geknecht

hoofdstuk 12

Die avond, wanneer Rob vol trots zijn cupcake laat zien aan zijn broers, gaat Rob weer voor het eerst in bad, samen met Raoul. Bij Wes had hij geen bad en moest het doen met de douche. Vroeger wilde hij altijd in bad, daarna had hij die kans niet meer. 

Milo, die net terugkwam van zijn werk, loopt door de keuken om een kop koffie te pakken voor zijn man en hem. Terwijl de koffie doorloopt, leunt hij tegen het keukenblad aan en luistert naar de stilte van het huishouden.  Raoul zat in zijn hypermodus toen hij thuis kwam van school, wat Matthyas weer op zijn zenuwen werkte. Hierdoor rende de jongen naar boven en smeet hij zijn deur dicht. Rob schrok er zo van dat hij angstig, met zijn handen over zijn oren, naar zijn twee broers had gekeken. 

Milo was toen nog bezig met een autowrak, dus stond Koen er alleen voor om ze alle drie tot rust te manen. De man was zo onwijs moe van vandaag dat hij, toen Miel thuis kwam, naar boven was gegaan, een douche had gepakt en meteen in zijn bed was gedoken om te slapen. 

Zuchtend zet de man zijn telefoon op stil en laat hij zijn werktelefoon beneden op de oplader liggen. Als ze hem echt nodig hadden, konden ze hem op zijn pieper bereiken, maar nu moest hij er gewoon zijn voor zijn gezin. Alles was momenteel op Koen zijn schouders terecht gekomen en Milo voelde zich er behoorlijk schuldig over. 

Als de koffie klaar is, klinkt er weer een warme stilte. Hij neemt de stilte in zich op maar hoort ineens zacht gesnik van boven komen en gaat ervanuit dat het zijn middelste zoontje is. Het kind dat wel vol trots hem een cupcake aan had geboden. 

De koffie vergeet hij terwijl hij de trap oploopt. Hij stopt bij Rob zijn deur en hoort inderdaad de snikken er vandaan komen. Hij duwt de deur een beetje open en tuurt in de duisternis. Het ganglicht komt terecht op Rob zijn gezicht en de tranen weerspiegelen het kunstmatige licht van de lamp. 

"Hey Rob jongen," brengt Milo zacht als hij de kamer binnenloopt, "wat is er aan de hand? Had je een nachtmerrie?" Milo neemt zijn plaats in naast de jongen op het grote bed. Rob laat nog een snik vrij, terwijl hij Flip gebruikt om zijn tranen weg te wrijven. 

"Kan ik je een knuffel geven?" vraagt Milo zacht. Rob was niet zo close met Milo, puur omdat die man merendeels heeft gewerkt om alles te verwerken en minder thuis was dan Koen. Rob kijkt even naar de man die dezelfde vertrouwelijke ogen heeft al Koen. 

De jongen knikt en slaat zijn armen om het brede lijf van Milo heen. Miel twijfelt geen seconde en houdt hem stevig tegen zijn lichaam aan. Hij houdt een hand achter Rob zijn hoofd en wiegt het kind heen en weer. 

"Ik m-mis mijn bed," snikt Rob, "en ik mis mijn pa- Wes. Zelfs als hij een slecht ding heeft gedaan." Milo zijn hart breekt een beetje bij de woorden. "Ik weet het jongen. Het is oké. Dat had papa al verteld aan jou toch? Je moet het zelf een plekje kunnen geven."

Rob huilt wat harder bij die woorden. "I-ik ben ba-ang."

"Oww jongen toch," zucht Milo, "waarom ben je bang jongen?" Robbie antwoord niet maar kruipt juist verder in Milo zijn warme armen. 

"Wil je bij papa en mij gaan slapen vanavond?" stel Milo zachtjes voor. Hij weet niet hoe het kind zou reageren nadat hij tijdens het bakken zijn hart enigszins had gelucht bij zijn man. 

"J-ja. Alsjeblieft." Hij kijkt de man aan voordat hij überhaupt uitgesproken is. "I-ik ben ba-bang in h-het donker." Milo kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij moest weten dat de jongen het niet fijn vond om alleen gelaten te worden in de avond, wetend dat hij de afgelopen vijf jaar altijd een bed heeft gedeeld met iemand. 

Milo staat op en houdt zijn zoon in zijn armen. Rob legt zijn hoofd tegen Milo zijn sleutelbeen en kijkt even op als hij de kamer van Koen en Milo binnenkomt.