Ευγενία

ΕΛΕΝΗ-part 1 (Αφήγηση)

Τη μέρα που παντρεύτηκα το Λάμπρο, τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο ευλαβικά κι η κόρη μου, η μεσαία (η μεγαλύτερη γλωσσοκοπάνα του Θεσσαλικού κάμπου), την αποκαλεί κοροιδευτικά <<εθνική εορτή>>. Η αλήθεια είναι πως είναι μία μέρα πολλή σημαντική για μένα (και για τον πατέρα της αλλά εκείνος δεν μετράει γιατί όλα τα κάνει σωστά, κι άμα θέλει να ρίξει βεγγαλικά και βαρελότα, λες και αναστήθηκε ο κύριος, σωστό θα το βρει!), για δύο κυρίως λόγους: πρώτον γιατί παντρευτήκα επιτέλους τον άνθρωπο που αγαπούσα από παιδί και που δεύτερος δεν υπήρχε σε ολόκληρο τον ντουνιά. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η αλήθεια. Γνώρισα κι άλλους, και ομορφάντρες, και προκομμένους, και στα μάτια με κοιτούσαν αλλά τσάμπα κόπος. Αν μου έλεγαν <<Πρόσεχε Λενιώ, θα με χάσεις. Με ζητάει κι άλλη>>, εγώ θα τους έλεγα με τις ευχές μου, στο γάμο τους κουμπάρα και θα τους έκανα δώρο κι όλας να έχουν να με θυμούνται, καμία φοντανιέρα επάργυρη. Ο δεύτερος λόγος, ήταν πως εκείνη τη μέρα, έγινα μάνα και έχω να το λέω, πως για πρώτη φορά στη ζωή μου, ζήτησα κάτι από το Θεό, κι εκείνος με άκουσε, με λυπήθηκε κομμάτι μάλλον και μου το έδωσε. Με κόπο και ίδρωτα μεν, αλλά μου το  έδωσε.

Στην πρώτη επέτειο του γάμου μου, λοιπόν, ξύπνησα και χαμογέλασα πλατιά. Δεν είχα πει στο Λάμπρο τίποτα, γιατί μου βγήκε η θηλυκιά από μέσα μου, και σκέφτηκα <<Κάτσε να τον τσεκάρω το λεβέντη, αν θα το θυμηθεί>>. Τον κοίταξα με λατρεία πρωτού τον ξυπνήσω. Η αλήθεια είναι, πως στον ένα χρόνο του γάμου μας, ήρθαν πολλές πίκρες (με μεγαλύτερη την απώλεια, του καλού μου, του Μιλτιάδη), όμως τίποτα δεν μπόρεσε να επισκιάσει την ευτυχία μας. Ο άντρας μου, που τον είχα επιλέξει από τότε που έμαθα να γράφω το όνομα μου, ήταν ο τέλειος σύντροφος. Και ξέρω πως μερικοί (μερικές συγκεκριμένα) με περνάνε για αφελή και λένε τάχα μου πως ξέχασα όλα τα λάθη που έκανε ο προκομμένος. Δεν τα ξέχασα, απλά τα συγχώρεσα. Δεν είχε κι όλας κανένα νόημα να μην το κάνω. Τέλο πάντων, για να μην φεύγουμε από το θέμα, τη θυμήθηκε την επέτειο το πουλάκι μου. Είχε κλείσει και τραπέζι σε ένα από αυτά τα εστιατόρια που πάει ο καλός ο κόσμος (και που εγώ εννοείται δεν έχω ξαναπάει ποτέ) για να βγούμε ρομαντικά τα δυο μας. Ήθελε να πάρω και φουστάνι ειδικό για την περίσταση αλλά, εντάξει, είπαμε να τη γιορτάσουμε την επέτειο αλλά μην το παρακάνουμε. Βέβαια μεταξύ μας, μετά που πήγε στο σχολείο κι εγώ έκανα μια βόλτα στο χωριό, οι αδελφές μου και η Βιολέτα (με την οποία είχα ένα θάρρος παραπάνω πάντα, να λέω και τα λίγο πιο προσωπικά) με φάγανε να πάω να πάρω τίποτα πονηρά εσώρουχα για να ολοκληρωθεί η βραδιά όπως της έπρεπε κι εγώ, παρότι τις κατσάδιασα που μου λένε τέτοια πράγματα, κι είμαι σοβαρή κυρία δασκάλου και δεν κάνω τέτοια, κατέβηκα στη Λάρισα και πήγα δειλά σε ένα μαγαζί (γιατί όντως ντρέπομαι λίγο να ζητάω τέτοια πράγματα-όχι να τα φοράω, εκεί μου περνάει). Ε ντύθηκα, φτιάχτηκα, έβαλα ένα καλό φόρεμα, έβαλα και το καινούργιο το νεγκλιζέ από μέσα και πήγαμε να γιορτάσουμε το γάμο μας. Μάπα το φαγητό, εγώ μαγειρεύω πολύ καλύτερα αλλά δε βαριέσαι... Γυρίσαμε σπίτι, ε τον άφησα να ξεκουμπώσει εκείνος το φουστάνι (να πάρει τη χαρά, μη του το δώσω στο πιάτο το τσίτι) και εκεί μπορείς να πεις ότι ξεκίνησαν και επίσημα οι εορτασμοί της επετείου διότι ο Λάμπρος μου, είναι που είναι ερωτιάρης, είδε και τη δαντέλα τη μαύρη και απόγινε το πράγμα. Γενικότερα, δεν είχαμε και ποτέ σοβαρό πρόβλημα με αυτό το κομμάτι του γάμου μας, και η απόδειξη είναι πως πάνω σε ένα τέτοιο μεγάλο πάθος, εγώ θα μείνω έγκυος για δεύτερη φορά στα 41, αλλά θα σας τα πω αναλυτικά παρακάτω. Πού είχα μείνει; Α ναι. Ε γίνονται τα ακατανόμαστα, γίνονται και μία δεύτερη φορά να τα εμπεδώσουμε και μετά πέσαμε για ύπνο. Ξύπνησα όμως εγώ μες τη νύχτα, κι όπως τον είδα έτσι πλάι μου, να κοιμάται μακαρίως, πεντάμορφος και ήρεμος, άρχισα πάλι τις προσευχές για να μας δώσει ο Θεός επιτέλους ένα παιδί. Το χορτάσαμε που το χορτάσαμε το πάθος, όπως τη πρώτη βραδιά του γάμου μας (που σιγά την πρώτη βραδιά δηλάδη, λες και μέχρι την προηγούμενη το φύλαγα φυλακτό), ας ερχόταν κι ένα παιδάκι στη ζωή μας. Καλοί άνθρωποι είμαστε, γιατί να μην φέρουμε στον κόσμο ένα πλάσμα, να πάρει από το περίσσευμα της αγάπης μας δηλαδή; Κι αφού με έπιασαν τα κλάματα, γιατί ένα χρόνο παντρεμένη, δεν είδαμε χαίρη και προκοπή (παρότι από προσπάθεια άλλο τίποτα...), ξανάπεσα για ύπνο. Και το πρωί που ξύπνησα, έγινε το θαύμα.