geknecht

hoofdstuk 24

Rob's vastberadenheid brokkelt af wanneer zijn ouders hem naar de deuren van zijn klaslokaal brengen, waar een jonge, blozende mannelijke leraar staat en iedereen binnen zwaait. Meester Gijs, herinnert hij zich.

Hij kijkt op naar zijn pap en papa en schudt zijn hoofd. "Ik ben te bang," mompelt hij, met wijde, waterige ogen. Hij weet niet waarom, hij is gewoon bang bij het idee dat zijn ouders hem achterlaten. Het laat zijn hart snel kloppen en zijn maag draaien.

Zijn vader hurkt voor hem neer en houdt hem vast bij zijn middel over het blauwe truitje en de spijkerbroek die hij aan wilde trekken voor zijn eerste dag. "Schat, het is oké om bang te zijn. Je kunt dit, hoor. Papa en ik zijn hier over een paar uur om je op te halen."

Hij bijt op zijn lip, kijkt over de schouder van zijn pap naar papa. "Papa, laat me hier niet achter. Alsjeblieft, ik wil naar huis," smeekt hij, paniek begint op te komen.

Koen ziet er verdrietig uit maar schudt zijn hoofd. "Je kunt dit, kleintje. Zoals pap zei, het zijn maar een paar uurtjes."

Rob rent naar voren, langs zijn vader en naar zijn papa, slingert zijn armen om de benen van de man en klampt zich stevig vast.

Milo laat verrast een lachje horen voordat hij zich buigt om zijn armen om Rob heen te slaan, hem op het hoofd kust. "We houden zo veel van je."

Sniffend knikt Rob. "Ik hou ook van j-jullie," fluistert hij, dan pruilt hij. "Jullie moeten me terug meenemen," zegt hij, woorden gedempt door de broek van de man.

Voordat zijn papa iets kan zeggen, klinkt er plotseling een schreeuw achter hen.

"Robbie! Je bent hier!"

Met tegenzin laat hij zijn vaders los, sniffend draait hij zich naar de stem. Anton stormt op hem af, zijn nieuwe vriend omhelst hem stevig voordat hij achteruit trekt met een brede grijns die meteen verdwijnt als hij Rob zijn gezicht ziet.

"Oh nee! Wat is er aan de hand?" Vraagt hij, met bezorgde ogen.

Rob voelt zich een beetje gek onder de blik van de andere jongen, kijkt naar beneden en veegt over zijn ogen voordat hij zijn schouders ophaalt. "Ik ben gewoon een beetje bang," geeft hij zachtjes toe.

Anton blijft even stil voor zijn fronsende wenkbrauwen en reikt dan uit, pakt een van Rob zijn handen vast. "Het is oké. Ik blijf de hele dag bij je tot lunchtijd, zoals ik beloofd heb," zegt hij.

Rob knikt tevreden en het voelt ook vertrouwd. Hij heeft nog nooit een echte vriend gehad - natuurlijk zijn Raoul en Matthyas zijn vrienden maar ze zijn ook zijn broers, dus het is een beetje anders.

Hij vindt Anton erg leuk. Hij hoopt dat ze voor altijd vrienden blijven.

Hij lukt het om een bibberige glimlach tevoorschijn te toveren, haalt diep adem en knikt langzaam. Hij draait zich om, om naar zijn ouders te kijken. "Als ik echt heel heel bang word, mag ik dan naar huis?"

Beide mannen zien er opgelucht uit, knikken en glimlachen.

"Natuurlijk, schat. Doe gewoon je best, oké?"

Robbie haalt nog een keer diep adem en knikt.

"Oké. Ik - ik blijf bij Anton. Beloof je dat je op tijd zult zijn?" Vraagt hij angstig.

Papa glimlacht, hurkt neer en tikt hem op zijn neus op een manier die hem doet giechelen.

"Erewoord."

En eindelijk voelt Rob zich moedig genoeg, hij loopt weg van zijn ouders en naar het klaslokaal, zijn hand omhuld door die van Anton de hele weg.

*