geknecht

hoofdstuk 3

"D-de man die hem heeft ontvoerd - en god mag weten wat nog meer-, en, en Ro-obbie denk dat hij - onze jongen denkt dat zijn ontvoerder zijn vader is?" Milo kan nog altijd geen volzinnen maken en fluistert het bijna omdat hij het zelf allemaal niet wil begrijpen. 

Mike knikt terwijl hij beide heren beetje bij beetje voor zijn neus ziet breken. De man moet toegeven dat ook hij even een aantal keer moest slikken toen hij Robbie een paar keer naar Wes hoorde refereren als 'papa'. 

"Ik weet dat het pijnlijk is om te horen," zucht de agent, "maar het is het beste scenario waar we momenteel mee werken. Jullie kind is verzorgd en er werd naar hem omgekeken. Dit is het beste scenario wat we konden hebben, en naar alle waarschijnlijkheid is deze jongen bijna verstikt in de liefde die Wes hem gaf. Hij is meegenomen door een man die nog in de fantasie leefde dat hij een rolmodel als vader zou zijn en het realiteit maakte door iemands kind mee te nemen. Een lugubere actie uiteraard, maar het had echt veel erger uit kunnen pakken voor Robbie."

Koen knikt nu. "We weten het, maar hij had ons kunnen hebben. Milo en mij als twee liefhebbende vaders. Een oudere broer en een jonger broertje die hem zoveel liefde konden geven."

"Hij heeft ons Koen," zucht Milo geruststellend, "hij heeft ons nu. We hebben hem terug." Milo legt een geruststellende arm om Koen heen en drukt met zijn lippen op het voorhoofd van zijn man. Hoe vaker hij het zegt, hoe minder hij het geloofd. Dat hij dadelijk zijn zoon, na bijna vijf jaar, weer in zijn armen zou kunnen sluiten.

Koen snikt terwijl hij knikt met zijn hoofd. "Ik wil hem zien," snikt Koen, "kunnen we hem zien? Nu?" 

Mike knikt met een zachte glimlach. "Ja dat is mogelijk. Ik pak even wat zakdoekjes voor jullie oké? Gewoon even samen het op een rijtje krijgen, want het is niet niks om dit nieuws te verwerken. Ik denk dat Robbie er nu ook niks aan heeft dat jullie zo overstuur zijn. Hij is hier, en hij is veilig. Als we Wes Klomp te pakken krijgen, dan zal hij nooit meer in de buurt van jullie zoon en gezin komen. Hij zal voor enige tijd opgesloten worden en gedwongen TBS." 

Mike zet een doosje tissues op de tafel en laat beide heren even alleen in de kamer. Milo staat op en trekt zijn man in de armen. Godsamme wat hadden ze elkaar nu nodig. Hij houdt Koen stevig vast, alsof hij hem nooit meer los wilde laten. 

"Dit voelt niet werkelijk," fluistert Koen terwijl hij zijn stem weg wordt gemoffeld in Milo zijn schouder. De man knijpt zijn eigen ogen samen. Puur om de mooie beelden van Robbie en zijn gezinnetje terug te halen. Het gat, dat met de dag groter werd, dat aan zijn gezin vrat, wordt nu ineens weer ingevuld. God Matthyas zou niet eens weten wat hij met zichzelf aanmoest. 

"We krijgen hem terug Miel," snikt Koen nog harder, "we krijgen ons kleintje terug man!" 

Milo glimlacht terwijl hij daarna weer in tranen uitbarst. "W-we gaan hem zien. Jezus Koen. Ho-hoe groot zou hij zijn? Matt was best lang voor zijn leeftijd en - oh Matt en Roel. Ze weten nog van niks."

Koen plant zijn lippen op die van zijn man zodat hij eindelijk een keer stopt met overdenken van zijn leven en die van zijn zoon. Milo trekt zich uiteindelijk terug en trekt de man hem weer in een knuffel. Ze hadden vooral behoefte aan elkaar. Dat ze het niet alleen hoefde te doen. 

"Vijf jaar," zucht Koen weer als ook hij zichzelf terug laat nemen naar de fijne herinneringen die hij had van zijn middelste zoontje, "na vijf jaar kunnen we hem eindelijk in onze eigen armen sluiten. God we moeten zijn kamer ook nog helemaal ombouwen!"

Milo knikt terwijl hij over Koen zijn haren strijkt. Hij moest zich fatsoeneren voordat hij naar Robbie zou gaan. Het kind zou schrik hebben van zijn ouders als hij zich op deze manier toonde.