geknecht

epiloog

De mannen besluiten om de jongens mee te nemen voor een wandeling naar de lokale heuvels op de volgende zonnige weekenddag. Milo en Koen lopen hand in hand achter hun drie jongens aan, glimlachend en hun hoofd schuddend wanneer Matthyas begint achter de jongere twee aan te rennen, Raoul oppakt en Robbie zo hard laat rennen dat hij struikelt, maar meteen weer opstaat en lachend verder rent.

De laatste tijd gaat alles zo goed. Matthyas haalt ongelofelijke cijfers op school, Robbie slaapt steeds vaker in zijn eigen bed gedurende een paar nachten per week, en Raoul zijn levendige persoonlijkheid lijkt alleen maar meer tot bloei te komen met elke dag die voorbijgaat.Ze voelen zich zo compleet, met z'n vijven samen. Hun kleine puzzel van een familie miste lange tijd een stukje en nu is hij weer terug... dingen zijn niet perfect, maar ze zijn zo dichtbij als maar kan. En het is geweldig.

Elke keer als ze een van hun jongens horen lachen, of wanneer ze een van de jongens in elkaars bed vinden, of wanneer ze hen voor elkaar zien zorgen - het is adembenemend omdat ze deze drie prachtige, vriendelijke, liefdevolle jongens hebben grootgebracht en dat is de grootste prestatie die ze ooit zullen hebben. Wanneer ze de top van de heuvel bereiken waar ze zijn, legt Milo een deken neer en pakt Koen zijn rugzak vol eten uit. De vijf van hen gaan zitten, het uitzicht over hun stad een kalmerende aanblik, zo ver weg van de drukte van voertuigen en overvolle straten.

Als ze naar beneden kijken en zien hoe klein thuis is wanneer ze hier boven zijn, is het gemakkelijk om te realiseren dat de wereld zo groot is in vergelijking met wat ze er maar van weten - en toch is alles wat ze ooit nodig zouden kunnen hebben binnen handbereik. 

Hun ontbrekende stukje is weer thuis bij hen, hun puzzel is compleet, en hun toekomst is nog nooit zo helder geweest.