geknecht

hoofdstuk 6

Koen krijgt een zesjarige rond zijn middel wanneer hij de deur van zijn broers huis open hoort gaan. Hij moet zacht lachen als hij Raoul naar zich toe trekt. Hij plaatst een kusje op zijn voorhoofd terwijl hij, samen met zijn jongste, de woonkamer binnenloopt. 

'Hey knapperd. Heb je mij zo erg gemist?" Raoul knikt terwijl hij een tekening aan zijn vader overhandigd die hij bij Rutger had gemaakt. Hij vond het altijd onwijs leuk om met zijn oom mee te gaan maar hij wilde daarna ook graag naar zijn papa's. De jongen had verlatingsangst door alles wat er in het gezin speelde. 

"Je was echt wel heel lang weg papa! Ik dacht dat je niet meer terugkwam papa." De man moet zacht lachen terwijl hij door de haren van zijn kind gaat. Hij vangt een aantal blikken van Rutger op. Die moet momenteel zijn tranen binnenhouden maar wil niks liever dan zijn neefje weer in zijn armen sluiten. 

Zijn oudste is hij echter kwijt maar het duurt niet lang voordat hij weer in de chagrijnige ogen van zijn oudste zoon kijkt. Hij weet dat er zoveel onuitgesproken pijn in Matthyas zit, maar nog altijd deed het hem zeer om zijn zoon zo af te zien takelen. 

"Dus wat is je excuus nu? Waarom kon je ons vandaag niet ophalen?" Matthyas heeft zijn jas al dichtgeritst en heeft zijn schoenen al aan. Hij wilde hier niet perse weg, maar zijn vader moest weten dat hij het gewoon had gehad. Dat het van hem allemaal niet meer hoefde en zo zwaar depressief was geworden dat hij geen uitwegen meer had. 

"Ik, uh, er was iets tussengekomen. Ik vertel het je als we naar huis gaan oké?" Matt zucht geïrriteerd terwijl hij ook de rugzak van Raoul van de grond pakt. "En waarom kan je het niet nu vertellen?" 

Koen, de man met het korte lontje, moet zijn rust bedaren en hij weet dat zijn oudste hem weer aan het testen is. "Sorry maatje. Ik vertel het straks. In de auto misschien, oké? Doe nu maar je schoenen aan."

Geïrriteerd verlaat Matthyas de kamer weer om zijn schoenen aan te doen. Raoul is ondertussen achter zijn broer aangegaan dus zijn de twee broers momenteel alleen. "God Koen," zucht Rutger, "hoe is het met hem? I-ik be-bedoel de man die - dat hem meenam. Hij heeft toch niet. Je weet wel."

Koen schudt zijn hoofd meteen. "Nee. Nee we denken niet dat de man hem fysiek heeft mishandeld. Het is gewoon - ik bedoel, hij is acht. Hij is acht en zijn hele leven stort nu ineens in elkaar. Alles waarvan hij dacht dat waar was is gewoon ingestort. Het gaat heel lang duren voordat hij ons weer vertrouwd."

Rutger moet ook slikken terwijl hij knikt. "Het is lang geleden dat ik hem heb gezien. Ik weet dat het voor iedereen overweldigend is en ik gun jullie echt de tijd." Koen legt zijn hand op Rutger zijn schouder. "Jij bent de eerste die weet of hij naar Rob kan. Bedankt voor alles Rut!"

Rutger trekt zijn broer in een knuffel terwijl de tranen ondertussen vrij over hun gezicht lopen. "Focus jij je nu maar op je jongens en je man. Maar focus je alsjeblieft ook op jezelf Koen. Ik kan het niet aan om je te verliezen. Daarvoor ben je mij veel te veel waard!"

Koen glimlacht. Zijn jongen. Zijn drie jongens. Alle drie weer samen met Milo en hem. Een puzzel die na vijf jaar eindelijk weer compleet is. Hij weet dat ze nog een lange weg te gaan hebben en dat het onwijs zwaar zal worden, maar dat maakt niks weg van het feit dat ze eindelijk hun middelste zoon terug hebben.

"Ja kunnen we dan nu gaan pap?" Matt staat in de deuropening met Raoul aan zijn hand. Hij was op zijn minst gezegd niet te spreken over zijn vader. Hij deed te geheimzinnig en had weer geen tijd voor zijn twee andere kinderen. Daarnaast begon het verdriet en het gemis van Robbie ook aan hem te knagen. Zijn energieniveau was onder nul en de pesters begonnen ook naar zijn hoofd te stijgen. Hij weet dat zijn vaders er niks aan konden doen, maar toch vond hij het logisch om al zijn frustratie op zijn ouders af te vuren.