"မိတ္ထီလာကံဝယ်...ဖားကောက်ခဲ့ပါ့မယ်
ဗျိုင်းရှေ့ကပျံကာပျံကာရယ်....
မိုးစောစောချုပ်လို့အိပ်ပါကွယ်သားငယ်လေးရယ်....အိပ်ပါတော့ကွယ်..ကြောင်ကြီးကိုက်လိမ့်မယ်...အိပ်ရာကနိုးရင်...ဖေကြီးစီသွားကြမယ်..
မျက်စိမှိတ်ထားကွယ်....
ဖေကြီးစီသွားဖို့အိပ်ပါကွယ်....."
ကလေးရုပ်လေးတစ်ရုပ်ကိုလက်ကပွေ့ပိုက်ရင်းအခန်းတွင်းဝယ်တောင်နဲ့မြောက်ကိုမရပ်မနားလမ်းလျှောက်လိုက်သီချင်းဆိုလိုက်လက်ထဲကအရုပ်ကလေးကိုကြည့်ကာမလိုက်နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ဖြူဥဥကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်ပြီးအခန်းပြင်ဘက်မှာတိတ်တဆိတ်ငိုကြွေးနေတဲ့သူနှစ်ဦးလဲရှိတာပေါ့.....
မေမြင့်ကပထမကသခင်လေးကိုထမင်းလာပို့တာဖြစ်ပေမဲ့သူမခုတော့သူယူလာတဲ့ထမင်းပန်းကန်လေးကိုကျွန်တော့်လက်ထဲထည့်ပြီးတရှုံ့ရှုံ့ငိုကာပြေးထွက်သွားတော့သည်....
မျက်ရည်တွေဝဲနေပေမဲ့ကျွန်တော်လဲအတတ်နိုင်ဆုံးစိတ်ထိန်းကာလက်တစ်ဖက်နဲ့ကျလုဆဲဆဲမျက်ရည်တွေကိုသုတ်ဖယ်မိသည်....
'ဒေါက်...ဒေါက်....သခင်လေး'
'ရှူး......သားအိပ်နေလို့....ရှူး...'
လက်ထဲကအရုပ်လေးကိုမချဘဲကျွန်တော့်ကိုတိတ်တိတ်ကလေးနေဖို့ပြောတဲ့သခင်လေးကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော်စိတ်မကောင်းလိုက်တာဗျာ.....
သို့ပေမဲ့အတတ်နိုင်ဆုံးငိုသံမပါအောင်အသံကိုထိန်းကာသခင်လေးအားထမင်းစားဖို့ချော့ခေါ်ရသည်.....
'သခင်လေး.....'
'ဟင်......'
'သားကအိပ်သွားပြီမလား...?ကုတင်ပေါ်ချသိပ်လိုက်လေနော်....သခင်လေးကညစာလေးစားရဦးမယ်လေ...'
'ဟွန်း....မစားချင်သေးဘူး....'
'မစားလို့ဘယ်ရမလဲသခင်လေးရဲ့...သခင်လေးကမစားရင်နေမကောင်းဖြစ်ပြီးအိပ်ယာထဲလဲတော့သားကိုဘယ်သူကြည့်မှာလဲ...?သခင်လေးကသားလေးကိုပြစ်ထားမလို့လား
..?'
'ဟင့်အင်း....ကျုပ်ကကျုပ်သားလေးကိုသိပ်ချစ်တာကို....လုပ်စရာလား...'
'ဒါဆိုရင်လဲသခင်လေးကနေကောင်းပြီးသားနဲ့ဆော့လို့ရအောင်အားရှိအောင်ထမင်းစားရမယ်နော်...ဟုတ်လား...'
YOU ARE READING
Love or hate
Romanceသိပ်ချစ်လွန်းလို့ပိုင်ဆိုင်ဖို့မောင်ကြိုးစားခဲ့တာကိုအတ္တကြီးတယ်လို့ဆိုချင်လဲဆိုနိုင်ပါတယ်အဝေး....တစ်ခုတော့သိထားပါ..အတိတ်ကအဝေးရဲ့အမုန်းကိုခုဘဝမှာသင်ပုန်းချေဖို့မောင်ကြိုးစားမှာမို့မင်းဘက်ကမောင့်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ပြင်ထားပေးပါအဝေး....ဒါဟာလဲမောင့်အတ္တ...
