geknecht

hoofdstuk 28

Koen wordt wakker van geluiden uit de keuken. Vermoeidheid benevelt zijn zintuigen totdat een luide klap hem dwingt om op zijn telefoon te kijken. Hij fronst, half verwachtend dat het al ochtend is en iemand ontbijt maakt. Maar tot zijn verbazing is het pas één uur 's nachts. Hij kijkt naar Milo, die nog diep slaapt, en besluit voorzichtig uit bed te stappen. Hij loopt zo stil mogelijk door de gang naar de keuken. Aanvankelijk denkt hij dat de keuken leeg is, maar dan ziet hij Rob voorbij de toonbank schuifelen, met zijn ogen gesloten.

Hij realiseert zich dat Rob slaapwandelt en begeleidt hem terug naar zijn slaapkamer. Nadat hij Rob in bed heeft gelegd, blijft Koen even zitten en murmelt zachtjes: "Wat moeten we toch met jou aanvangen, hm?" Hij drukt een kus op het voorhoofd van Rob voordat hij de kamer verlaat en terugkeert naar zijn eigen bed naast Milo, die nog steeds niet is ontwaakt. Hoe moe hij ook is, Koen kan niet meer in slaap vallen. Rond drie uur hoort hij opnieuw geluiden uit de keuken komen.

Deze keer aarzelt hij niet en haast zich naar de keuken, bang dat Rob zichzelf pijn zal doen tijdens het slaapwandelen. En natuurlijk, net als hij de keuken binnenkomt, loopt Rob rechtstreeks tegen de hoek van het aanrecht, stoot zijn hoofd hard en valt achterover. Rob is meteen wakker, eerst verward en dan, alsof de pijn even moet doordringen, neemt hij scherp adem en grijpt naar zijn hoofd. Koen knielt naast hem en probeert voorzichtig zijn handen weg te trekken.

Robbie kreunt en houdt zijn handen stevig op hun plaats, dus Koen blijft aandringen en trekt wat harder. Zelfs in het donker is de rode zwelling op Rob's voorhoofd duidelijk zichtbaar. Koen fronst als hij merkt dat Rob zijn adem nog steeds inhoudt. "Rob, schat. Adem," zegt hij zachtjes. Rob gehoorzaamt en laat zijn adem los. Zodra hij weer normaal begint te ademen, komen de tranen. Hij strekt zijn armen uit naar zijn vader en klaagt dat het pijn doet.

Koen tilt Rob op zijn schoot op de keukenvloer. "Ik weet het, schat. Laat me even goed kijken, oké?" zegt hij zachtjes terwijl hij Rob op het aanrecht plaatst en het licht aandoet. Hij ziet de zwelling onder het felle licht en verzorgt de wond met een icepack. Besluiteloosheid over Rob's slaapplek houdt Koen wakker. Uiteindelijk besluit hij om een klein bed te bestellen voor in hun kamer en geleidelijk aan Rob te laten wennen aan slapen op zijn eigen plek, dicht bij hen.

Milo stemt ermee in en Rob lijkt niet veel te zeggen te hebben over de kwestie. Hij wil gewoon op Koen's schoot zitten en knuffelen. Na de vermoeiende dagen heeft Koen niets liever dan dat. De volgende dag houdt Koen Rob thuis van school om een oogje op hem te houden vanwege zijn grote bult op zijn voorhoofd. Rob lijkt zielig opgerold op de bank, terwijl Raoul wat beter lijkt te voelen en ontbijt met Milo in de keuken.

"Hoe erg doet het pijn, lieverd?" vraagt hij zachtjes, verbaasd dat er nog geen tranen zijn gevallen. Rob snuft en haalt zijn schouders op. "Erg," fluistert hij. "Het voelt als een kloppend gevoel hier," voegt hij eraan toe, wijzend naar de bult. Met een meelevende zucht strijkt Koen met zijn duim over Rob zijn voorhoofd en loopt dan naar de koelkast om een icepack te pakken die ze daar bewaren voor het geval een van de jongens zich stoot - meestal Raoul, omdat hij de gewoonte heeft om in zijn slaap zijn hoofd tegen de muur te stoten.

Hij pakt de icepack en brengt hem naar Rob, hem zachtjes waarschuwend voordat hij hem voorzichtig op de wond plaatst. Rob sist en trekt eerst terug, maar laat dan zijn adem los en leunt in de icepack. Ondanks zijn betere instincten besluit Koen dat er geen manier is om het kind nu terug in zijn eigen bed te leggen. Dus tilt hij hem op en draagt hem naar zijn en Milo's kamer, nadat hij ervoor heeft gezorgd dat Rob de icepack tegen zijn hoofd houdt.

Rob zegt helemaal niets als Koen hem naast Milo in hun bed legt, hij kruipt gewoon tegen de rug van zijn vader aan en laat de icepack met één hand los om zijn duim in zijn mond te stoppen, duidelijk uitgeput. Koen kruipt voor de jongen in bed, waardoor Milo eindelijk wakker wordt, verward als hij zich realiseert dat Rob weer bij hen is.

"We praten morgen," fluistert hij naar de man, die gaapt en knikt, een arm om hun zoon slaat en dichter tegen hem aan kruipt, bijna onmiddellijk weer in slaap vallend. Koen schudt glimlachend zijn hoofd, verplaatst voorzichtig de icepack van Rob's hoofd en bekijkt de gezwollen bult. "Voel je je goed, schat? Hoofdpijn of duizeligheid? Voel je je misselijk?" vraagt hij.

Robbie schudt zijn hoofd en mompelt rond zijn duim. "Gewoon moe," mompelt hij, terwijl zijn ogen dichtvallen. Koen knikt en kijkt toe hoe de jongen in slaap valt. Hijzelf blijft echter de rest van de nacht wakker.

De volgende dag houden ze Rob thuis van school, evenals Raoul, omdat de achtjarige uitgeput is van de vorige nacht en Koen liever een oogje op hem houdt vanwege de grote bult op zijn voorhoofd, bedekt door zijn haar. De jongen ziet er behoorlijk zielig uit, opgerold in de hoek van de bank met zijn knuffels, terwijl Raoul, ondertussen, in de keuken is met Milo, die erin slaagt om wat klaargemaakte pap te eten omdat zijn keel zich wat beter voelt.

Koen onderzoekt slaapwandelen een beetje, omdat het iets is waar hij nog nooit mee te maken heeft gehad. Hij komt er vrij gemakkelijk achter dat Rob onbewust probeert terug te komen naar hen in zijn slaap omdat hij zich het veiligst voelt in hun kamer. Dit zorgt echter voor een dilemma, want hij is niet zeker hoe hij ervoor kan zorgen dat de jongen in zijn eigen bed slaapt zonder het risico te lopen dat hij gewond raakt tijdens het dwalen 's nachts. Uiteindelijk besluit hij dat het niet helpt om Rob meteen in zijn eigen kamer te laten slapen. Hij besluit om een kleiner bed te bestellen dat ze voorlopig in hun kamer kunnen zetten, zodat Rob kan wennen aan het hebben van zijn eigen ruimte dicht bij hen, voordat ze hem geleidelijk uit de kamer verplaatsen. Hij denkt dat ze de logeerkamer naast die van hen kunnen veranderen in Rob's eigen slaapkamer, zodat hij niet te ver van hen vandaan is wanneer het zover is.

En Milo lijkt het met hem eens te zijn. Rob heeft niet veel te zeggen over de kwestie - het enige wat hij vandaag lijkt te willen doen, is op Koen's schoot zitten en tegen hem aan knuffelen. Niet dat Koen het erg vindt. Eerlijk gezegd is er na de vermoeiende dagen niet veel anders wat hij liever zou doen.