geknecht

hoofdstuk 4

"Er is geen makkelijke manier om hier doorheen te komen." Frank vouwt zijn handen samen als hij beide heren aankijkt. Hij was vanaf dag één, als stagiair wel te verstaan, begonnen aan deze klus, en was er nog altijd mee bezig. 

Zijn stem is zacht en hij voelt mee met beide heren. Hij had niet verwacht ooit nog in deze situatie terecht te komen sinds het begin van deze zaak die hij aan had genomen. 

Milo, de langste van de twee, steekt zijn nek uit om te kijken waar zijn zoon uithangt. Hij ging hem niet meer uit het oog verliezen en ziet hem aan de balie zitten met een veel te grote politiepet op zijn hoofdje. Hij zit oude dossiers te stempelen en zijn glimlach verraad de afleiding die het hem biedt. 

"We willen hem gewoon terug naar ons huis," zucht Koen waardoor Milo weer bij de les is. Frank knikt met een zachte lach en opent het ellenlange dossier van hun zoon. 

"Ik snap het heel goed. En hij zal, met een beetje geluk, ook zeker vanavond thuis zijn. Maar de Robbie die jullie vijf jaar geleden hadden, de driejarige die onbezonnen in jullie gezin opgroeide, is een persoon die jullie misschien niet meer terug kunnen krijgen. Waar die jongen doorheen is geweest de afgelopen vijf jaar, heb ik het idee dat we pas het topje van de ijsberg aan het zien zijn en dat de effecten op deze jongen, en jullie andere jongens, zo onwijs groot zal zijn. Vooral omdat hij er nu achterkomt dat alles waar hij in geloofde een leugen is geweest. Dat vertrouwen is levenslang beschadigd voor hem." 

Koen buigt zijn hoofd terwijl hij zijn tranen weg probeert te knipperen. Hij wilde niet huilen, maar toch wist hij dat hij lang genoeg sterk was geweest en nu eindelijk mocht huilen. Milo neemt Koen zijn handen in die van hemzelf en knijpt er zacht en liefdevol in. Dat het wel goed zou komen, dat hij er altijd voor hem was. 

"Maar er is een kans dat alles hetzelfde is zoals het nu is. Er is een kans dat de man die hem mee had genomen, hem nooit heeft pijn gedaan, fysiek en mentaal gezien. Dat hij hem echt op heeft gevoed alsof Rob van hem was. Hij heeft waarschijnlijk een achterstand op sociaal gebied, en heeft eigenlijk nooit echt buiten ontdekt. Ik ga hoe dan ook een kindercoach en kinderpsycholoog inschakelen zodat hij met iemand kan praten. Ik sta ook nog altijd garant, als hij wel ineens opent tegenover mij." Frank deed alles in zijn macht om de jongen te houden en de jongen in te laten zien dat Koen en Milo zijn vaders waren en echt het beste met hem voorhadden. 

"Dankjewel Frank," zucht Koen,. Hij hoopte dat het niet nodig was, maar toch wist hij dat het alleen maar ten goede kwam voor Robbie en het verwerken van het proces. 

"Robbie zei tegen ons dat hij veel ziek was," zucht Milo als hij het gesprek weer voor de geest haalt, "hij heeft toch wel een arts gezien in die periode?"

Frank haalt zijn schouders zacht op terwijl hij zijn hoofd schudt. "Naar alle waarschijnlijkheid niet. De vraag is dan ook of Rob echt ziek was of dat hij zo gemanipuleerd was dat hij was gaan geloven dat hij ziek was. Het kan goed zijn dat Rob helemaal niet zo vaak ziek was als dat hij nu denkt, maar dat Wes hem dat in heeft gepraat. Het is iets waar ik sowieso met Robbie over moet spreken, alleen wil ik hem nu niet overladen met vragen."

Koen knikt meteen terwijl hij zijn neus ophaalt van de tranen. "Tuurlijk," snikt hij, "het is gewoon. Het is ons kind en hij is nog zo klein. En ik kan me nog niet inbeelden dat hij nu echt terug is. Dat het hoofdstuk bijna is afgesloten." 

"Maar Wes is nog altijd niet gevonden?" Milo besluit van onderwerp te veranderen omdat hij het zelf niet langer meer aankan om over te praten. Hij wilde nu gewoon weten of zijn jongen, en zijn twee andere kinderen, in gevaar was of niet.  

"Nee klopt," zucht Frank als hij verder in zijn stoelleuning hangt, "maar hij is momenteel geen gevaar. De politie is naar hem opzoek, en met jullie toestemming, willen we het nieuws terug inschakelen met Wes zijn gezicht. We hebben namelijk een foto gevonden in zijn huis en Rob bleef er ook telkens naar wijzen. Ik denk ook, persoonlijk, dat gezinstherapie ook goed is voor jullie. Rob zijn leven is helemaal ingestort. Alles wat voor hem 'normaal' leek gisteren, is voor hem nu allemaal niet meer zo normaal. Het is heel veel voor iemand, maar voor een achtjarige? We weten niet welke emoties er allemaal door zijn lichaam schieten en we moeten hem die tijd geven."