင်း...မောင်ရှိတယ်...မောင်ဝေးနားမှာရှိတယ်နော်....'

'မောင်....'

'ဗျာ...'

'ဝေးဘာဖြစ်သွားတာလဲဟင်..?ပြီးတော့..ဒီနေရာကြီးကရော...'

'ကလေးလေးကအဖျားကြီးပြီးသတိလစ်သွားတာလေဝေးရဲ့...ဝေးမမှတ်မိဘူးလား...ဝေးကိုမောင်ခေါ်မရလို့ဆေရုံကိုပြေးလာလိုက်တာ...တော်သေးတာပေါ့..နောက်ဆုံးဝေးသတိရလာပြီ....'

'အော်.......တောင်းပန်ပါတယ်မောင်...ဝေးကြောင့်အလုပ်ရှုပ်စေမိပြီ...'

'မဟုတ်တာဝေးရယ်..'

'မောင်....'

'ဟင်......'

'ဒါကဘယ်သွားမို့လဲဟင်....?ကျုပ်ကိုထားသွားဦးမို့လား..?ဟင့်....'

'ဝေး...သဲငယ်...မငိုပါနဲ့ဝေးရယ်..မောင်ကဝေးသတိရလာလို့ဆရာဝန်ကြီးကိုသွားခေါ်မို့လေ...မကြာပါဘူး..ခဏရယ်ပါ..နော်...'

ကျွန်တော်ထွက်သွားဖို့လုပ်တော့ဝေးကကျွန်တော့်လက်ကိုအားကိုတကြီးစုပ်ကိုင်ထားပြန်တာကြောင့်နောက်ဆုံးကလေးအနားမှာသာနေဖို့ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ရတော့သည်...

ကုတင်ဘေးကခုံပေါ်ထိုင်ဖို့လုပ်တော့သူ့လှဲနေရာကုတင်ဘေးလာထိုင်ဖို့ပြောတာကြောင့်သူစိတ်ချမ်းသာအောင်သူ့ကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီးကုတင်ပေါ်မှာထိုင်မိတော့သည်..

'မောင့်....ဟင့်....'

'...ဗျာ..'

'ကျုပ်လေ...အိမ်မက်မက်နေတာ..အိမ်မက်ကြီးကတအားဆိုးတာဘဲမောင်ရယ်...ဝေးကြောက်လိုက်တာ...'

'ပြောမပြချင်ဘူးမောင်...ဟင့်...ဒါပေမဲ့လေ..အဲ့အိမ်မက်ကြီးသာတကယ်ဖြစ်လာရင်ဝေဂတော့သေမှာမောင်ရဲ့...ဝေးမောင်နဲ့မဝေးချင်ဘူး.....ဟင့်..အင့်...'

'အင်း....တိတ်တော့နော်..ခုမောင်ဝေးအနားမှာရှိနေပြီဘဲ....မကြောက်နဲ့တော့နော်....'

'မောင်.....ဝေးကိုဘာတွေဘဲဖြစ်လာလာမထားခဲ့ပါနဲ့နော်မောင်....နောက်ဆိုလေ...မောင်ဘယ်သွားသွားဝေးလိုက်မဘ်..ဝေးကိုခေါ်နော်...'